Το βίντεο του ανθρώπου από την Κίρκη Εβρου που περπατά ανάμεσα στα καμένα μελίσσια του σπαράζοντας και αποκαλώντας τις μέλισσες «ψυχούλες μου όμορφες, κοριτσάκια μου γλυκά», αναρτήθηκε στα κοινωνικά του δίκτυα κι έτσι γίναμε θεατές του.

Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι σκηνή από ταινία και ο κύριος Γιώργος Καραφυλλίδης, ο μελισσοκόμος του Εβρου, να είναι ήρωας του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Σαν τον Σπύρο στην ομώνυμη ταινία που εγκατέλειψε τα πάντα για να διασχίσει τη χώρα με τις κυψέλες του, ακολουθώντας τον δρόμο των μελισσών σε ένα ταξίδι προσωπικής αναζήτησης.

Το βίντεο του Γιώργου είναι ένας συγκλονιστικά λυρικός σπαραγμός που δεν γίνεται να μην κινήσει το συναίσθημά σου. Μια ανατριχίλα θα τη νιώσεις μέσα σου από το σπάσιμο της φωνής, το ξέσπασμά του καθώς σε ξεναγεί στην κατεστραμμένη γη των μελισσών του, στην οποία κείτονται διάσπαρτα πια μόνο καπάκια από λαμαρίνες. Ενα σκηνικό ολοκληρωτικής διάλυσης, σαν το σκηνικό της «Μήδειας» του Φρανκ Κάστορφ που είδαμε φέτος στην Επίδαυρο.

Και σαν επιστέγασμα του σπαραγμού, η ανάρτηση που συνόδευε το βίντεο. Ενα τρυφερό μοιρολόι, μια πένθιμη ερωτική επιστολή στα γλυκά κοριτσάκια του, τις μέλισσες, που τις βρήκε ο πιο σκληρός θάνατος:  «Υποφέρω μόνο που σκέφτομαι πόσο γρήγορα και νευρικά κουνούσατε τα φτεράκια σας για να γλιτώσετε από τον καπνό και της φλόγες τη Βασίλισσα σας, ώστε να επιβιώσει το σμήνος σας και μετά τον θάνατο σας. Θα υποφέρω πολύ καιρό για τον άνισο αγώνα μέχρι θανάτου που δώσατε. Οσα μελισσάκια και να φτιάξω, πάντα για εσάς θα έχω ένα μαύρο κομμάτι μέσα μου. Σας ευχαριστώ για όλα, κοριτσάκια μου», έγραφε στην ανάρτηση.

Πολλοί άνθρωποι χάνουν τα ζώα τους στις πυρκαγιές. Ξεκληρίζονται ολόκληρα μαντριά, απανθρακώνονται πρόβατα, αγελάδες, κότες, άλογα, γουρούνια. Σε κάθε φωτιά που κατακαίει την επαρχία, τα ζώα, άγρια και οικόσιτα, είναι μια σίγουρη απώλεια. Για την οποία θρηνούμε όλο και περισσότερο, ευαισθητοποιούμαστε όλο και πιο έντονα χρόνο με τον χρόνο και καταβάλλουμε προσπάθειες για να διασώσουμε όσα ζώα μπορούμε.

Ισως επειδή κατανοούμε περισσότερο από κάθε άλλη φορά τον ρόλο της πανίδας στην ανεπανόρθωτα διαταραγμένη ισορροπία της φύσης. Οταν βλέπεις τον μελισσοκόμο να κλαίει για τις μέλισσές του, δεν σε συγκινεί η σκηνή αυτή καθαυτή αλλά κυρίως οι συνειρμοί που δημιουργεί. Αυτό το μικρό έντομο είναι ένα αρχετυπικό σύμβολο της φύσης στην πιο υγιή μορφή της, εκείνη που απολαμβάνεις σε μια βόλτα στην εξοχή ή καθώς τρως ένα κομμάτι καρπούζι σε μια χωριάτικη αυλή το καλοκαίρι.

Η μέλισσα που ζουζουνίζει στο μπαλκόνι σου, στη γλάστρα που κρέμεται πάνω από τη λεωφόρο της μεγαλούπολης είναι μια υπενθύμιση ότι πέρα από τα τσιμέντα υπάρχει ακόμα πράσινο και οξυγόνο για να αναπνεύσεις. Είναι η ικανοποίηση μιας ενδόμυχης ανάγκης, να ξέρουμε ότι μέσα στην έρημο υπάρχει μια όαση.

Το πιο σημαντικό έμβιο ον στον πλανήτη, η μέλισσα, αποφάνθηκε πρόσφατα το Ινστιτούτο Παρατήρησης της Γης, στην τελευταία σύνοδο της Βασιλικής Γεωγραφικής Ενωσης του Λονδίνου. Χωρίς αυτές, και την επικονίαση που προσφέρουν, τα φυτά δεν θα μπορούν να αναπαραχθούν και η χλωρίδα θα αφανιστεί. Ενα σενάριο που απειλεί να γίνει πραγματικότητα, μιας και το 90% του πληθυσμού των μελισσών λέγεται ότι θα έχει εξαφανιστεί σε λίγα χρόνια, λόγω της ανεξέλεγκτης χρήσης εντομοκτόνων και φυτοφαρμάκων, της αποψίλωσης και της έλλειψης λουλουδιών.

Αν διαβάσεις για τις μέλισσες και ξαναδείς το βίντεο, θα καταλάβεις ότι ο μελισσοκόμος του Εβρου δεν έκλαιγε μόνο για το βιος του. Εκλαιγε για το μέλλον (μας).

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News