Στο τρίτο διάλειμμα του σχολείου τα πιτσιρίκια παρατήρησαν το μεγάλο κουτί στη διασταύρωση να κάνει πολύ θόρυβο. «Βγάζει φωτιά», φώναξε το κοριτσάκι από τη Δ’ τάξη, καπνό εννοούσε, όλα τα παιδιά απομακρύνθηκαν και περίμεναν με αγωνία να εκραγεί. Τελικά, ο υποσταθμός το ηλεκτρικού ρεύματος άντεξε στον καύσωνα, δεν έκανε «μπαμ», παρά μόνο έντονο θόρυβο. 

Τα μικρά μπήκαν στην τάξη, αλλά δεν έμελλε να ησυχάσουν αυτή την Τετάρτη. «Φωτιά, φωτιά», φώναξε ο Σ, δείχνοντας έξω από τα παράθυρα και προς το απέναντι ύψωμα τις φλόγες και τους καπνούς που μαύριζαν τον ορίζοντα στην άλλη άκρη του οικισμού – σε απόσταση ασφαλείας από το σχολείο, τέτοια που, «λογικά», δεν δικαιολογούσε φόβο και πανικό μεταξύ των μαθητών. 

Τότε γιατί το ένα μετά το άλλο τα μαθητούδια, όχι μόνο της Δ’ τάξης, άρχισαν να κλαίνε και να φωνάζουν; Γιατί οι δάσκαλοι κάλεσαν τους γονείς για να τους ενημερώσουν, δίνοντάς τους τη δυνατότητα να πάρουν τα παιδιά τους από το σχολείο, αν το επιθυμούσαν; Την απάντηση δίνουν πολλές μικρές, διαφορετικές ιστορίες και μία μεγάλη, κοινή για τα παιδιά του αττικού προαστίου, που πριν από τρία χρόνια, είδαν την περιοχή τους να αλλάζει βίαια και άσχημα, ως αποτέλεσμα της μεγάλης πυρκαγιάς.

Η Στ. έκλαιγε γιατί το σπίτι της ήταν κοντά στη φωτιά, στα όρια του οικισμού, εκεί όπου έως πριν από τρία καλοκαίρια υπήρχε πλούσια βλάστηση και ένας μεγάλο δάσος.

Για τον ίδιο λόγο έκλαιγαν και 3-4 συμμαθητές της.

Ο Τ. έκλαιγε γιατί ο πατέρας του είναι στους εθελοντές και σκέφτηκε ότι θα βρίσκεται στο μέτωπο, επιχειρώντας την κατάσβεση της φωτιάς. 

Ο Δ. έκλαιγε γιατί σκέφτηκε (και είπε) ότι «μάλλον σπίτια θα καίγονται, αφού δεν έχουμε πια δάσος να καεί». 

Η Ε. έκλαιγε γιατί φοβήθηκε ότι, αν ο πυκνός καπνός που σηκωνόταν έφτανε σπίτι της, θα μπορούσε να κάνει κακό στα χελωνάκια της, που το πρωί τα είχε αφήσει στην αυλή, να λιάζονται.

Η Δ. έκλαιγε γιατί λυπόταν για τα χελωνάκια της Ε. 

Και τα υπόλοιπα παιδιά έκλαιγαν γιατί έβλεπαν τα άλλα να κλαίνε. 

Μέσα σε δευτερόλεπτα, καθώς η πυρκαγιά φούντωνε, στο δημοτικό σχολείο επικράτησε οδυρμός και πανικός. Γενικώς. Όσες και όσοι από τους γονείς βρίσκονταν κοντά έσπευσαν, όσοι ήταν μακριά καλούσαν στο τηλέφωνο φίλους και γείτονες «να πάρουν και το δικό τους παιδί». 

Ευτυχώς, μέσα σε όλο αυτό τον χαμό, η επέμβαση των πυροσβεστών και εθελοντών ήταν άμεση. Με τα εναέρια μέσα επίσης να σπεύδουν, η φωτιά σβήστηκε γρήγορα, οι «επίσημοι» εκδήλωσαν την ικανοποίησή τους που το νέο «μοντέλο» πυρόσβεσης, αποδείχθηκε αποτελεσματικό. Ωστόσο, η μικρή τούφα από λεύκες και πεύκα, ανάμεσα στο Κρυονέρι και στη Δροσοπηγή, που είχε επιβιώσει από τον «εφιάλτη» του 2021, δεν υπάρχει πια. Μια πράσινη «παραφωνία» στο κατάμαυρο τοπίο ήταν, αλλά ΟΚ, η ομοιομορφία αποκαταστάθηκε. 

Τώρα δεν υπάρχει άλλο δάσος να καεί εκεί, στα βόρεια της Αττικής. Τα παιδιά μπορούν να κοιμούνται ήσυχα. Τουλάχιστον έως τη στιγμή που η επόμενη πυρκαγιά θα τα επισκεφτεί στα όνειρά τους, να απειλεί το σπίτι τους, τον πατέρα τους, τα χελωνάκια τους. Ως ένας εφιάλτης χωρίς εισαγωγικά, που ξεκίνησε πριν από τρία καλοκαίρια και μάλλον θα τα στοιχειώνει για πολλά χρόνια ακόμη._

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News