Ο Στέφανος Κασσελάκης ζει τον μύθο του στον ΣΥΡΙΖΑ. Ανακαλύπτει την πολιτική και ότι μπορεί να μιλάει με τον κόσμο στις λαϊκές, όταν κάθε πολιτικός της Δυτικής Αττικής ξέρει να σου πει πότε έχει λαϊκή στους Αγίους Ανάργυρους και πότε στον Εσταυρωμένο. Θέλει να κάνει εκπομπή στο κομματικό ραδιόφωνο, νομίζοντας ότι θα είναι ο Φραγκλίνος Ρούσβελτ στο fireside chat, ενώ το πιθανότερο είναι να γίνει Λεβέντης στο Κανάλι 67. Κάνει πολιτική κριτική σε μέλη βρίσκονταν στον ΣΥΡΙΖΑ από την εποχή του ΚΚΕ Εσωτ. και τώρα αποχώρησαν, που έτσι και τον ρωτήσουν ποιος είναι ο Μπερλινγκουέρ θα απαντήσει ότι έπαιζε στο «Narcos».

Ο Κασσελάκης ζει τον μύθο του. Πιστεύει ότι μπορεί να γοητεύσει οποιονδήποτε τεντώνοντας τα χέρια στο στιλ πωλητή τηλεμάρκετινγκ και να πείσει με δέκα κοινοτοπίες. Παίζει και τον παίζουνε. Παίζει τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης και τον έχουν στο παιχνίδι μέχρι να έχει φαγωθεί και ο τελευταίος αντιδραστικός. Με πρώτη την ομάδα των τεσσάρων, όπως ήδη αποκαλούν οι κασσελακικοί τον Τσακαλώτο, τον Σκουρλέτη, τον Φίλη και τον Τζουμάκα, κατά το «η συμμορία των τεσσάρων» στην Κίνα του ΄76, όταν μετά τον θάνατο του Μάο η χήρα του έκανε την δική της πολιτική ομάδα.

Το πέρασμα του Στέφανου Κασσελάκη είναι χρήσιμο για κάποιους πολύ συγκεκριμένους λόγους.

Πρώτον, ότι δεν έχει νόημα να μπλέκεις την κονσέρβα με το περιεχόμενο. Η κονσέρβα μπορεί να γράφει «Kamchatka crabs» αλλά εκεί που το γράφει είναι ο τενεκές. Ο Κασσελάκης μπορεί να έχει πάει στο Κολλέγιο, στο πανεπιστήμιο στην Αμερική και να μιλάει τα Αγγλικά με καλύτερη προφορά από τον Μητσοτάκη αλλά αυτό είναι ο περιτύλιγμα. Οσοι πίστεψαν ότι οι Ελληνες είναι τόσο κουτοί που δεν μπορούν να διακρίνουν την κονσέρβα από το καβούρι έκαναν λάθος.

Δεύτερον, το «there is not such a thing as bad publicity» το είπε ο P.T. Barnum. Και μπορεί να είναι καλό για το τσίρκο αλλά όχι για την πολιτική. Στην εποχή του Internet η κακή δημοσιότητα μπορεί να καταστρέψει έναν πολιτικό. Ο Στέφανος Κασσελάκης που πήρε την πρώτη δημοσιότητα με το «δημιουργικό» βιογραφικό του είναι κλασικό παράδειγμα. Αντί για το συνηθισμένο φαινόμενο ένας νέος αρχηγός να βελτιώνει τις επιδόσεις του κόμματος του, στις δημοσκοπήσεις ο ΣΥΡΙΖΑ χάνει μονάδες.

Τρίτον, δεν υπάρχει κάτι που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί «φαινόμενο Κασσελάκη». Ο Στέφανος Κασσελάκης θα ήταν φαινόμενο αν είχε εμφανιστεί από το πουθενά, είχε αντιμετωπίσει όλους και έπαιρνε την προεδρία. Από την στιγμή που εμφανίστηκε με προεδρικά στελέχη, ο Τσίπρας τον στήριζε οικογενειακά και είχε τον Πολάκη για να τσαμπουκαλεύεται με τους εσωκομματικούς αντιπάλους έχουμε μια ομάδα που έχει πάρει την προεδρία by proxy.

Τέταρτον, ο λαϊκισμός χρειάζεται σαφή και επιθετικό λόγο. Παράδειγμα ο Τραμπ με το κατεστημένο της Ανατολικής Ακτής στο εσωτερικό και την Βόρεια Κορέα στο εξωτερικό. Ο λόγος του Κασσελάκη περιορίζεται στις δέκα de profundis κοινοτοπίες. Πιστεύει ότι αν κατεβαίνει στις λαϊκές, λέει ότι «μετά τις 20 ο μήνας δεν βγαίνει» και ότι αν πει «υπάρχει ανάγκη του λαού να μιλάμε με απλά λόγια και να δίνουμε λύσεις» τον κάνει λαϊκό ηγέτη. Ο κόσμος τα έχει ακούσει χίλιες φορές και δεν δίνει σημασία.

Πέμπτον, για να υπάρξει πολιτική με κάποιον πρέπει να αναγνωρίζεται ως πολιτικός. Παράδειγμα η «σύγκρουση» με τον Τσακαλώτο. Ο Τσακαλώτος μπορεί να είπε ένα, δύο πράγματα για την νέα αριστερά του Κασσελάκη, αλλά τα αποσπάσματα από την Μαχαμπαράτα τα φυλάει για τον Παύλο Πολάκη. Είμαι βέβαιος ότι όταν ο Γιώργος Βασιλειάδης έλεγε «πρόεδρε» στον Αλέξη Τσίπρα και τώρα το λέει στον Στέφανο Κασσελάκη, η βαρύτητα είναι άλλη.

Είναι επικίνδυνο πρόεδρος να βασίζει την ύπαρξη του στα αποφθέγματα του P.T. Barnum. Διότι εκτός από το «there is not such a thing as bad publicity» υπάρχει και το «there is a sucker born every minute» –αλλά αμφότερα αφορούν τον τσίρκο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News