Εσείς έχετε χαμογελάσει (μελαγχολικά ή ειρωνικά) με τα βιντεάκια των μιλένιαλ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης; Σίγουρα συμβάλλουν στην κουβέντα περί προνομίων, γιατί το δικό τους το έχασαν σε ζωντανή μετάδοση: τα παιδιά που γεννήθηκαν στη Δύση από το 1990 και μετά, που σήμερα κλείνουν ή έχουν περάσει τα τριάντα, είχαν το προνόμιο να μην έχουν δει ποτέ πόλεμο στην Ευρώπη. Οχι, η Γιουγκοσλαβία δεν μετράει – ο πόλεμος αυτός και ιστορική σημασία και πραγματικές απώλειες είχε, ήταν όμως το κύκνειο άσμα των γεγονότων του 20ού αιώνα, το τελευταίο επεισόδιο μιας παλιάς κατάστασης που λίγα χρόνια αργότερα θα έμοιαζε μακρινό παρελθόν.

Οι διαμάχες με τις οποίες οι τριαντάρηδες μεγάλωσαν, αυτές για τις οποίες συζητούν και διαφωνούν τόσα χρόνια, είναι άλλες και διαμορφώθηκαν μαζί με τον κόσμο που άλλαζε, από την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους και μετά. Κανείς στην Ευρώπη δεν έβλεπε πόλεμο μέσα στο σπίτι του. Κανείς δεν πίστευε ότι τα ξημερώματα μιας κανονικής Πέμπτης θα παρακολουθούσε τον Βλαντίμιρ Πούτιν να διατάζει επέμβαση σε ένα ανεξάρτητο, γειτονικό κράτος.

Ετσι λειτουργεί το προνόμιο όταν επαναπαύεσαι στην ύπαρξή του –και αυτό το έκαναν σίγουρα. Αδιάφοροι, βαριεστημένοι, απολιτίκ, οι τριαντάρηδες μεγάλωσαν πιστεύοντας ότι τίποτα αξιοπρόσεκτο δεν θα συμβεί στη δική τους εποχή, τουλάχιστον τίποτα που να δημιουργεί ήρωες με τον επικό τρόπο που αυτό συνέβαινε πριν από πενήντα ή εκατό χρόνια. Αυτά ήταν για αλλού, όχι για εδώ, για άλλους, όχι για εμάς. Και τότε, τους έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι: τελείωσαν το σχολείο στην οικονομική κρίση και πέρασαν τα πρώτα δέκα χρόνια της ενήλικης ζωής τους να αναρωτιούνται τι συνέβη, θυμώνοντας και αποδίδοντας ευθύνες όπου έβρισκαν.

Μόλις είπαν να σηκώσουν κεφάλι, τους χτύπησε την πόρτα η πανδημία. Τώρα, που ήταν έτοιμοι να την αφήσουν κι αυτή πίσω τους, είδαν τη μοναδική σταθερά που τους είχε απομείνει («τουλάχιστον δεν έχουμε πόλεμο») να αλλάζει μέσα σε μια μέρα –και γνωρίζουν ότι τίποτα από αυτά που είχαν ως δεδομένα δεν είναι πια. Το καλύτερο; Αν πριν από δύο μέρες έδειχνες τον χάρτη της Ευρώπης σε ένα τυχαίο δείγμα ατόμων του συγκεκριμένου ηλικιακού γκρουπ, οι μισοί δεν θα ήξεραν καν πού πέφτει η Ουκρανία.

Κάνουν όλα αυτά ευκολότερη την κατάστασή τους; Η γενιά τους γεννήθηκε στο τέλος της Ιστορίας, στην πιο αναπτυγμένη πλευρά του πλανήτη, για να συνειδητοποιήσει με τον πιο επώδυνο τρόπο ότι η Ιστορία δεν τελειώνει ποτέ, ούτε για τους προνομιούχους. Ο ουρανός που τους έπεσε στο κεφάλι έχει ως αποτέλεσμα να αυτοπροσδιορίζονται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ως η νέα «χαμένη γενιά» –να κάνουν δηλαδή αυτό που έμαθαν καλύτερα, να μιλούν για τον εαυτό τους. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως έχουν άδικο: βρέθηκαν ανάμεσα σε δύο κόσμους και στην πραγματικότητα δεν ανήκουν πλήρως ούτε στον έναν ούτε στον άλλο.

Πολλοί εξ αυτών είναι εξουθενωμένοι από συνεχείς δοκιμασίες που δεν περίμεναν και νιώθουν απροετοίμαστοι για όσα πρέπει πια να περιμένουν. Το 2022 δεν είναι 2012: κανείς δεν φωνάζει πια, κανείς δεν οργίζεται με τον ίδιο τρόπο που το έκανε κάποτε –και από αυτή την άποψη, τα πράγματα έχουν αλλάξει. Αν όμως δεν είναι θυμωμένοι, τότε τι είναι; Οχι σήμερα, αλλά σύντομα, όταν τα πράγματα θα έχουν πάρει πια τον δρόμο τους, αυτή η συζήτηση δεν θα μείνει στο Instagram και στο Tiktok. Και θα είναι καθοριστική για όσους προσπαθήσουν να τους προσεγγίσουν.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News