Με συγχωρείτε που θα χαλάσω την ατμόσφαιρα, αλλά το debate του ΠΑΣΟΚ δεν το βρήκα καθόλου επιτυχημένο. Εκτός αν βάζουμε τον πήχη χαμηλά, εκεί περίπου που είναι το συγκεκριμένο κόμμα για περισσότερα από δέκα χρόνια τώρα. Λίγο πάνω, λίγο κάτω, μικρό το καλό και το κακό, σε κάθε περίπτωση μικρό, άντε μεσαίο ως κόμμα. Και αυτό ελλείψει τρίτου. 

Να το πω απλά: αν το ΠΑΣΟΚ αρκείται στο να ξεπερνά στις εκλογές (και στις εντυπώσεις) τον ουσιαστικά διαλυμένο ΣΥΡΙΖΑ, τότε ναι, αυτό το debate κάτι θα του δώσει. Μόνο και μόνο γιατί δεν είναι το ίδιο διαλυμένο. 

Αν όμως το ΠΑΣΟΚ θέλει να λέει ότι είναι ή θέλει να γίνει ένα κόμμα εξουσίας, τότε, με συγχωρείτε, αλλά από αυτή τη βραδιά μάλλον χαμένο βγαίνει. Και όχι μόνο ή όχι τόσο επειδή κανείς από τους 6 δεν έδειξε, τουλάχιστον τη συγκεκριμένη βραδιά, ότι μπορεί να σηκώσει στις πλάτες του τη χώρα. 

Αυτό το τελευταίο, τη συγκεκριμένη στιγμή, δεν πρέπει να μας λέει πολλά. Θυμόμαστε άλλωστε πώς, όχι μόνο οι απέναντι, αλλά και πολλοί εντός της ΝΔ γελούσαν όταν είχαν ακούσει ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα διεκδικούσε την αρχηγία της. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία, που οκτώ χρόνια μετά, ακόμη γράφεται. Από τον υποτιμημένο. Ο οποίος γνωρίζει πολύ καλά ότι αν κάποιος δουλέψει μπορεί να βελτιωθεί. Και αν δουλέψει πολύ, να γίνει πολύ καλύτερος. Και αν οι συνθήκες τον ευνοήσουν, από τα χαμηλά μπορεί να βρεθεί στα ψηλά. Ακόμη και αν δεν τον λένε Μητσοτάκη.

Εκείνο, ωστόσο, που πρέπει αυτή τη στιγμή να κρατάει χαμηλά τον πήχη των προσδοκιών για το ΠΑΣΟΚ είναι η συνολική εικόνα της συζήτησης. Προσωπικά περίμενα (ή ήλπιζα) ότι θα ήταν σε πολύ καλύτερο επίπεδο. Με καλύτερες απαντήσεις στις εύστοχες ερωτήσεις. Με πιο ενδιαφέρουσες τοποθετήσεις σε μια σειρά από πολύ σημαντικά ζητήματα. Με καλύτερα ελληνικά… 

Πόσο μάλλον που υπήρχαν στην παρέα άνθρωποι με υπόβαθρο και ποιότητα. Από τους οποίους περίμενες (ή ήλπιζες) ότι θα βγάλουν ένα όραμα, ότι θα αναδείξουν ένα σχέδιο, ότι θα λάμψουν, όπως κάνει ο πραγματικά καλός ποδοσφαιριστής από τους μέτριους σε ένα κρίσιμο ντέρμπι. Φευ. Παρασύρθηκαν, εξουδετερώθηκαν, και αντί να σηκώσουν τους άλλους, έπαιξαν στο επίπεδό τους. 

Κανείς δεν ξεχώρισε ιδιαίτερα από τη γενική μετριότητα, τόσο που να το θυμάσαι σήμερα. Κανείς και καμία δεν σήκωσε την ομάδα στην πλάτη του/της. Αντίθετα, κάποιες πλάτες φάνηκαν και να λυγίζουν από τα μαρκαρίσματα που δέχθηκαν. Παρότι και αυτά αναμενόμενα ήταν.

Συνολικά ήταν ένα μέτριο παιχνίδι. Καθαρό, πάντως, χάρη στους δύο δημοσιογράφους, που άξιζαν και εκείνοι καλύτερους «παίκτες». 

Αν υπάρχει σίγουρα ένας κερδισμένος από το βράδυ της Τρίτης, είναι η ΕΡΤ. Και αυτό μπορεί να είναι καλό για την κρατική τηλεόραση, μπορεί να είναι καλό και για τον Νίκο Ανδρουλάκη, αλλά δυσκολεύομαι να κατανοήσω πώς μπορεί να αποδειχθεί καλό για το ΠΑΣΟΚ…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News