«Εμείς δεν έχουμε ανάγκη από δέκα ευρώ. Εμείς είμαστε κύριοι. Είμαστε άρχοντες. Μου το μπλέξανε το παιδί», είπε μιλώντας στο Star ο πατέρας εκείνου που εδώ και λίγες μέρες απασχολεί όλη τη χώρα με όσα του καταλογίζονται. Ο πατέρας ενός ανθρώπου που έχει προφυλακιστεί και φέρεται να έχει ομολογήσει τη συνεύρεσή του με ένα δωδεκάχρονο. Ο πατέρας ενός παιδοβιαστή.

Και είπε κι άλλα. Οτι ο γιος του είναι λεβέντης και ψυχοπονιάρης, ότι έδινε σε όλο τον κόσμο και ότι όποιος και να ήταν, άμα του… κουνιόταν, κάτι θα έκανε. Τα είπε πιστεύοντας με όλο τού το είναι ότι έχει δίκιο. Με την αγανάκτηση εκείνου που είναι βέβαιος ότι το παιδί του μπλέχτηκε σε μια πλεκτάνη χωρίς να φταίει στο παραμικρό. Ακόμα και στο ότι έγινε παιδοβιαστής. Δεν φταίει αυτός, φταίει το ανήλικο, αν του κουνήθηκε. Είναι τόσο λάθος ως σκέψη, που δεν αξίζει ούτε να μπεις στον κόπο να την αναλύσεις.

Και κάπως έτσι συνειδητοποιείς μια ακόμα φρίκη πίσω από τη φρίκη. Διακρίνεις όλη την εικόνα, έρχεται μπροστά σου με όλο το ανατριχιαστικό φόντο της. Σάπιες μηλιές, κάτω από τις οποίες πέφτουν σάπια μήλα. Οι «λεβέντες» γιοι, που μόνο λεβέντες δεν είναι, και οι ανεκδιήγητοι γονείς που τους μεγαλώνουν.

Και πέφτουν από τα σύννεφα την ώρα της αποκάλυψης, τη στιγμή που το πανί πέφτει και βλέπουν ότι το σπλάχνο τους έχει τη μορφή του τέρατος, παρόλα αυτά, όμως, κλείνουν τα μάτια. Αρνούνται να δουν τη φρίκη που δημιούργησαν, αδυνατούν να βρουν ένα ψήγμα ευθύνης, και στο παιδί και στον εαυτό τους.

Οικογένειες που περπατούν με τον σταυρό στο χέρι και με λάβαρα περηφάνιας για τη λεβεντοσύνη και την ακεραιότητα των παιδιών τους. Γονείς που βροντοφωνάζουν ότι τα βλαστάρια τους είναι τα καλύτερα του κόσμου, ακόμα και όταν τα δεδομένα δείχνουν ότι είναι τα χειρότερα. Μάτια που βλέπουν διαστρεβλωμένη την πραγματικότητα. Και σπίτια με τη βιτρίνα της καλής οικογένειας, που στο εσωτερικό τους κρύβουν ιστορίες για το πιο νοσηρό σενάριο.

Το άκουσα και από κάποιον που βγήκε να σχολιάσει το θέμα στην τηλεόραση. «Ηταν καλή οικογένεια», είπε. Πότε θα μάθουμε, άραγε, να μην κρίνουμε τις καταστάσεις επιφανειακά; Αν το κριτήριό μας είναι οι καθωσπρέπει βιτρίνες, τότε δεν απέχουμε και πολύ από αυτόν τον πατέρα που το παιδί του κατηγορείται για παιδοβιασμό, τον έχει ομολογήσει για την ακρίβεια, αλλά εκείνος συνεχίζει να βλέπει μόνο το χρυσό περιτύλιγμα.

Εναν «λεβέντη»… Τόσο «λεβέντης» που, όπως μαθαίνουμε, παραδέχτηκε ότι γνώριζε την ακριβή ηλικία του παιδιού, αλλά υποστήριξε ότι φαινόταν μεγαλύτερη.

Η υπόθεση παιδοβιασμού και μαστροπείας, με θύμα ένα δωδεκάχρονο κορίτσι, έσκασε μπροστά μας και γέμισε με περιττώματα τις οθόνες, τα timeline, τη σκέψη μας. Το θύμα είναι ένα, οι θύτες πολλοί. Οι ευθύνες πρέπει να αποδοθούν σε όλους.

Κι εμείς, μέσα από το πλήθος πληροφοριών σχετικά με την υπόθεση, ας προσπαθήσουμε να διακρίνουμε τις διαφορετικές οπτικές γωνίες. Εκεί κρύβονται πάντα τα δεύτερα κείμενα, τα οποία αφορούν πολύ περισσότερους από τους πρωταγωνιστές μιας κατάστασης. Αφορούν τους γονείς που αποτυγχάνουν, τους γείτονες που ξέρουν αλλά δεν μιλούν, τους θεατές που κρίνουν χωρίς να βλέπουν.

Πάνω στο δωδεκάχρονο κορίτσι αντανακλώνται ένα σωρό αποτυχίες της κοινωνίας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News