Ως προοίμιο. Η χειρότερη πολιτική τιμωρία που μπορεί να επιβληθεί σε πολιτικούς με την ιδιοσυγκρασία της Εύας Καϊλή είναι η αγνόησή τους. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πήραμε το κλασικό μάθημα πως ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός.

Στον ευρύτερο πολιτικό χώρο της Δημοκρατικής Παράταξης επήλθε τέτοια ταραχή με την Καϊλιάδα, ώστε ανέτρεξαν στις ρίζες του ελληνικού πνεύματος. Την Ιλιάδα. Ο κ. Ανδρουλάκης κατηγόρησε τη συνάδελφό του ευρωβουλευτή ως Δούρειο Ιππο, η ίδια αυτοχαρακτηρίστηκε Ιφιγένεια και ο κ. Φλωρίδης περιέγραψε τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ ως αχίλλειο πτέρνα.

Το ΠΑΣΟΚ, μετά την περίοδο του μήνα του μέλιτος –που διήρκεσε έξι μήνες από την εκλογή της νέας ηγεσίας του–, εμφανίζει προφανή αδυναμία διαχείρισης κρίσεων, όχι για τεχνικούς λόγους, επειδή δεν ωρίμασαν οι διαχειριστές, αλλά για ουσιαστικούς πολιτικούς λόγους. Εμφανίζει κάτι σαν εφηβική κρίση ταυτότητας.

Κρίση που γίνεται εμφανέστερη όταν προσπαθεί να ανταγωνιστεί στον ρόλο του βασικού αντιπολιτευτικού κόμματος τον ΣΥΡΙΖΑ. Τα επιχειρήματα, το στυλ και η φρασεολογία των πρωταγωνιστών Τσίπρα και Ανδρουλάκη παραπέμπουν σε διεκδικητές της ηγεσίας της ΚΝΕ της δεκαετίας του 1980 και όχι της προεδρίας της κυβέρνησης του 2023.

Αν γυρίσουμε στη μυθοπλασία του Ομήρου και του Ευριπίδη, τότε το ΠΑΣΟΚ είναι η Ελένη. Από εύθραυστη γυναίκα, έως τη θεοποίησή της. Η Ελένη του Μενέλαου και του Πάρι, της Σπάρτης, το ολόγραμμα της Τροίας, της Αιγύπτου, του Ορέστη. Ή τελικά του Σεφέρη; «Για ένα πουκάμισο αδειανό, για μια Ελένη».

Η ταυτοτική κρίση τείνει να καταστεί μόνιμο χαρακτηριστικό του ΠΑΣΟΚ. Το ΠΑΣΟΚ είναι παντού και πουθενά. Το όλον και το τίποτε. «Με τον Αστυφύλαξ και τον Χωροφύλαξ». Εξυπνες, αποστομωτικές επιλογές για τον αποκλεισμό των δύο μονομάχων από την επόμενη επιλογή Πρωθυπουργού καίγονται σαν πυροτέχνημα και δεν χρησιμοποιούνται ως τακτική κίνηση. Πολύτιμες προσπάθειες για τη διαμόρφωση σύγχρονου προγραμματικού λόγου αναιρούνται όταν αντιμετωπίζουν τις ιδεοληψίες στελεχών ή την αντίδραση παγιωμένων συντεχνιακών συμφερόντων.

Αποχαιρετά τον Κάρολο Παπούλια σαν τον πολιτικό που αφιερώθηκε στο ΠΑΣΟΚ και τον Ανδρέα και όχι τον πρόεδρο που στους δυσκολότερους καιρούς όρθωσε το ανάστημά του. Ο αρχηγός του δεν έχει επισκεφθεί την Κύπρο, τον Πατριάρχη, την Ομογένεια των ΗΠΑ, αποφεύγει την ώσμωσή του στις συνόδους του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος, επιτρέποντας στον επισκέπτη Τσίπρα –αυτόν που θα έδιωχνε από την πρώτη ημέρα– να αλωνίζει.

