Ομολογώ ότι άργησα να εντοπίσω πού σκάλωσα με τη δήλωση του Αλέξη Τσίπρα έξω από το Προεδρικό Μέγαρο, αυτή που έκανε αφού επισκέφθηκε την Κατερίνα Σακελλαροπούλου για να αρνηθεί τη διερευνητική εντολή και να μας πει ότι «προσωπικά αναλαμβάνω ακέραια την ευθύνη για αυτό το αποτέλεσμα, αλλά στο δικό μου ηθικό λεξιλόγιο “αναλαμβάνω την ευθύνη” σημαίνει στέκομαι και δίνω τη μάχη», και ότι «το εκλογικό αποτέλεσμα είναι για εμάς ένα οδυνηρό σοκ, απρόσμενα οδυνηρό, φοβάμαι και για την κοινωνία είναι οδυνηρό, ακόμη και όσους ψήφισαν τη ΝΔ».

Στην αρχή νόμιζα πως δεν ήταν καν η δήλωση. Η εικόνα και μόνο ενός πολιτικού αρχηγού που επέβαλε στη χώρα το εκλογικό σύστημα της απλής αναλογικής να μην παίρνει καν τη διερευνητική και να δικαιολογείται λέγοντας ότι η ευκαιρία χάθηκε πριν από τις εκλογές, μου φάνηκε θλιβερή. Αλλά δεν ήταν αυτό.

Μετά νόμιζα πως ήταν το ότι είπε πως παρά την εκλογική συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ –και παρά το ότι ο ίδιος έχει πλέον εξευτιλιστεί στο διηνεκές με δηλώσεις όπως αυτή που έκανε στην κεντρική προεκλογική συγκέντρωση του στο Σύνταγμα: «πόσες δημοσκοπήσεις χρειάζονται για να απαντήσουν σε αυτή τη συγκέντρωση;»– διαβεβαίωσε ότι δεν πρόκειται να παραιτηθεί διότι η αποχώρηση δεν είναι στο ηθικό του λεξιλόγιο. Αλλά δεν ήταν ούτε αυτό –ας τα λύσουν ο Δημήτρης Παπαδημούλης με τη Ρένα Δούρου.

Αλλο ήταν το πρόβλημα. Η βεβαιότητά του ότι το εκλογικό αποτέλεσμα είναι οδυνηρό για την κοινωνία, ακόμη και για όσους ψήφισαν τη ΝΔ. Είναι τρομακτικό όλο αυτό. Διότι δεν είναι απλώς ότι ο κ. Τσίπρας ακόμα «δεν κατάλαβε» τι είπαν με την ψήφο τους οι πολίτες στις εκλογές της 21ης Μαΐου. Είναι ότι αδιαφορεί για το τι είπαν. Η κοινωνία δεν ξέρει τι κακό έκανε στον εαυτό της, που δεν τον ψήφισε αυτόν και προτίμησε τον Κυριάκο Μητσοτάκη!

Δεν υπάρχει κάτι πιο αντιδημοκρατικό από αυτή τη διαπίστωση. Είναι μια συνειδητή αμφισβήτηση της ίδιας της ιδέας της δημοκρατίας, μια αμφισβήτηση της θεμελιώδους παραδοχής του δυτικού πολιτισμού ότι οι πολίτες, κυρίαρχοι και ελεύθεροι, αποφασίζουν για το μέλλον τους, για το τι θέλουν και τι δεν θέλουν. Οχι, δεν έπρεπε να αποφασίσουν έτσι, είπε ο κ. Τσίπρας, έπρεπε να ψηφίσουν εμένα.

Δεν είναι μόνο η πατερναλιστική αντίληψη ότι μόνο ο ίδιος και οι συν αυτώ ξέρουν τι είναι καλό για τον λαό και τι όχι. Είναι η ολοκληρωτική αντίληψη ότι ο λαός είναι καλός μόνο όταν ψηφίζει και συμφωνεί με αυτό που του προτείνουμε και του υποδεικνύουμε. Ο κ. Τσίπρας διατύπωσε έξω από το Προεδρικό όσα διαβάζουμε τα τελευταία 24ωρα στα social media από διάφορους απογοητευμένους οπαδούς του: από το hashtag #τι_ψηφισατε_ρε_μαλακες μέχρι λόγιες θεωρίες ότι σε αυτές τις εκλογές θριάμβευσε η επικοινωνία επί της κοινωνίας. Ο περήφανος λαός που ήξερε τι έκανε όταν ψήφιζε «Οχι», τώρα είναι ένας λαός ηλιθίων που δεν ξέρει τι έκανε. Τόση δημοκρατία στο σύμπαν του ΣΥΡΙΖΑ!

Οχι ότι αυτή η δήλωση του κ. Τσίπρα πρέπει να μας εκπλήσσει. Η ίδια η Πόπη Τσαπανίδου –αλήθεια, πού χάθηκε η ενθουσιώδης εκπρόσωπος Τύπου τόσες ημέρες;– είχε ξεκαθαρίσει πως αν ο ΣΥΡΙΖΑ έχανε τις εκλογές αυτό θα συνέβαινε μόνο επειδή ο λαός θα είχε παραπλανηθεί, ότι δηλαδή θα το αποτέλεσμα θα αποδείκνυε πως ήταν ένας μειωμένης αντίληψης και κρίσης λαός που, λογικά, κακώς του δόθηκε το δικαίωμα ψήφου. Το ίδιο είχε πει και το 2019 ο Αλέκος Φλαμπουράρης, ότι οι πολίτες δεν είχαν καταλάβει τι ψήφισαν. Το ίδιο είχε κάνει και ο κ. Τσίπρας μια φορά σε ένα συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, όταν οι σύνεδροι έκαναν το λάθος και δεν ψήφισαν αυτό που ήθελε: Σύντροφοι, δεν καταλάβατε τι κάνατε –τους είπε– και τους έβαλε να ξαναψηφίσουν. Τόση δημοκρατία στην κοσμαντίληψη του ΣΥΡΙΖΑ!

Αυτό που εκπλήσσει είναι ότι όλοι αυτοί βρίζουν και λοιδορούν ακόμα και εκείνους που τόσα χρόνια ψήφιζαν ΣΥΡΙΖΑ, αυτούς τους 600.000 που δεν ψήφισαν τώρα, αλλά τόσα χρόνια στήριζαν κάθε τρέλα που ενυπήρχε στο φαντασιακό ενός παλαιακού αρχηγικού κόμματος, το οποίο ήθελε να καμώνεται το μοντέρνο και το δημοκρατικό.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News