Η συζήτηση που γίνεται στην Ελλάδα για την πολιτική πατέντα της… άρσης της πατέντας των εμβολίων, έχει όλα τα ευτράπελα χαρακτηριστικά που θα ανέμενε κανείς.

Την πυροδοτεί ένας πολιτικός αρχηγός που πριν από μερικούς μήνες αμφισβητούσε την ύπαρξη των εμβολίων, δεν έχει διατυπώσει ούτε μία φορά μία δημόσια, σαφή και κατηγορηματική παρότρυνση προς τους πολίτες ώστε να εμβολιαστούν, δηλώνει ότι αποδέχεται το ρίσκο να κολλήσει κάποιος κορονοϊό σε μία διαδήλωση, δημιουργεί αρνητικό κλίμα για την πορεία των εμβολιασμών και γενικώς υπονομεύει όπως μπορεί κάθε προσπάθεια.

Πίσω από αυτά οφείλει κανείς να αναγνωρίσει και να συνειδητοποιήσει ότι βρισκόμαστε σε ένα κρίσιμο σημείο. Ή θα εμβολιαστούν όλοι το συντομότερο δυνατόν ή θα παρατείνεται η παρουσία της πανδημίας και ο φαύλος κύκλος δεν θα σπάσει τόσο εύκολα.

Στο σημείο αυτό, μπορεί μεν να παρατηρείται μία γενικευμένη προθυμία πολιτών να εμβολιαστούν, όμως παρατηρούνται την ίδια στιγμή και αρκετά σημαντικά ποσοστά απρόθυμων, ψεκασμένων και επικίνδυνων.

Υπό αυτές τις συνθήκες, η έννοια της ατομικής ευθύνης στο θέμα του εμβολιασμού είναι πολύ σημαντικότερη από ό,τι ήταν στην τήρηση των μέτρων. Εκεί θεωρητικά υπήρχε η παράμετρος των ελέγχων, οι οποίοι ασκούνταν με περισσότερη ή λιγότερη αυστηρότητα.

Εδώ κανείς δεν μπορεί να εμβολιάσει κάποιον με το ζόρι (σηκώνει συζήτηση η περίπτωση των υγειονομικών και μερικών άλλων). Ο καθένας οφείλει να λάβει την απόφασή του και να εγκαταλείψει ανόητες και σκοταδιστικές αντιλήψεις ή προφάσεις.

Πώς μπορεί να συμβούν αυτά; Μπορεί κάποιος να αναλογιστεί παρατηρώντας τον κοινωνικό του περίγυρο.

Πόσοι θα δέχονταν άραγε σε μία συγκέντρωση στο σπίτι τους έναν αρνητή του εμβολίου, προπαγανδιστή του αντιεμβολισμού ή δήθεν ανέμελο και «ψύχραιμο» έναντι του κορονοϊού;

Πόσοι θα δέχονταν να βρεθούν σε έναν χώρο εργασίας με τέτοια άτομα; Τι θα πρέπει να κάνουν οι εργοδότες από εδώ και στο εξής; Τι οι επιχειρηματίες της εστίασης, του πολιτισμού κ.ο.κ.;

Είναι μάλλον ασφαλής η πρόβλεψη ότι τώρα θα αρχίσει να φανερώνεται ο κοινωνικός αντίκτυπος της πανδημίας. Οι συμπεριφορές που θα διαμορφωθούν ίσως δεν είναι τόσο προφανείς και οι κοινωνικές σχέσεις μάλλον έχουν ήδη μπει σε ένα νέο στάδιο, με πολύ διαφορετικά και σκληρά χαρακτηριστικά.

Μιλάμε για τον «ρατσισμό» των εμβολίων και τον κοινωνικό αποκλεισμό των αρνητών τους; Ίσως όχι ακόμη, αλλά ίσως και να πρέπει να το κάνουμε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News