Μήπως ήρθε η ώρα να δούμε τον Αλέξη με λίγο διαφορετική ματιά;

Οι ιδεολογικοί  του αντίπαλοί του τη δεκαετία που μας πέρασε είχαν βρει στη φυσιογνωμία του και στην υπόστασή του μια βάση για να οικοδομήσουν πάνω του όλη την πολιτική τους αντιπαλότητα.

Ο ακατανόμαστος συγκέντρωνε  τους ενδόμυχους αλλά και τους φανερούς φόβους που σχετίζονταν με  την ακύρωση του δυτικότροπου τρόπου  ζωής τους. Ο Αλέξης δυναμωμένος από τις πραγματικότητες της οικονομικής καταστροφής φάνταζε σαν ο ανατροπέας της καθεστηκυίας κατάστασης.

Η  ανατροπή του τρόπου ζωής  στο πρόσωπο του Αλέξη μαζί με την διακινδύνευση της θέσης της  Ελλάδας στον κόσμο, ήταν τα κακά όνειρα για τους χαμένους των εκλογών.

Η αλλαγή πίστευαν  τότε πως θα επηρέαζε τους πάντες, όχι μόνο τους έχοντες αλλά κυρίως τους μη έχοντες.

Του Αλέξη όμως του έλειπε η στρατηγική , έψαχνε το σχέδιο όπως έψαχνε και τον περίφημο  κίτρινο φάκελο στην πρώτη του συνάντηση  με την Γερμανίδα Καγκελάριο.

Δεν άνοιξε το κουτί της Πανδώρας. Δεν έφερε την ανατροπή και δεν επέλεξε τον τρίτο δρόμο με κατεύθυνση το άγνωστο.

Αυτό δεν σημαίνει βέβαια πως θα ξεχαστούν οι σκέψεις που ξεπηδούσαν σε αρκετούς εκείνο  το καλοκαιρινό βράδυ Παρασκευής, όταν ανακοινώθηκε το δημοψήφισμα.

Το  βράδυ εκείνο  θα μπορούσε να έχει χωριστεί η  Ελλάδα στα δύο, μόνο με βάση  τις απαντήσεις στα παρακάτω ερωτήματα:

Γνωρίζετε τι θα σημάνει το δημοψήφισμα; Θα έχει επίπτωση στις τράπεζες; Στην θέση της Ελλάδας στην Ευρώπη;

Υπάρχει ο πραγματικός κόσμος και ο κόσμος των υπολοίπων. Στον πραγματικό κόσμο εκείνη την δεδομένη χρονική στιγμή το δημοψήφισμα σήμαινε κλείσιμο των τραπεζών, για τον υπόλοιπο κόσμο σήμαινε χορούς, χαρές και ζητωκραυγές.

Εκείνες οι μέρες  που ο διχασμός  θέριευε, εκείνες οι στιγμές που η αντίθετη άποψη ήταν απειλή για την αλλαγή της κανονικότητας  είναι βαθιές , πολύ βαθιές θύμησες.

Ήρθε ο κολοφώνας της δόξης του, ξημέρωσε η Δευτέρα και είχε φτάσει η στιγμή. Η ώρα της υλοποίησης.

Εκεί δεν αρκούσαν όμως τα μεγάλα λόγια, οι τίτλοι του ριζοσπαστισμού, του ανανεωτισμού, του προοδευτικού και του συντρόφου.

Στην υλοποίηση χρειαζόταν ομάδα, σχέδιο, γνώσεις, στρατηγική, διάθεση για δουλειά, ενέργεια για κοινωνική προσφορά και κυρίως επάρκεια.

Τα ίδια χρειαζόντουσαν όμως στη συνέχεια  και στην αντιπολίτευση.

Οι εκλογικές αποτυπώσεις εξέφρασαν την αξιολογική  κρίση τους και για την περίοδο της  υλοποίησης αλλά και για την περίοδο της αντιπολίτευσης.

Μάλιστα η δεύτερη και η τρίτη κριτική περίοδος μέσω των εκλογικών αποτελεσμάτων ήταν τόσο αρνητικές  εκπλήξεις  που δρομολόγησαν σχεδόν νομοτελειακά  τους τίτλους  τέλους για τον Αλέξη.

Πέφτοντας η αυλαία άρχισε ο χορός  με τις μουσικές καρέκλες των ετερόφωτων συντρόφων του.

Παρατηρώντας  τους όμως χωρίς την σκιά του Αλέξη να σκεπάζει τις ατέλειες τους τότε αντιλαμβάνεσαι τα πραγματικά μεγέθη. Και τα δικά τους, αλλά και του Αλέξη.

Όλες οι αδυναμίες, οι αποστάσεις από την πραγματικότητα, η απουσία γυαλάδας και λάμψης έγιναν εμφανείς σε όλους, και κυρίως στους ίδιους τους ψηφοφόρους τους.

Ξεσκονίζοντας την σκόνη του χρόνου, πρέπει να παραδεχθούμε πως  ο  Αλέξης ήταν σίγουρα ικανός σέρφερ και η οικονομική κρίση  ήταν το καλύτερο κύμα του.

Το κύμα το καβάλησε,  τα λόγια τα μεγάλα και τα εύκολα ειπώθηκαν και έπεισαν.

Ο σερφίστας είχε δυνατότητες.

Δεν ήταν όμως επαρκείς.

Όταν  η σανίδα ξεκαβαλικεύθηκε  τα πράγματα δεν ήταν όσο έπρεπε καλύτερα. Δεν δημιούργησε ούτε παρακαταθήκη ούτε βαθιές κοινωνικές αποτυπώσεις.

Θα περιμένει άραγε το επόμενο κύμα ή θα ζήσει με τις δροσιές των αναμνήσεων και τις ανασκαλέψεις του για το εάν θα μπορούσε να είχε χαράξει άλλη γραμμή πορείας;

Όλοι όσοι τρόμαξαν κάποια στιγμή μαζί του θα μείνουν πάντα με την απορία αν πίστευε στα αλήθεια πως υπάρχει περίπτωση να αλλάξει  ο κόσμος ο πραγματικός ή απλά ήθελε να καβαλήσει το κύμα με την σανίδα του χωρίς να φορά γραβάτα.

---

O Κωνσταντίνος Ζανετόπουλος είναι  σύμβουλος στρατηγικής

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News