Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έκανε, λέει, άνοιγμα στην Κεντροαριστερά το Σαββατοκύριακο από τη Θεσσαλονίκη.

Τι αλήθεια μπορεί να σημαίνει αυτό; Ειδικώς σε μία εποχή που είναι αρκετά συγκεχυμένο τι σημαίνει Κεντροαριστερά και που τα ανοίγματα προς αυτήν εκδηλώνονται από παντού;

Μην ξεχνάμε: κατά κάποιους ο Αλέξης Τσίπρας φιλοδοξεί να γίνει ο νέος ηγέτης της…

Και στις δύο περιπτώσεις, το «άνοιγμα» δεν μπορεί να σημαίνει πολλά: κυνήγι κάποιων κρίσιμων ενδεχομένως ψήφων και, κυρίως, προσπάθεια διασφάλισης κάποιων κοινοβουλευτικών συσχετισμών την επομένη των εκλογών, ώστε να συμβεί τουλάχιστον ένα πράγμα: η εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας το 2020 και η αποφυγή ενός ατέρμονου εκλογικού κύκλου που οδηγεί στην καταστροφή.

Μεταξύ Μητσοτάκη και Τσίπρα υπάρχει μία διαφορά: ο Μητσοτάκης, ελπίζοντας σήμερα ότι θα εκλεγεί Πρωθυπουργός και θα έχει την πλειοψηφία στη Βουλή, θέλει να εκλέξει Πρόεδρο.

Ο Τσίπρας όμως δεν θα θέλει να εκλέξει Πρόεδρο. Του αρκεί αυτό ώστε να προκαλέσει για μία ακόμη φορά αναταραχή.

Με αυτό το σκεπτικό μπορούν να εξαχθούν και κάποια συμπεράσματα.

Απευθυνόμενος στην Κεντροαριστερά και με το βλέμμα στραμμένο στην προεδρική εκλογή, ο Μητσοτάκης μπορούμε να θεωρήσουμε με σχετική βεβαιότητα ότι δεν πρόκειται να προτείνει τον Προκόπη Παυλόπουλο για μία δεύτερη θητεία. Δεν θέλει και πολύ για να υποθέσει κανείς κάτι τέτοιο, άλλωστε ο Κυριάκος ήταν ο μόνος από τη ΝΔ που δεν ψήφισε Παυλόπουλο ούτε το 2015.

Στο ίδιο μήκος κύματος, είναι εξαιρετικά πιθανό η ΝΔ του Μητσοτάκη να προτείνει για την προεδρία είτε κάποιον προερχόμενο από το ΠΑΣΟΚ είτε πάντως κάποιον από τον χώρο εν γένει. Αν πρότεινε π.χ. τον Αλιβιζάτο, τι πρόβλημα θα υπήρχε;

Και από ό,τι φαίνεται, η διαδικασία αυτή θα ξεκινήσει νωρίτερα από τις αρχές του 2020, δηλαδή μέσα στον επόμενο εκλογικό χρόνο.

Κατά τα άλλα, το άνοιγμά του δεν φαίνεται ότι θα έχει τα χαρακτηριστικά του πολιτικού σαμποτάζ, όπως το αντίστοιχο του Τσίπρα. Μπορεί για παράδειγμα να σημαίνει υπουργοποίηση κάποιων προσώπων που θα σηματοδοτούν κάτι, χωρίς απαραιτήτως να κλέβουν ψήφους από τη Φώφη. Αν πήγαινε η Διαμαντοπούλου στο Παιδείας ή ο Τσακλόγλου σε κάποιο οικονομικό υπουργείο ή άλλη θέση, δεν θα επρόκειτο για πλήγμα στον χώρο της Κεντροαριστεράς.

Και πάντως, ελλείψει μνημονίων και όλων των άλλων, μία ενδεχόμενη πρόταση για συνεργασία ΝΔ – ΠΑΣΟΚ στη μετά ΣΥΡΙΖΑ εποχή, μπορεί και να σημαίνει κάτι άλλο από αυτό που σήμαινε το 2012-2015. Εκτός αν κάποιοι στο ΠΑΣΟΚ εξακολουθούν να πιστεύουν ότι η συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ διασφαλίζει την αυτονομία τους, ενώ με τη ΝΔ όχι.

Το παιχνίδι, όπως και να έχει, δεν θα αφήσει ανεπηρέαστο τον χώρο της ασαφούς και απροσδιόριστης Κεντροαριστεράς, η οποία θα βρεθεί υπό πίεση και με αφορμή μία ακόμη συζήτηση: αυτή για την κατάργηση της απλής αναλογικής, την οποία θα επιδιώξει ο Μητσοτάκης.

Υπό αυτές τις συνθήκες η Φώφη Γεννηματά και οι περί αυτήν θα κληθούν να απαντήσουν σε ένα δίλημμα διαφορετικό από αυτό που τίθεται σήμερα – αναλόγως και της εκλογικής τους δύναμης. Αυτό θα περιγράφεται εκ των συνθηκών ως «διαρκής περιπέτεια ή προσπάθεια εξομάλυνσης».

Και εκεί θα πρέπει να έχουν εγκαίρως μιαν απάντηση.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News