Οτι η επιτυχημένη εισβολή Κασσελάκη στον ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί παγκόσμια (και μοναδική) πρώτη, το έχει πια εμπεδώσει και η Κουτσή Μαρία. Δεν είχε ξαναγίνει ποτέ και πουθενά, ένας άνθρωπος που δεν ήταν ούτε στέλεχος ούτε απλό μέλος ενός κόμματος, που δεν ζούσε καν στη χώρα όπου δρούσε το κόμμα αλλά ήταν κάτοικος εξωτερικού, να εμφανιστεί ξαφνικά από το πουθενά και να γίνει αρχηγός του.

Θα περίμενε κανείς μια τόσο απρόσμενη (στο όριο του θρυλικού) έφοδος να λειτουργήσει ευεργετικά για το ήδη λαβωμένο κόμμα που προερχόταν από βαριές ήττες. Κάθε καινούργια λύση που περιελάμβανε ένα απαστράπτον πρόσωπο και έναν ολοκαίνουριο αέρα μακριά από τα παλιά κομματικά δεδομένα, μάλλον για το καλύτερο και όχι για το χειρότερο προϊδέαζε. Κι όμως, αυτό που τελικά παρακολουθούμε τούτες τις σημαδιακές για τον ΣΥΡΙΖΑ ημέρες, είναι η απόλυτη επιβεβαίωση του νόμου του Μέφρι. «Οτιδήποτε μπορεί να πάει στραβά, τελικά θα πάει».

Μόνο κάποιος εξαιρετικά διορατικός μάντης θα μπορούσε τη βραδιά που ο Στέφανος κέρδιζε θριαμβευτικά τις εσωκομματικές εκλογές, ενάντια σε ολόκληρο το κομματικό προσωπικό του ΣΥΡΙΖΑ, να προβλέψει ότι είχε πατηθεί το κουμπί του πυροκροτητή που θα τους ανατίναζε εντός διμήνου. Λες και η επιλογή των μελών που έτρεξαν στις εσωκομματικές κάλπες δεν ήταν να σώσουν, αλλά να επιταχύνουν την σήψη και τη διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ.

Η Κεντρική Επιτροπή που έρχεται, δαφνοστεφανωμένη με κείμενα, διαφωνίες, αντιρρήσεις, διαγραφές, ανακλήσεις διαγραφών και νέες επαναφορές τους, νουθεσίες, αγριότητες, βαθυστόχαστες αναλύσεις και κουτσαβάκικους τσαμπουκάδες, απλώς θα επιβεβαιώσει την απόλυτη ρήξη. Δηλαδή το τέλος του ΣΥΡΙΖΑ που ξέραμε και όλοι αγαπήσαμε. Του ωραίου, του μεγάλου και του αληθινού.

Κανένας δεν ξέρει τι θα προκύψει μέσα από όλον αυτό τον θλιβερό ορυμαγδό που παρακολουθούμε, πάντως ο Κασσελάκης θα μπορεί να περηφανεύεται ότι πρόκειται κατά 80% για δικό του έργο. Το απομένον 20% της ευθύνης ανήκει σε όλους τους υπόλοιπους. Αυτή την ώρα, ο πάλαι ποτέ κραταιός ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη, αυτός που θα έστριβε την Ελλάδα προς άλλα λιμάνια και θα εξανάγκαζε όλη την Ευρώπη να αλλάξει, μοιάζει με καζάνι μάγισσας που βράζει. Το τι θα εμφανιστεί μέσα από τους αφρούς που ξεχειλίζουν είναι απορίας άξιον.

Ο Κασσελάκης ήταν η μοιραία προσωπικότητα για αυτό τον δρόμο δίχως επιστροφή. Αποδείχτηκε ότι ήταν το καταστροφικό πρόσωπο-καταλύτης που επιτάχυνε την αυτοϊσοπέδωση ενός κάποτε θαυμαστού (για τα αντανακλαστικά και την αντοχή του) πολιτικού φορέα.

Είτε από άγνοια είτε από ατζαμοσύνη, είτε εκτελώντας εντολές είτε υλοποιώντας σχέδιο (δικό του ή άλλων), ο Κασσελάκης το έκανε αυτό. Μήτε με Αχτσιόγλου, μήτε με Παππά, μήτε καν με Τζουμάκα στην ηγεσία, δεν θα ερχόταν ο κομματικός και πολιτικός πολυθρυμματισμός τόσο γρήγορα και με τόση αγριότητα.

Τώρα ζούμε τις τελευταίες ημέρες ενός θηρίου που άλλοι θαυμάσαμε κι άλλοι μισήσαμε, αλλά που πάντως τα μουγκρητά του και τα νύχια του καθόρισαν την τελευταία εικοσαετία της ζωής μας. Ακούμε πια τον επιθανάτιο ρόγχο του καθώς σέρνεται νικημένο στο χώμα και στη σέλα του κάθεται ακόμα περήφανος ο Στέφανος με το λευκό του το πουκάμισο…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News