Κακά τα ψέματα. Θέμα χωρίς «επώνυμους» είναι ένα κουτσό θέμα. Προχωράει, πάει πιο κάτω, αλλά σου δίνει την εντύπωση ότι δεν θα φτάσει και πολύ μακριά.

Μόλις αποκαλύφθηκε το έγκλημα εις βάρος του παιδιού στον Κολωνό, εμφανίστηκαν και τα πρωτοσέλιδα με τη σχετική προαναγγελία: στην κακοποίηση του κοριτσιού συμμετείχαν και «επώνυμοι». Μάλιστα μία εφημερίδα είχε προσδιορίσει και τη σχετική ποσόστωση, ενημερώνοντας τους αναγνώστες της για την εμπλοκή δύο πολιτικών, δύο ηθοποιών και ενός δημοσιογράφου. Από πού είχε την πληροφόρηση; Από «καλά ενημερωμένες πηγές». Κάπως έτσι, λοιπόν, γεννιούνται οι τίτλοι για ανατριχιαστικές αποκαλύψεις σχετικά με τη διείσδυση του κυκλώματος σε κύκλους επωνύμων. Οι αναγνώστες των εφημερίδων, όσοι, δηλαδή, χαζεύουν τα πρωτοσέλιδα στο περίπτερο, περιμένουν συλλήψεις και αποκαλύψεις από μέρα σε μέρα. Αυτές όμως δεν έρχονται ποτέ. Και κάποια στιγμή η εφημερίδα θα αναρωτηθεί ποιοι καλύπτουν τους επώνυμους. Ε, αυτή η απορία θα φύγει από το περίπτερο, θα μπει σε κουβέντες καφενείου και σε όσα λέγονται στην ταβέρνα, πάνω από τη χωριάτικη.

Βέβαια στην περίπτωση του Κολωνού, η διάθεση του Μίχου να επιδεικνύεται μέσω φωτογραφικών στιγμιοτύπων με γνωστά πρόσωπα, ευνοεί την καλλιέργεια της σχετικής φημολογίας. Παίρνεις τη φωτογραφία, βάζεις μία πονηρή λεζάντα και στέλνεις το μήνυμα. Ακόμα καλύτερα; Δεν λες τίποτα, απλώς δείχνεις τον Μίχο αγκαλιά με πρόσωπο υψηλής προβολής. Ετσι και δεν εμφανιστεί φίρμα με χειροπέδες, ένα κομμάτι της κοινωνίας θα πιστεύει ότι κάποιοι «ψηλά» σκέπασαν το θέμα. Να είστε σίγουροι ότι θα το ακούσετε, ίσως ακόμα και από πολιτική χείλη, που θα ψιθυρίζουν διάφορα για τον πολιτικό προσανατολισμό των δραστών.

Ολο αυτό συγκροτεί ένα είδος μελό λαϊκισμού, σερβιρισμένου υπό τους ήχους μπαγλαμά, που μας λέει ότι πηγή του κακού είναι οι ελίτ, ενώ πίσω από κάθε ιστορία διαφθοράς βρίσκονται πάντα «συμφέροντα».

Το δέντρο του λαϊκισμού βγάζει και άλλα φρούτα. Ας πούμε η δήλωση του Βασίλη Κικίλια που ζητεί «οι παιδόφιλοι να διαπομπεύονται πριν τιμωρηθούν από τη Δικαιοσύνη». Ο υπουργός γνωρίζει ότι λέει ανοησίες. Θέλει, όμως, να συμπλεύσει με το κοινό αίσθημα, γνωρίζοντας ότι κάποιες ανταγωνιστικές φωνές, πιο δεξιές, θα μιλήσουν ακόμα και για θανατική ποινή. Οταν είσαι υπουργός και λες αυτά τα πράγματα, είναι περίπου σαν να υπαινίσσεσαι ότι, πράγματι, το σύστημα συνωμοτεί για να μη διαπομπευτούν αυτοί οι άνθρωποι. Εδώ υπάρχουν άλλοι, που ικανοποιούν τον πλήρη ορισμό του ηλίθιου, οι οποίοι εξετάζουν τις δημοσιευμένες φωτογραφίες του Μίχου προκειμένου να αποδείξουν ότι υφίσταται σχέδιο για το «ξέπλυμα» του -αν δεν δημοσιεύεις τη φωτογραφία από τη ΓΑΔΑ, τότε τον προστατεύεις.

Αυτό το φαινόμενο έχει πλέον απόλυτη εφαρμογή σε κάθε έκφραση της δημόσιας ζωής. Η κοινή ηλιθιότητα και ο υστερόβουλος λαϊκισμός θα βγουν στη σκηνή για να συγκεντρώσουν τις εντυπώσεις. Και αν πεις ότι διαφωνείς, τότε κάποιος θα πεταχτεί και θα σου πει ότι ξεπλένεις. Στην καλύτερη περίπτωση. Δεν αποκλείεται να κατηγορηθείς και ως συνεργός.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News