Ο Κώστας Καββαθάς έζησε 85 γεμάτα χρόνια. Δυστυχώς, τα έσχατα δεν ήταν τόσο συναρπαστικά. Καθηλωμένος στο σπίτι του στην Αγία Μαρίνα, δεξιά από τη Λ. Βάρης-Κορωπίου, με το κτήμα πλέον απεριποίητο και μια παλιά πισίνα άδεια και ξεθωριασμένη, ο «ΚΚ», όπως ήταν γνωστή τοις πάσι η συντομογραφία του, ο «Πατριάρχης» (σ.σ.: παρατσούκλι που του είχα βγάλει κάποια στιγμή, δεδομένης της επιδραστικής του πορείας στον ειδικό Τύπο), περίμενε στωικά το τέλος.

Μιλήσαμε τελευταία φορά πριν κανα-δυο εβδομάδες. «Τι κάνεις;», με ρώτησε. «Τρέχω», του απάντησα. «Μακάρι να έτρεχα κι εγώ», αποκρίθηκε. Οντως, ισχύει. Ο τύπος εκείνος που επί δεκαετίες έτρεχε με αυτοκίνητα, με μοτοσικλέτες, πετούσε με αεροπλάνα –μεγάλη του αγάπη, μεγαλύτερη από τα τετράτροχα– κανόνιζε δουλειές, δημιουργούσε νέες ιδέες και ακολουθούνταν από δεκάδες χιλιάδες αναγνώστες, ζούσε στη σκιά του παλιού του εαυτού.

«Κάνεις στατικό ποδήλατο που σου είπε ο γιατρός;», τον ρώτησα. «Δεν κάνω τίποτα, περιμένω το τέλος. Αλλωστε σχεδόν όλοι μου οι φίλοι έχουν πεθάνει» απάντησε. Ο Καββαθάς είχε πολλούς φίλους. Ελάχιστους εχθρούς. Κάποιους, μάλιστα, δεν καταδεχόταν να τους ονοματίσει. Ουδείς πιο αχάριστος του ευεργηθέντος, λένε. Αυτό ξαναπές το. Ισως γι’ αυτό λάτρευε τα σκυλιά του. Ομως και αυτά είχαν πεθάνει, το τελευταίο, ένα ημίαιμο μεταξύ γερμανικού ποιμενικού και μαλινουά, πριν μερικά χρόνια.

Ο Καββαθάς πρόλαβε, ωστόσο, σε όλες αυτές τις δεκαετίες να ζήσει όσοι άλλοι σε δέκα ζωές. Μη φανταστείτε γκόμενες, πρώτα τραπέζια πίστα, χλιδές και ρόλεξ. Ο Καββαθάς ήταν ενοχικός με τον πλούτο. Κι αν κάποτε είχε μια πράσινη Lancia Integrale κάτω από το ξύλινο στέγαστρο, μπροστά από τον χώρο του γραφείου του στο σπίτι την έδωσε και αυτή. Το μετάνιωσε στην πορεία, αλλά όταν του πρότεινα να βρούμε μια άλλη θεώρησε πως πλέον δεν είχε σημασία.

Οδήγησε τα αυτοκίνητα που όλοι ποθούσαμε, μίλησε από κοντά με τα πιο φωτεινά μυαλά της αυτοκινητοβιομηχανίας, γνώρισε τους πάντες, σχεδιαστές, μηχανολόγους, επιχειρηματίες, ιδεολόγους, μαγεύτηκε πρόωρα από τον μετα-ανθρωπισμό και πίστεψε στη διασύνδεση εγκεφάλου και υπολογιστή. Θα τον χαρακτήριζα ως κάποιον άκρως συναισθηματικό τεχνοκράτη – όσο αντιφατικές είναι, φαινομενικά, οι δύο έννοιες.

Στις σελίδες των εκδόσεών του συμμετείχαν άλλωστε πολλοί και σημαντικοί. Ο Νίκος Δήμου, ο Διονύσης Χοϊδάς, ο Γραμματικάκης, ο Στάθης Σταυρόπουλος και πολλοί άλλοι των οποίων δεν ήταν ντε και σώνει συνδετικός κρίκος τα αυτοκίνητα, οι μηχανές, τα αεροπλάνα ή οι υπολογιστές. Α, ναι, ο Καββαθάς είχε κάποτε κατοχυρώσει το δεύτερο κατά σειρά domain στην Ελλάδα. Κακά τα ψέματα, ο Καββαθάς ήταν «μπροστά» σε όλα αυτά.

Ρομαντικός σε βαθμό αφέλειας μερικές φορές ως προς την «ανάγνωση» των ανθρώπων, κάποιες φορές με μια δόση μεμψιμοιρίας, απογοητευμένος από τη «χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας», όπως την έλεγε, θαυμαστής των τεχνολογικών δημιουργημάτων και της εθνικής οικονομικής ακμής που συνήθως τα συνοδεύει και ταυτόχρονα τελείως μπλαζέ και αντισυμβατικός.

Με τις κονκάρδες στο πέτο του πέτσινου γιλέκου, με πλήρη απαξίωση του ματαιόδοξου και στυλιζαρισμένου lifestyle, χωρίς πούρα και Αρμάνι, ούτε στημένους τηλε-σταρ. Μάλλον δεν μου επιτρέπεται να γράψω για ποιους εν ενεργεία «επώνυμους» μού έδειχνε το μεσαίο του δάχτυλο σηκωμένο, καθώς τύχαινε εκείνη την ώρα να παίζει η τηλεόραση.

Ναι, το «κουτί», όπως και ο υπολογιστής, ήταν σχεδόν συνεχώς σε λειτουργία. Ο Καββαθάς άκουγε τα πάντα, ενημερωνόταν, γκρίνιαζε, μερικές φορές τον έπιανε μια δόση παρελθοντικού μεγαλείου, αλλά για όποιον είχε την τύχη να τον ζήσει από κοντά ήταν αγνός σαν μικρό παιδί και το μάτι έλαμπε στην ιδέα και μόνο μιας θριαμβευτικής επιστροφής. Ωστόσο, τόσο η επιβαρυμένη ψυχολογία του μετά από τις ατέρμονες διαδικασίες στα δύσκολα χρόνια στις Τεχνικές Εκδόσεις, την παρτίδα του με τον Λυμπέρη, ανθρώπους που εμπιστεύθηκε αλλά δεν τον τίμησαν, όσο και οι περιπέτειες με την υγεία του, τον οδήγησαν σε ένα μαθηματικά πτωτικό σπιράλ.

Ευτυχώς, ο κόσμος, όλος αυτός ο κόσμος που ήδη από τη δεκαετία του 1970, όταν ο Καββαθάς έβγαλε το δικό του πνευματικό παιδί, τους «4Τροχούς», αυτός ο κόσμος που περίμενε με αγωνία στο περίπτερο το νέο τεύχος σε μια εποχή που τα περιοδικά έκαναν σοβαρές κυκλοφορίες και δεν έδιναν άλλοθι σε CD και σαγιονάρες, όλες αυτές οι γενιές που έθρεψε με τον δικό του αξιακό κώδικα είναι εδώ, έστω εκ του μακρόθεν. Και πιθανότατα θα έχουν να διηγηθούν μια προσωπική τους ιστορία για το πώς ο «καββαθαϊσμός» θώπευσε τη νεανική τους ψυχή.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News