Η Μετροπόλιταν Οπερα της Νέας Υόρκης οργανώνει γκαλά μετά δείπνου για να τιμήσει τον Πλάθιντο Ντομίνγκο. Αφορμή η συμπλήρωση των 50 χρόνων από τότε που ο σούπερ σταρ τενόρος έκανε το ντεμπούτο του στο εν λόγω θέατρο. Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στις 28 Απριλίου 2019, η προπώληση όμως των εισιτηρίων έχει αρχίσει ήδη. Το τραπέζι για δέκα άτομα στοιχίζει από 25.000 ως 125.000 δολάρια. Ναι, καλά διαβάσατε. Οσο πιο πολλά θα δώσεις τόσο καλύτερη και η θέση που θα δικαιούσαι, και στην αίθουσα και στο τυπωμένο πρόγραμμα της βραδιάς όπου το όνομά σου θα αναγράφεται με την ιδιότητα του principal sponsor (25.000 δολάρια), του benefactor (50.000 δολάρια), του principal benefactor (75.000 δολάρια) ή του underwriter (125.000 δολάρια).

Υπάρχουν και απλά εισιτήρια, με το πιο ακριβό να στοιχίζει 12.500 δολάρια και το φτηνότερο 2.500 δολάρια. Τα ποσά ακούγονται σκανδαλωδώς υψηλά όμως, ο Ντομίνγκο στα 77 του χρόνια (κάποιοι λένε πως έχει συμπληρώσει τα 80) παραμένει όνομα που πληρώνεις το βάρος του σε χρυσάφι για να τον ακούσεις και να τον δεις, ακόμα και για να κάτσεις δίπλα του. Επιπλέον, τέτοια γκαλά οργανώνουν και άλλες όπερες στις ΗΠΑ και όχι μόνο, στην προσπάθειά τους να χρηματοδοτήσουν δια των χορηγιών τη λειτουργία τους.

Είναι ευγενικός, λοιπόν, ο σκοπός της πανάκριβης εκδήλωσης. Την ίδια όμως στιγμή δεν μπορείς να μην σκεφτείς πως αυτές οι διοργανώσεις απευθύνονται στους λάθος ανθρώπους: Αφήνουν έξω τους πραγματικούς φίλους της όπερας, το κοινό που στήριξε και ακολούθησε πιστά τους Ντομίνγκο αυτού του κόσμου και που συνήθως δεν διαθέτει τα χρήματα για να τους απολαύσει στη σκηνή, και απευθύνονται σε ένα κοινό που τις περισσότερες φορές δεν ενδιαφέρεται για την τέχνη αλλά για την αυτοπροβολή του. Η χορηγία χρησιμοποιείται ως πρόφαση για να στηθεί μια πασαρέλα πλουσίων. Οσο πιο πολλά δώσεις τόσο πιο κοντά στον σταρ θα καθίσεις και τόσο πιο ψηλά στον κατάλογο των δωρητών θα τοποθετηθεί το όνομά σου. Πρόκειται για μία επίδειξη πλούτου η οποία στήνεται στο όνομα της τέχνης αλλά που τελικά περισσότερο επιβεβαιώνει τη ματαιοδοξία των συμμετεχόντων παρά την αγάπη τους για την μουσική.

Με τέτοιες επιδείξεις-εκδηλώσεις λειτουργεί το σύστημα των χορηγιών. Το γκαλά του Ντομίνγκο είναι μία ανάμεσα στις δεκάδες που γίνονται τα τελευταία χρόνια. Εγώ πάλι εξακολουθώ να περιμένω τη στιγμή που ο πολυτιμημένος και ζάπλουτος (πρέπει να είναι από τους πλουσιότερους ανθρώπους στον κόσμο) ισπανός τενόρος θα αποκαλύψει το γενναιόδωρο πρόσωπό του, προσκαλώντας σε συναυλίες με χαμηλό εισιτήριο (για να πληρωθεί η ορχήστρα) ή ακόμα και δωρεάν, τους πραγματικούς φίλους της όπερας, τους φίλους του.

Ολους εκείνους που εδώ και δεκαετίες αγοράζουν τους δίσκους και τα CDs του, που στέκονται όρθιοι για πολλές ώρες στις ουρές για να εξασφαλίσουν ένα εισιτήριο για τις εμφανίσεις του, ή και που τον αποθεώνουν από τις θέσεις των ορθίων γιατί τα λεφτά τους δεν επαρκούν για ένα καλύτερο εισιτήριο. Και όλους εκείνους που δεν μπόρεσαν να τον δουν ποτέ live, γιατί δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα.

Είναι από αφόρητα ρομαντική ως απόλυτα αφελής η προσδοκία μου, το γνωρίζω. Θέλω όμως να πιστεύω πως όσο και αν ο καλλιτέχνης (κάθε καλλιτέχνης) πρέπει να πληρώνεται καλά για τη δουλειά και την αξία του, η τέχνη δεν του προσφέρει μόνο τη δυνατότητα πλουτισμού, δεν του χαρίζει μόνο δημοφιλία, αλλά του δίνει και τα εφόδια για να γίνει καλύτερος άνθρωπος. Μεταξύ άλλων μπορεί να τον προικίσει με την ταπεινότητα και τη γενναιοδωρία που θα του επιτρέπουν όσο ψηλά και αν φτάσει να μην ξεχνάει, αλλά και να συνδράμει, εκείνους που έμειναν πίσω για να τον χειροκροτούν και να τον θαυμάζουν.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News