Επτά μήνες μετά την εκλογική νίκη της, η ΝΔ συνεχίζει να απολαμβάνει το κλέος του εκλογικού  θριάμβου της. Εσχάτως, όμως, εμφανίζονται σαφείς αρρυθμίες και αναστολές σε σημαντικούς τομείς τους οποίους είχε προτάξει και είχε δεσμευτεί για βαθιές μεταρρυθμίσεις: Δεν είναι μόνο το Μεταναστευτικό-Προσφυγικό, το οποίο υποτιμήθηκε και τώρα η έντασή του ανεβαίνει δραματικά, είναι και παραπατήματα σε Παιδεία, Ασφαλιστικό, Υγεία, που μοιάζουν να αφήνουν σε εκκρεμότητα την επιστροφή στην κανονικότητα.

Ομως μια σύγχρονη ευρωπαϊκή κοινοβουλευτική Δημοκρατία, όπως θέλουμε να είναι η Ελλάδα, δεν λειτουργεί μόνο με βάση το τι κάνει ή δεν κάνει η κυβέρνηση, λειτουργεί και με βάση τη δράση και την αντίδραση της αντιπολίτευσης, της οποίας ο ρόλος είναι να ελέγχει το κυβερνητικό έργο και να προτείνει τη δική της εναλλακτική πολιτική.

Επτά μήνες μετά τις εκλογές, η εικόνα τόσο της αξιωματικής αντιπολίτευσης όσο και της ελάσσονος, είναι ελλιπής και υποτονική – κάτι που φαίνεται και στις δημοσκοπήσεις.

Πρωτίστως την ευθύνη έχει ο ΣΥΡΙΖΑ, η αξιωματική αντιπολίτευση. Σε μια περιδίνηση της εσωστρέφειας που φτάνει στα όρια της σύγκρουσης ομάδων, φραξιών και τάσεων με αγεφύρωτες ιδεολογικές και πολιτικές διαφωνίες, το μόνο που κάνει είναι να κραυγάζει, διατυπώνοντας μια οξεία αντιδεξιά ρητορική χωρίς συνοχή. Απέχει κυριολεκτικά από τα καθήκοντά του. Υπερασπίζεται κάθε κυβερνητική του επιλογή χωρίς αυτοκριτική ή, έστω, χωρίς να προβάλει κάποια νέα ιδέα και πρόταση, καταγγέλλοντας μονότονα ως νεοφιλελεύθερο τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Με λίγα λόγια ο ΣΥΡΙΖΑ, είτε για λόγους αυτοσυντήρησης είτε για λόγους εγγενούς αδυναμίας –δεν μπορεί να κάνει κάτι άλλο– φωνασκεί για να φωνασκεί. Κι έτσι, αφήνει ένα μεγάλο κενό.

Αυτή είναι όμως και η πρόκληση για το Κίνημα Αλλαγής. Να καταφέρει και να καλύψει την ανεπάρκεια της αξιωματικής αντιπολίτευσης, παίζοντας ακριβώς αυτό τον ρόλο, όπως σωστά επεσήμανε τις προάλλες ο Βασίλης Κεγκέρογλου. Αραγε μπορεί να το κάνει; Οι ενδείξεις δεν είναι αρκετά ενθαρρυντικές και τα μηνύματα που στέλνει είναι συχνά αποσπασματικά ή αντιφατικά.

Μολονότι η Φώφη Γεννηματά και τα κοινοβουλευτικά στελέχη επιμένουν να δηλώνουν διάθεση για συναίνεση και συνεννόηση στα βασικά προτάγματα και να κρατούν χαμηλούς τόνους σε μείζονα ζητήματα (εξωτερική πολιτική) ή να στηρίζουν θεσμικές παρεμβάσεις (ψήφος ομογενών, εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας) έχουν ενοχληθεί από τη στάση του κ. Μητσοτάκη και της ΝΔ, ισχυριζόμενοι ότι ο Πρωθυπουργός ανταποκρίνεται σε αυτήν την απαίτηση επιλεκτικά και με τους δικούς τους όρους.

Ως casus belli θεωρήθηκε στο Κίνημα Αλλαγής η άρνηση του Πρωθυπουργού για συνεννόηση στον εκλογικό νόμο – δηλαδή να δεχτεί τη δική τους πρόταση. Η επιμονή του κ. Μητσοτάκη εξελήφθη ως ξεκάθαρη πρόθεσή του να επιβληθεί στο μεταμνημονιακό πολιτικό σκηνικό, επιδιώκοντας να καταστήσει το Κίνημα Αλλαγής οιονεί κυβερνητικό εταίρο του.

Πώς απάντησε η Χαριλάου Τρικούπη; Σπασμωδικά, με μία διαρροή-μήνυμα για συνάντηση του Κώστα Γείτονα με τον Αλέκο Φλαμπουράρη, που όμως με τη σειρά της πυροδότησε σενάρια και σχόλια για προεργασία προσέγγισης με τον ΣΥΡΙΖΑ. Δημιούργησε μια υπόκωφη αναστάτωση σε βουλευτές και στελέχη, καθώς δεν «κολλάει» με τη δεδηλωμένη αδιαπραγμάτευτη αυτονομία του ΚΙΝΑΛ, πολύ περισσότερο που οι πολιτικές προκλήσεις είναι μπροστά. Τι θα κάνει εφ’ όσον προκύψει ανάγκη για συναίνεση με την κυβέρνηση στο εγγύς μέλλον όταν λέει ότι συζητάει, έστω για καφέ, με τον Φλαμπουράρη;

Σε κοινοβουλευτικό επίπεδο, οι βουλευτές του ΚΙΝΑΛ πράγματι αναδεικνύουν θέματα κοινωνικής ατζέντας (πρώτη κατοικία, αγρότες, Ασφαλιστικό κ.ά.), όπου η κυβέρνηση εμφανίζεται ενίοτε αδρανής και αντιπαραβάλλουν στην κυβερνητική πολιτική τις προτάσεις τους. Μόνο που από αυτές τις προτάσεις λείπει η μεταρρυθμιστική προσέγγιση που θα πείσει για την αλλαγή σελίδας. Το ΚΙΝΑΛ ασκεί μεν έντονη κριτική τόσο προς την κυβέρνηση όσο και προς τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά διστάζει μπροστά στο κόστος μιας μεταρρυθμιστικής πρωτοβουλίας.

«Δεν το κάνει η κυβέρνηση και ο ΣΥΡΙΖΑ, εμείς γιατί να σπεύσουμε;», ακούγεται συχνά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η ηχηρή σιωπή του ΚΙΝΑΛ στην απόφαση της υπουργού Παιδείας να παγώσει (μέχρι να γίνει η επιμόρφωση) η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών. Το 2010-2012 όμως η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ το είχε προχωρήσει. Τώρα σιωπά ζυγίζοντας και αυτό το πολιτικό κόστος; Αυτή, όμως, η επαμφοτερίζουσα τακτική του Κινήματος Αλλαγής καταγράφεται με τη στασιμότητα στις δημοσκοπήσεις. Και ο φόβος να παγιωθεί η θέση του είναι ισχυρός και ίσως μη ανατρέψιμος.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News