Ο Παύλος Πολάκης ανέλαβε, επιτέλους, τον ρόλο της ζωής του. Παρά τη διακριτική παρουσία του Σωκράτη Φάμελλου ως επικεφαλής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας, ο Σφακιανός κάθεται αυτές τις μέρες στην καρέκλα του επικεφαλής μιας «σκιώδους κυβέρνησης» ωσότου επιστρέψει ο Στέφανος Κασσελάκης από τις Ηνωμένες Πολιτείες όπου ταξίδεψε δραπετεύοντας από το φιάσκο στις αυτοδιοικητικές εκλογές και τις γκρίνες στην Πολιτική Γραμματεία. Ως υπερσυντονιστής της Κουμουνδούρου, είναι βέβαιο ότι, σε αντίθεση με τον Φάμελλο, αισθάνεται παραπάνω από άνετα με τα νέα, κορυφαία στελέχη του κασσελακικού ΣΥΡΙΖΑ, όπως η Δώρα Αυγέρη και η Θεοδώρα Τζάκρη που τον πλαισιώνουν.

Με άλλα λόγια, ο Πολάκης επιτέλους φωταγωγείται. Ο ίδιος και οι άνθρωποι που του ταιριάζουν. Ομως, παρά το γεγονός ότι για τους οπαδούς του σφακιανού πολιτικού αυτές οι ημέρες αποτελούν δικαίωση για έναν άνθρωπο που λίγο έλειψε να διαγραφεί από το κόμμα πριν από μερικούς μήνες, ενδέχεται να υπάρχει στο βάθος και ένας πιο επιδραστικός ρόλος. Αυτός της αποδόμησης.

Μέχρι στιγμής η παρουσία του σε ηγετική θέση ταιριάζει γάντι σε αυτόν ακριβώς τον ρόλο, καθώς είναι προφανές ότι ενισχύει –χωρίς να χρειάζεται να προσπαθήσει και πολύ– τις τάσεις φυγής των ψηφοφόρων και των στελεχών του κόμματος. Μετά από τις πρώτες δημοσκοπήσεις, η χαμηλή πτήση των αυτοδιοικητικών εκλογών απέδειξε ότι κάτι δεν πάει καθόλου καλά.

Σφράγισε το τέλος ο Τσίπρας ευνοώντας τον Κασσελάκη; Δύσκολο να ισχυριστεί κανείς κάτι τέτοιο. Η πριμοδότηση του Κασσελάκη μέσω της πόλωσης που προκάλεσε ο μηχανισμός του πρώην αρχηγού στις εσωκομματικές εκλογές –ακόμη και με χτυπήματα κάτω από τη ζώνη εναντίον της Αχτσιόγλου– έδινε την εντύπωση ότι είχε και κάτι άλλο στο μυαλό του. Οτι ο Κασσελάκης δεν ήταν για εκείνον αποκλειστικά ένα όχημα για την εκδίκηση των εσωκομματικών του αντιπάλων, αλλά ότι πίστευε πραγματικά ότι θα προσέφερε στο κόμμα του και κάποια προοπτική.

Ας το θέσουμε αλλιώς. Η στάση του Τσίπρα καλλιέργησε τη γενικευμένη αίσθηση ότι η (ανεπίσημη αλλά πασιφανής) στήριξη του Κασσελάκη ήταν μια επένδυση στην προοπτική ανάκαμψης του κόμματος. Οχι στην προοπτική της αποσύνθεσης που έχει αρχίσει να συντελείται.

Από μια άποψη ενδέχεται να πρόκειται για ένα στοίχημα που ακόμη δεν έχει βγει. Μπορεί, αλήθεια, να κατηγορήσει κανείς τον πρώην πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ ότι επένδυσε συνειδητά στην αποσύνθεση του κόμματός του; Οχι. Το μόνο ίσως που θα μπορούσε να ειπωθεί είναι ότι ένας τόσο έμπειρος –παρότι νέος ακόμη σε ηλικία– πολιτικός δεν μπορεί να μην είχε υπολογίσει το ενδεχόμενο του «γαία πυρί μιχθήτω». Αν έβγαινε, δηλαδή, ο Κασσελάκης, και ιδιαίτερα αν έβαζε σε κορυφαία θέση τον Πολάκη.

Θα μπορούσαν, με άλλα λόγια, να είχαν προβλεφθεί αυτά που περιγράφει ο Διονύσης Τεμπονέρας σε άρθρο του στην «ΕφΣυν»: «Ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. αποτυγχάνει πια σε όλα τα επίπεδα. Ο αρχηγισμός, μια ηγετική μη νομιμοποιημένη ελίτ που επικάθεται σε όλη την κομματική βάση, η ρευστοποίηση του κόμματος, η απουσία στρατηγικού σχεδίου, η άρνηση αυτοκριτικής εκθέτουν τον σχηματισμό σε πολλαπλούς κινδύνους. Το ενδεχόμενο πολιτικής κατάρρευσης είναι εμφανές».

Τι να σκεφτόταν άραγε πίνοντας τον πρωϊνό καφέ του και διαβάζοντας αυτά ο Υπερσυντονιστής Πολάκης; Ενιωσε, άραγε, ότι λιγάκι τον αφορούν, καθώς χάραζε την ημερήσια στρατηγική με την Τζάκρη και την Αυγέρη και απουσία του αρχηγού;

Με δεδομένο, λοιπόν, ότι ο Τσίπρας δεν στέκει να ήθελε το φινάλε που προδιαγράφεται για τον ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα εξουσίας (στις ευρωεκλογές ή και νωρίτερα), το ερώτημα που μένει είναι το εξής. Μήπως κάποιοι δίπλα του τον παρέσυραν, παρουσιάζοντας κοντόφθαλμα μόνο την εκδίκηση όσων τον αμφισβήτησαν και όχι το μετά;

Διότι, δόξα τω Θεώ, πρόσωπα που πολιτεύθηκαν χρόνια και χρόνια πλάι στον πρώην αρχηγό είναι γνωστό ότι «τρέφονται» από την άγρια χαρά της εκκαθάρισης αντιπάλων (εσωκομματικών ή μη) και ίσως να προτιμούν μετά τον Τσίπρα να ακολουθήσει το χάος.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News