Τις τελευταίες ημέρες, σε αθλητικό επίπεδο συμβαίνουν διάφορα, όπως κάθε χρόνο τέτοια εποχή. Σε ένα σύμπαν ο Παναθηναϊκός συγκρούεται με τον Ολυμπιακό για το πρωτάθλημα μπάσκετ, το οποίο παρά το πρόσφατο έβδομο ευρωπαϊκό αστέρι του πρώτου, εξελίσσεται σε ντέρμπι. Σε ένα άλλο σύμπαν, ο Μανώλης Καραλής ανεβαίνει στο βάθρο του Πανευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Ανοιχτού Στίβου, σπάζοντας το ατομικό του ρεκόρ και κατακτώντας, με 5,87 μ., το ασημένιο μετάλλιο στο άλμα επί κοντώ.

Στο πρώτο σύμπαν, αυτό του οπαδικού αθλητισμού, γίνεται κόλαση. Οπαδοί, παράγοντες και παίκτες –κυρίως, όμως, οι πρώτοι– φωνάζουν για τις διαιτησίες, πιστεύουν ότι αδικούνται διαρκώς, απαξιώνουν φρικαλέα τον αντίπαλο, επιδίδονται σε έναν ιδιότυπο διαγωνισμό της πιο ευφάνταστης βρισιάς, (σοβαροί) άνθρωποι τσακώνονται, αλληλοδιαγράφονται και μπλοκάρονται στα social, χάνεται κάθε μέτρο και λογική.

Στο άλλο σύμπαν, ο Μανώλης Καραλής ανεβαίνει στο βάθρο και παίρνει το μετάλλιό του, ήσυχα και σεμνά, αλλά με ένα χαμόγελο που θα μπορούσε να λιώσει και παγόβουνο. Στο δικό του σπορ δεν υπάρχουν οπαδοί, δεν υπάρχουν βρισιές και κατάρες, διαιτησίες και παράπονα, κανείς στην τελική ανάλυση δεν ταυτίζει την αποτυχία ή επιτυχία του αθλητή με το -όποιο- δικό του υπαρξιακό ζήτημα.

Μου προξενεί εντύπωση αυτό, διότι εάν πράγματι σου χρειάζεται να ταυτιστείς υπαρξιακά με κάποιον, αυτός είναι πολύ πιο λογικό να είναι ο «Μανόλο», όπως αποκαλούν χαϊδευτικά τον Καραλή όσοι παρακολουθουν στίβο, παρά οι μυθικά ακριβοπληρωμένοι μισθοφόροι των επαγγελματικών ομάδων.

Ο Καραλής, του οποίου ο πατέρας είναι από την Ηλεία και η μητέρα από την Ουγκάντα, αγωνίζεται για τη φανέλα. Την εθνική φανέλα, ούτε την πράσινη, ούτε την κόκκινη, ούτε καμία, κι ας ανήκει τυπικά στον Ολυμπιακό· δεν είδα πουθενά κανέναν οπαδό του Ολυμπιακού να βγαίνει στην Ομόνοια για χάρη του, ή έστω να πανηγυρίζει. Είναι πολύ απασχολημένοι να βρίζονται με τους παναθηναϊκούς για το μπάσκετ.

Δεν είναι εκεί το θέμα όμως, στην εθνική φανέλα. Είναι στην ουσία του αθλητισμού. Αυτήν που φαίνεται να ξεχάστηκε με τα χρόνια, να πνίγηκε στους πακτωλούς εκατομμυρίων που δημιούργησαν υπερομάδες και στρατιές υπεροπαδών. Πόσα λεφτά να βγάλει αυτό το παιδί στη ζωή του; Αντε και παίρνει μετάλλια και κανένα τουρνουά, άντε να βρει και σπόνσορα, να μπει και σε κανένα πολεμικό ναυτικό τιμής ένεκεν. Κανείς δεν έγινε ποτέ πλούσιος από τον αθλητισμό αυτού του είδους. Οχι στην Ελλάδα τουλάχιστον. Κι όμως, κάποιοι επιμένουν. Για τη φανέλα και το άθλημα. Και για την ίδια τη ζωή εν τέλει.

Στις 19 Αυγούστου του 2022, ο Καραλής είχε κάνει μια πολύ γενναία ανάρτηση στα social media, με την οποία είχε γνωστοποιήσει ότι θα σταματούσει για λίγο καιρό από τους αγώνες, καθώς είχε «βυθιστεί» στο άγχος και την κατάθλιψη. «Για πρώτη φορά φέτος έπαθα κρίση πανικού που με έκανε να βυθίσω στο άγχος και την κατάθλιψη για αρκετό καιρό. Πίεσα τον εαυτό μου πολύ σκληρά για να αντιστρέψω αυτή την κατάσταση, αλλά αυτό έκανε τα πράγματα χειρότερα και δυστυχώς ο “κακός” Μανόλο κυριάρχησε και ανέλαβε», έγραψε με αξιοθαύμαστη αυτογνωσία.

Νωρίτερα, είχε καταγγείλει δύο φορές στον ΣΕΓΑΣ έναν προπονητή για ρατσιστική συμπεριφορά, ενώ έχει πει ότι τόσο ο ίδιος όσο και η αδελφή του είχαν δεχθεί μπούλινγκ στην εφηβεία λόγω της «διαφορετικής» τους εμφάνισης.

Οταν αποσύρθηκε για να αντιμετωπίσει το άγχος και την κατάθλιψη, είχε γράψει: «Θέλω να ξαναβρώ το χαμόγελό μου». Οχι τις επιδόσεις και τα χρήματα, το χαμόγελο.

Αυτού του είδους οι μάχες, αυτού του είδους οι προσπάθειες, αυτού του είδους η επιμονή, οδηγεί μόνο σε χαμόγελο. Ο Καραλής, ο Τεντόγλου, πολλά παιδιά ακόμη, κορίτσια και αγόρια που παλεύουν στους στίβους και τις πισίνες, σε σπορ που σχεδόν κανείς δεν παρακολουθεί διότι δεν εκεί δεν υπάρχει οπαδισμός και χρήματα και εκτόνωση, δεν θα προέτρεπαν και δεν θα συνηγορούσαν ποτέ σε βία και καταστροφή.

Είναι αυτοί που σφίγγουν το χέρι του αντιπάλου, δεν του δείχνουν το μεσαίο δάχτυλο μέσα στον αγώνα. Και κατά κανόνα, όταν χάνουν, τους φταίει ο εαυτός τους, κανένας άλλος.

Είναι δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος, που ευρύτερα ονομάζεται αθλητισμός. Λίγοι κάνουν αθλητισμό, όλοι οι άλλοι παρακολουθούμε. Οπως μπορείς να επιλέξεις το είδος του σπορ που θα κάνεις και τον τρόπο που θα το κάνεις, μπορείς να επιλέξεις και το είδος που θα παρακολουθείς. Και το ήθος με το οποίο θα το κάνεις. Ο αθλητισμός, σε τελική ανάλυση, διδάσκει.

Μπορείς, άρα, να επιλέξεις και τι θα διδαχθείς σε τούτη τη ζωή.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News