Στην Ελλάδα ζούμε. Ολοι αντιλαμβάνονται ότι η πίεση από την πλευρά της κοινωνίας ώστε να αποδοθούν πολιτικές ευθύνες για την τραγωδία των Τεμπών είναι τεράστια. Είναι επίσης προφανές ότι τα κόμματα της αντιπολίτευσης προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν το πηγαίο αίσθημα του κόσμου για τις δικές τους μικροπολιτικές σκοπιμότητες. Η επένδυση αυτή, αν ο Κώστας Αχ. Καραμανλής δεν λεγόταν Καραμανλής, δεν θα άξιζε τον κόπο.

Το γεγονός όμως ότι πρόκειται για έναν υπουργό από την οικογένεια του ιδρυτή της Νέας Δημοκρατίας, πρόσφερε σε ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ μια πρώτης τάξεως ευκαιρία: να πιέσουν τον κ. Μητσοτάκη, να τον εμφανίσουν ως προστάτη της οικογενειοκρατίας και να επενδύσουν μέσω του λαϊκισμού σε θεωρίες συνωμοσίας. Βοήθησε σε αυτή την κλιμάκωση και η απόφαση του κ. Καραμανλή να είναι εκ νέου υποψήφιος. Διότι μετά την εκλογή του, διαθέτει όπως όλοι οι βουλευτές, την προβλεπόμενη ασυλία.

Τα δεδομένα έχουν ως εξής:

Στην Ελλάδα δεν στήνονται λαϊκά δικαστήρια όπως ζητούν από το 2011 για διάφορα πολιτικά πρόσωπα, αριστερές και ακροδεξιές δυνάμεις, σε δρόμους, πλατείες και μέσα στο κοινοβούλιο. Επομένως, για να παραπεμφθεί ένας πολιτικός στο Ειδικό Δικαστήριο πρέπει να το ζητήσει η Δικαιοσύνη. Μέχρι στιγμής, η Δικαιοσύνη δεν έχει ζητήσει την άρση της ασυλίας ούτε του κ. Καραμανλή ούτε του κ. Σπίρτζη, που και ο ίδιος, ως υπουργός Μεταφορών δεν ολοκλήρωσε τη σύμβαση 717.

Ο κ. Σπίρτζης ζήτησε την περασμένη εβδομάδα με επιστολή του προς τον Πρόεδρο της Βουλής να ερευνηθεί ο ίδιος για την εν λόγω σύμβαση. Ωστόσο, την ίδια ημέρα τόνισε ότι η μη εκτέλεση της σύμβασης 717/2014, για τα συστήματα σηματοδότησης και τηλεδιοίκησης, δεν συνδέεται με το δυστύχημα των Τεμπών. Πιο συγκεκριμένα ανέφερε πως «δεν υπάρχει αιτιώδης συνάφεια ανάμεσα στη μη εκτέλεση της σύμβασης 717 και στην τραγωδία των Τεμπών».

Τι εννοεί ο κ. Σπίρτζης; Νομικοί κύκλοι, εξηγώντας τη μη ύπαρξη «αιτιώδους συνάφειας» που ανέφερε ο πρώην Υπουργός, λένε ότι με απλά λόγια σημαίνει ότι η μη ολοκλήρωση της σύμβασης δεν μπορεί με νομικούς όρους να θεωρηθεί αιτία του δυστυχήματος. Αρα και να θεωρηθεί υπεύθυνος ο υπουργός για τις ζωές που χάθηκαν.

Οι ίδιοι κύκλοι εξηγούν πως αν ίσχυε το αντίθετο, όταν πχ. ο Εισαγγελέας για το Μάτι ανέφερε ότι θα είχαν σωθεί πολλές ζωές αν υπήρχε το σύστημα ειδοποίησης «112», τότε θα μπορούσε να θεωρηθεί υπεύθυνος για την τραγωδία ο τότε υπουργός Ψηφιακής Πολιτικής που δεν εγκατέστησε το σύστημα. Αντίστοιχα, τα χρόνια που στο Πέταλο του Μαλλιακού χάνονταν ζωές μαθητών, υπέυθυνος θα ήταν ο τότε υπουργός Μεταφορών γιατί δεν είχε κατασκευαστεί ο νέος δρόμος.

Αυτά ισχύουν από νομική σκοπιά και σύμφωνα με τους νομικούς. Και ισχύουν για όλους τους υπουργούς: της ΝΔ, του ΣΥΡΙΖΑ και παλαιότερα του ΠΑΣΟΚ.

Συμβαδίζουν με τις πολιτικές επιδιώξεις των σημερινών κομμάτων της αντιπολίτευσης, ιδίως όταν ο υπουργός λέγεται Καραμανλής; Εδώ γίνεται μια εξαίρεση. Η αξιωματική αντιπολίτευση θεωρεί πως αν ο υπουργός λέγεται Σπίρτζης και ανήκει στην ίδια, τότε νομικά όντως ισχύει αυτό που είπε και ίδιος: δεν υπάρχει «αιτιώδης συνάφεια» ανάμεσα στην υλοποίηση της σύμβασης και στην ανείπωτη τραγωδία. Για τον κ. Καραμανλή η αξιωματική αντιπολίτευση θεωρεί ότι ισχύει το αντίθετο, ενώ για τον υπουργό του ΣΥΡΙΖΑ που δεν υλοποίησε το «112» ισχύει και πάλι αυτό που είπε ο κ. Σπίρτζης. Είναι πολύ απλό και εξόχως (μικρο)πολιτικό.

Επομένως, είναι προφανές ότι όσα προβλέπει ο νόμος, ακόμη και για τόσο σοβαρά ζητήματα που αφορούν κάθε οικογένεια και κάθε πολίτη πέρα και πάνω από κομματικές προτιμήσεις, όπως η τραγωδία των Τεμπών, προσεγγίζονται από τα κόμματα της αντιπολίτευσης υπό το πρίσμα του κομματικού συμφέροντος. Και στην περίπτωση του κ. Καραμανλή, το όνομα προσφέρει και την επιπλέον ευκαιρία της δημιουργίας ενός κλίματος αντίστοιχου με εκείνου του 2011, όταν γεννήθηκε (ή καλύτερα επανήλθε) στη χώρα η ιδέα της αξίωσης λαϊκών δικασηρίων ως μέσου άσκησης πολιτικής.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News