Είδατε πόσο εύκολα αποκαθηλώνεται, όχι μόνο μια πολιτική επιλογή, αλλά μια ολόκληρη κυβερνητική περίοδος, που έφερε τα πάνω κάτω στη χώρα; Με ένα μόνο χτύπημα στο πιο καίριο σημείο της. Στο «μαξιλάρι» των 37 δισ. ευρώ που δημιούργησε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, για να μπορέσει στο τέλος του 2018 να βγει και να θριαμβολογήσει ότι έβγαλε τη χώρα από τα μνημόνια. Τα έχουμε λησμονήσει πια, όμως ήταν τότε που ο Τσίπρας πήγε στο Ζάππειο με γραβάτα, αφού είχε πει παλιότερα ότι θα φορέσει γραβάτα όταν απαλλάξει την Ελλάδα από τον ζυγό των μνημονίων.

Μίλησε φορώντας τη γραβάτα και ύστερα την έβγαλε ξανά μπροστά στο ακροατήριο για να δώσει το σήμα ότι ο αγωνιστής και επαναστάτης Αλέξης δεν θα γίνει ποτέ ένας αστός πολιτικός. Τι έχουμε ζήσει και τα ξεχνάμε…

Ο Τσίπρας τότε, και όχι ο Τσακαλώτος από μόνος του, έλαβε την απόφαση για τη δημιουργία του μαξιλαριού ως αποτέλεσμα της ίδιας της δικής του λαϊκιστικής πολιτικής επί χρόνια. Με τη χρονική ολοκλήρωση του τρίτου μνημονίου, η ελληνική κυβέρνηση είχε δύο επιλογές. Είτε θα άνοιγε μια πιστοληπτική γραμμή με το ΔΝΤ την επόμενη μεταβατική περίοδο, καθότι οι αγορές ακόμα δεν εμπιστεύονταν την ελληνική οικονομία για να τη δανείσουν, είτε θα αποταμίευε και θα δέσμευε ένα ποσό κοντά στο 20% του ΑΕΠ που θα αποτελούσε την εγγύηση των αγορών για να δώσουν λεφτά. Η σωστότερη πολιτική ήταν η πιστοληπτική γραμμή, την οποία είχε υποστηρίξει παλιότερα και ο Σαμαράς αλλά υποστήριζε και ο διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος Στουρνάρας.

Ο Τσίπρας όμως είχε κατ’ επανάληψη και σε υψηλότατους τόνους καταγγείλει την πιστοληπτική γραμμή με το ΔΝΤ ως επιστροφή των μνημονίων από την πίσω πόρτα. Πώς λοιπόν το 2018 θα έκανε και αυτή την κωλοτούμπα και θα ακολουθούσε πολιτικές των επάρατων Σαμαρά και Στουρνάρα;

Οταν μάλιστα η επιλογή του «μαξιλαριού» τού έδινε τη δυνατότητα να πει ότι έβγαλε τη χώρα από τα μνημόνια; Υποχρεωτικά λοιπόν πήγε στο «μαξιλάρι» των 37 δισ., ήταν μονόδρομος για αυτόν με την πολιτική που είχε ακολουθήσει ως τότε. Βέβαια ο Πολάκης, όχι πριν αλλά μετά τις εκλογές, διακίνησε τη θεωρία ότι αντί για 37 δισ., θα μπορούσαν να κρατήσουν μόνο 30 και τα υπόλοιπα να τα μοιράσουν στον κόσμο και να κερδίσουν το 2019. Ανοησίες.

Πρώτον, διότι κάτω από ένα ποσοστό του ΑΕΠ, το δεσμευμένο ποσό δεν θα θεωρούνταν αρκετό από τις αγορές και δεν θα δάνειζαν τη χώρα και, δεύτερον, διότι οι εκλογές δεν αγοράζονται με έκτακτες παροχές της τελευταίας στιγμής. Εξάλλου, παρά το μαξιλάρι, έδωσαν ένα πεντακοσάρικο σε κάθε συνταξιούχο μια βδομάδα πριν τις κάλπες. Κι όμως έχασαν.

Αν πάντως υπάρχει κάτι πέραν της καθαρά οικονομικής πλευράς του ζητήματος του μαξιλαριού, η επίθεση Κασσελάκη αποτελεί επίθεση στην ίδια την πολιτική κληρονομιά Τσίπρα. Δεν ξέρω αν το αντιληφθήκατε, αλλά με αυτό το επιχείρημα, ο Κασσελάκης, ούτε λίγο ούτε πολύ, λέει ότι ο Τσίπρας παρέδωσε επίτηδες την εξουσία στη Δεξιά, ενώ είχε τρόπο να το αποφύγει. Σχεδόν μνημονιακό τον λέει τον προκάτοχό του. Για να χτίσει επάνω στα μπάζα του το δικό του λαϊκιστικό αφήγημα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News