Για να προσπαθήσουμε να μπούμε στην θέση του Κυριάκου Μητσοτάκη, όταν διαβουλεύτηκε με το μαξιλάρι του για τον χρόνο των εκλογών. Με τι αναμετρήθηκε άραγε; Ο φυσιολογικός προσωπικός του στόχος από τότε που κέρδισε τις εκλογές του 2019, ήταν οι δυο πρωθυπουργικές θητείες. Η θεωρητική πιθανότητα και μιας τρίτης θητείας χάνεται πάντα στα βάθη του άδηλου μελλοντικού χρόνου, δεν έχει καν νόημα να την φαντάζεται κανείς. Με δύο κανονικές θητείες άλλωστε, θα έχει ήδη ξεπεράσει (σε χρονική διάρκεια) βαριά ονόματα μεταπολιτευτικών πρωθυπουργών, σαν τον πατέρα του Κωνσταντίνο Μητσοτάκη (3,5 χρόνια πρωθυπουργίας), τον Αντώνη Σαμαρά (2,5 χρόνια), τον Αλέξη Τσίπρα (4,5 χρόνια) και τον Γιώργο Παπανδρέου (2 χρόνια κι έναν μήνα).

Με δυο θητείες, θα μπει στο γκρουπ των πολιτικών που νίκησαν και ξανανίκησαν, όχι σε διαδοχικές αναμετρήσεις λόγω ατελέσφορων αποτελεσμάτων ή πολιτικών ανωμαλιών της εποχής τους, αλλά μετά από ολοκλήρωση κανονικών πρωθυπουργικών κύκλων. Δεν τα κατάφεραν όλοι αυτοί να αφήσουν εποχή, είχαν όμως  το χρονικό περιθώριο να το αποτολμήσουν. Ο Κώστας Σημίτης με οκτώ χρόνια και δυο μήνες, ο Κώστας Καραμανλής με πέντε χρόνια και επτά μήνες ανήκουν σ’ αυτήν την κατηγορία. Αυτοί οι δυο, κατά έναν περίεργο τρόπο, νικήθηκαν εκ των υστέρων, στα κιτάπια όπου καταγράφηκε ο απολογισμός τους. Άλλο ένα βίτσιο της Ιστορίας που έχει (ή πρέπει να έχει) κατά νου.

Και μετά πάμε στα «ιερά τέρατα» της πολιτικής. Πρώτα στον Κωνσταντίνο Καραμανλή, με δεκατέσσερα χρόνια πρωθυπουργίας (δυο προδικτατορικές και δυο μεταπολιτευτικές θητείες) και με σχεδόν άλλα δέκα χρόνια στην Προεδρία της Δημοκρατίας. Ακτύπητο ρεκόρ. Ακολουθεί ο Ανδρέας Παπανδρέου με τρεις θητείες, δέκα σχεδόν χρόνια πρωθυπουργίας. Κι αυτό άπαικτο ρεκόρ. Μέσα στα «ιερά τέρατα» κατατάσσεται και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, με βαρύ πολιτικό αποτύπωμα κι ας χρημάτισε πρωθυπουργός μόνο για τριάμισι χρόνια.

Ο Κυριάκος λοιπόν, έχοντας μεγαλώσει μέσα στο σπίτι του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, ξέρει ότι εν τέλει αυτή η αριθμητική δεν έχει πολύ νόημα. Ποιος θυμάται τέτοια ρεκόρ και με ποιες μεθοδεύσεις κατακτήθηκαν; Μόνο κάτι  σχολαστικοί ιστορικοί και η Wikipedia; Πριν καν χριστεί  πρωθυπουργός, ήξερε ότι η θετική ή η αρνητική αποτίμηση της  πολιτικής του ζωής δεν θα μετρηθεί με χρόνια και μήνες. Θα συνυπολογιστούν κι αυτά, αλλά πολύ απέχουν από το να είναι το καθοριστικό μέγεθος. Είναι αυτός ο απρόσμενος (και μοναδικός για τον καθένα μας) συνδυασμός των γύρω μας συνθηκών, των δικών μας προσπαθειών και των απρόσμενων συμβάντων, που καθορίζει τα πάντα.

Ολοι μας, αλλά κυρίως όποιοι βρέθηκαν στα ύψιστα αξιώματα, θα ‘πρεπε να έχουν εντρυφήσει στην υπέροχη ελληνική μυθολογία που μιλά για τις Μοίρες που καταφθάνουν πάνω από την κούνια του κάθε νεογέννητου. Η Άτροπος εξέφραζε το παρελθόν, όριζε το αναπόφευκτο, το μοιραίο, το νομοτελειακό της καινούριας ζωής. Η Λάχεσις εξέφραζε το μέλλον, όριζε το τυχαίο, το επιθυμητό, το επιδιωκόμενο της καινούριας ύπαρξης. Και η Κλωθώ έπλεκε το μοναδικό νήμα της ζωής του νεογέννητου, χρησιμοποιώντας κατά βούληση όσο νήμα ήθελε από τις δυο άλλες. Σοφοί οι αρχαίοι ημών, ε;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News