Το ΠΑΣΟΚ-Ελένη της σημερινής ηγεσίας του πλάθεται συνωμοτικά, στον στενό κύκλο της. Η δημοκρατική λειτουργία του κόμματος εξακολουθεί να απουσιάζει. Συνοψίζεται στο σύνθημα «Ανεξαρτησία  και του Ανδρουλάκη κυριαρχία».

Κύριο χαρακτηριστικό, η αγορά πολιτικού χρόνου. Συνοπτικά θεωρείται ότι η επίτευξη ενός αποτελέσματος 11%-13% είναι απόλυτη επιτυχία, αν συνδυαστεί με ταυτόχρονη έκβαση τον σχηματισμό μιας κυβέρνησης, όποια και εάν είναι, αλλά με το ΠΑΣΟΚ στην αντιπολίτευση.

Να καιροφυλαχτεί, εκμεταλλευόμενο την επικείμενη κρίση του μικρού δικομματισμού, την οργανωτική υπεροχή του και την επάρκειά του σε δυναμικό στην αυτοδιοίκηση. Είναι κακή επιλογή στρατηγικής αυτή η προσέγγιση; Οχι, αν αφορά ένα μικρομεσαίο κόμμα που φλερτάρει με διψήφια ποσοστά αλλά δεν έλκεται από την εξουσία, δεν επιδιώκει να κυβερνήσει, θέλει να είναι αμόλυντο, ουδέτερο. Ενα μεγαλύτερο ΚΚΕ. Η Ελένη του Μενέλαου και της Σπάρτης.

Η επιδίωξη του κ. Ανδρουλάκη υποβοηθείται από όσους αναζητούν το ΠΑΣΟΚ-Ελένη του Πάρι και της Τροίας. Αυτοί που προτιμούν την απαγωγή από τον Τσίπρα, όσοι αισθάνονται πιο άνετα με τον μαρξιστή Τζουμάκα ή τον αναθεωρητή Φίλη, παρά με τα κεντροδεξιά σχήματα των κύκλων του Βενιζέλου ή των δικτύων της Διαμαντοπούλου.

Η στρατηγική αυτή δεν συνάδει με τη φυσιογνωμία του ΠΑΣΟΚ ως κόμμα εξουσίας, την ευθύνη της Δημοκρατικής Παράταξης ως προς τα μείζονα προστάγματα της χώρας και την εντολή της εκλογής του προέδρου του ΠΑΣΟΚ. Είναι αναντίστοιχη του συσχετισμού των πολιτικών δυνάμεων και εξωπραγματική στη συγκυρία.

Την προηγούμενη Παρασκευή 16/12 ο κ. Ανδρουλάκης προσπάθησε να κάνει μια κωλοτούμπα. Είπε  προς την κοινοβουλευτική ομάδα του: «Δημοκρατική Ανατροπή με ισχυρό ΠΑΣΟΚ για να προκύψει κυβέρνηση από την 1η Κυριακή στη βάση προγραμματικής συμφωνίας και όχι για να βολευτούν κομματικοί πρωταγωνιστές στις καρέκλες της εξουσίας. Χωρίς τις εκλογικές περιπέτειες της εξουσιομανίας του κ. Μητσοτάκη. Για να επιβάλουμε το σοσιαλδημοκρατικό μας πρόγραμμα, που μόνο αυτό εγγυάται μια Ελλάδα με εθνική αξιοπρέπεια και κοινωνική δικαιοσύνη».

Το θέμα έπεσε στα χαμηλά είτε γιατί ο αρχηγός δεν ακούγεται είτε γιατί και πάλι διστάζει, είτε γιατί το ξαναμαζεύει, θέλοντας να κερδίσει χρόνο. Η πλειονότητα των οπαδών του εξακολουθεί να εύχεται να μην ισχύει κάποιο από τα τρία, αλλά τα ρηθέντα. Αυτό συνιστά και την κυρίαρχη αντίφαση του ΠΑΣΟΚ, την απόκλιση της ηγεσίας από τη βάση της.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News