Η Αίγινα του Αλέκου Φλαμπουράρη και του Γιάνη Βαρουφάκη ήταν κάτι διαφορετικό. Μάθαινες από ένα παραπολιτικό ότι ο Τσίπρας πήγε στο σπίτι του Φλαμπουράρη ή ότι κολύμπησε με τον Βαρουφάκη («κολυμπούσαμε με τον Αλέξη καμιά τριανταριά μέτρα από το Πετροκάραβο, απολύτως προφυλαγμένοι από τυχόν αδιάκριτα αυτιά», επιβεβαίωσε μετά ο Βαρουφάκης, «Ανίκητοι Ηττημένοι») και όλο αυτό καλλιεργούσε για κάποιους ένα γοητευτικό μυστήριο: ότι την ώρα που ο λαός βίωνε τα μνημόνια, μια φωτισμένη ηγεσία επεξεργαζόταν την ανατροπή. Το αν το έκαναν με παγωμένο κρασί στη βεράντα ενός άνετου εξοχικού, δεν είχε σημασία.

Αλλωστε το αριστερό κοινό, χρόνια πριν, από την εποχή της αστακομακαρονάδας, είχε αποδεχθεί πως αν κάποιος είναι πραγματικός αριστερός, τίποτε δεν του απαγορεύει ένα καλό εξοχικό σε νησί: Αν έχεις τις αρχές σου, μπορείς να χαρείς και την πισίνα σου. Χρόνια αργότερα, μετά την κυβερνητική θητεία και τα μέτρα λιτότητας του ΣΥΡΙΖΑ (που διέψευσαν τις προσδοκίες), ο θαυμασμός και το μυστήριο μετατράπηκε σε ειρωνεία.

Στην αρχή όμως, ένιωθες ότι αυτοί που σχεδίαζαν μια επανάσταση που θα άλλαζε την Ευρώπη και τη ζωή σου είχαν κάθε δικαίωμα (άλλωστε για το καλό σου δούλευαν) να το κάνουν με τους καλύτερους δυνατούς όρους. Πού να πήγαιναν δηλαδή; Στη Λούτσα; Μικροαστικό και καθόλου αριστερό –τόσο που θα υποψιαζόσουν κιόλας ότι δεν γίνεται και σοβαρή δουλειά.

Δέκα χρόνια μετά, οι Σπέτσες ήταν αλλιώς. Ολα έχουν αλλάξει. Και σαν να μην έφτανε αυτό, η προαναγγελία, οι καβγάδες για το email της Θεοδώρας Τζάκρη, τα Power Point, τα «Οχι» που έγιναν «Ναι», το σκάφος που έγινε καραβάκι, το χειρουργείο του Πολάκη και η κωλοτούμπα με την (καθυστερημένη) άφιξη της Ελενας Ακρίτα που έβαλε στη μία βαλίτσα το πουλόβερ και στην άλλη τις ενστάσεις της, δημιούργησαν και τροφοδότησαν ένα μιντιακό γεγονός –χαμηλού επιπέδου ίσως, αλλά μιντιακό γεγονός.

Προφανώς και ενοχλήθηκαν, αυτή τη φορά, κάποιοι από τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ από τις κάμερες και τα «μαρκούτσια» και τις ερωτήσεις του τύπου αν είχε θάλασσα ή όχι. Γι’ αυτό και ορισμένοι δήλωσαν δικαιωμένοι όταν ο Γιώργος Νταλάρας, συμπτωματικά το ίδιο Σαββατοκύριακο, επέκρινε αυστηρά τους δημοσιογράφους που τον περίμεναν στον δρόμο. Ενιωσαν μάλλον ότι καταλάβαινε αυτό που περνούσαν στα σοκάκια των Σπετσών, βάζοντας τον εαυτό τους στη θέση του καλλιτέχνη:

«Κι όλη νύχτα λέγαμε τραγούδι για τη λευτεριά/
κι όλη νύχτα κλαίγαμε γοργόνα Παναγιά»

Η ανάρτηση του Παύλου Πολάκη για τις δηλώσεις του Γιώργου Νταλάρα:

Η διαφορά είναι ότι σε μια συνεδρίαση βουλευτών του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, όπου μάλιστα χαράσσεται στρατηγική, ούτως ή άλλως υπάρχουν απέξω κάμερες και μικρόφωνα. Είτε γίνεται στην Κουμουνδούρου, είτε σε κεντρικό ξενοδοχείο της Αθήνας. Αν όμως γίνει στις Σπέτσες, που έχουν μετατραπεί σε νέα «Μύκονο των Αθηναίων», και τα ίδια τα στελέχη ταΐζουν τον θόρυβο με δηλώσεις και αναρτήσεις στα social media, ο κίνδυνος να τροφοδοτήσει η συνάντηση το χαμηλού επιπέδου μιντιακό κουτσομπολιό ήταν προβλέψιμος.

Από την άλλη πλευρά, ο Κασσελάκης, μη εμφανιζόμενος στις κάμερες, πρώτον, άφησε τους βουλευτές του να «ταλαιπωρούνται» από την κουτσομπολίστικη ατμόσφαιρα και, δεύτερον, τους ανάγκασε για λόγους κομματικής πειθαρχίας να παραστούν και να αποδεχθούν τους όρους της εικόνας στην οποία στηρίζεται ο ίδιος – από την πρώτη ημέρα, όταν ανακοίνωσε την υποψηφιότητά του για να γίνει αρχηγός. Αλλωστε τα κανάλια «περιεχόμενο» ψάχνουν. Και ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ το προσφέρει. Είτε ο ίδιος, είτε με τους κομπάρσους του.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News