Ας πούμε ότι είσαι γιατρός. Πνευμονολόγος, παθολόγος ή εντατικολόγος. Εφτασες σχεδόν στα τριάντα σου μέχρι να ξεμπλέξεις από ειδικότητες, αγροτικά, στρατιωτικό (αν είσαι άντρας) και μετά βρέθηκες σε σταυροδρόμι. Είτε θα έμπαινες στο ΕΣΥ είτε θα έκανες σόλο καριέρα.

Το ΕΣΥ σού εξασφαλίζει μια σταθερή δουλειά χωρίς το άγχος εξεύρεσης και διατήρησης πελατείας, αλλά με σχετικά χαμηλές αποδοχές. Αν θελήσεις παραπάνω λεφτά απ’ όσα παίρνει ένας δημόσιος υπάλληλος, τότε πρέπει να διακινδυνεύεις καθημερινά με τα φακελάκια των αρρώστων ή με τα μαύρα των φαρμακευτικών εταιρειών για κατευθυνόμενη συνταγογράφηση. Επιστημονικά, η νοσοκομειακή ιατρική πρώτης γραμμής είναι ασφαλώς καλύτερη, εγκυρότερη, πιο ενημερωμένη, πλην συνοδεύεται από σκυλίσια δουλειά σε χαμηλού επιπέδου υποδομές, οι οποίες κατακλύζονται από χείμαρρους αρρώστων (και αγωνιούντων συγγενών τους) σε κάθε εφημερία.

Αν επιλέξεις την ιδιωτική ιατρική, μπαίνεις από την πρώτη μέρα στον σκληρό ανταγωνισμό. Πρέπει να βρεις ή να δανειστείς κεφάλαιο για να επανδρώσεις το ιατρείο σου και να βρεις ή να φτιάξεις δίκτυα που θα φέρνουν πελατεία στο κατώφλι του. Αλλιώς θα κάθεσαι εκεί μέσα και θα βαράς μύγες. Σε όποιο ιδιωτικό θεραπευτήριο αποταθείς, θα σου πουν ότι όσο περισσότερους αρρώστους φέρεις τόσο παραπάνω θα πληρωθείς. Δεν ξενυχτάς, βέβαια, ούτε αγωνιάς πάνω από διαλυμένους και ετοιμοθάνατους που ξεφορτώνουν τα ασθενοφόρα στα πόδια σου, κάθε βραδάκι πηγαίνεις σπιτάκι σου. Ομως από τους δέκα ιδιώτες, μόνο οι δύο καταφέρνουν, γίνονται φίρμες με καλή πελατεία και λεφτά, οι υπόλοιποι οκτώ την περνάνε συνταγογραφώντας στο ιατρείο ή με μια μετριότατη αμοιβή σε κάποια ιδιωτική κλινική. Αντε, στην καλύτερη, να μπουν μερικοί στον ΕΟΠΥΥ για να συνταγογραφούν κι εκεί έχοντας έναν μισθουλάκο.

Οι γιατροί του ΕΣΥ ζηλεύουν τους πετυχημένους ιδιώτες συνάδελφους τους και σνομπάρουν τους ιδιώτες του σωρού. Θεωρούν ότι δεν κάνουν ιατρική, αλλά εμπόριο. Στέλνουν τα δύσκολα περιστατικά στα κρατικά νοσοκομεία και καταλήγουν να κάνουν ένα μόνο πράγμα, μια διάγνωση, μια θεραπεία, μια εγχείρηση, από την οποία βγάζουν χρήμα. Η συνθετική γενική ιατρική που είναι ψωμοτύρι για τα νοσοκομεία, καταλήγει ξεχασμένη υπόθεση για τους ιδιώτες, λένε οι δημόσιοι. Στην απέναντι όχθη, οι ιδιώτες γιατροί θεωρούν ότι οι συνάδελφοί τους στο ΕΣΥ έχουν μάθει να εργάζονται σε ένα κουβούκλιο προστασίας, δίχως το άγχος του ελεύθερου ανταγωνισμού που σε κάνει καλύτερο και παραγωγικότερο. Ξέρουν τις δυσκολίες της νοσοκομειακής ιατρικής, αλλά έχουν να λένε ότι αυτοί αποτελούν το ανάχωμα της πρωτοβάθμιας φροντίδας, ώστε οι μάζες των αρρώστων να μην κατακλύζουν τα εξωτερικά ιατρεία των νοσοκομείων.

Το κράτος ζήτησε 200 ιδιώτες κάποιων ειδικοτήτων για την έκτακτη κατάσταση με την Covid-19. Προσφέρθηκαν μόλις 61. Στην πραγματικότητα, οι ιδιώτες είπαν «τι να πάω εγώ να κάνω εκεί, το μόνο που θα καταφέρω είναι να χάσω την πελατεία μου που με τόσο κόπο μάζεψα» και οι νοσοκομειακοί είπαν «τι να τους φέρουν εδώ να κάνουν, αυτοί δεν έχουν ιδέα πια, πρέπει να τους μάθουμε ιατρική από την αρχή μέσα σε συνθήκες πολέμου». Το κράτος, πάλι, είπε «δεν γίνεται να έχουμε τη μεγαλύτερη αναλογία γιατρών ανά κάτοικο στον κόσμο και να μη βρίσκονται 200 να βοηθήσουν σε μια έκτακτη ανάγκη». Και μοίρασε φύλλα πορείας. Και τώρα;

Τωρα, κάπου στη μέση όλα. Και οι επιστρατευμένοι ιδιώτες κάπως θα βοηθήσουν και οι νοσοκομειακοί κάπως θα ανακουφιστούν και το υπουργείο θα πει ότι κάλυψε τις ανάγκες. Όλοι λίγο δυσαρεστημένοι και όλα κάπως ψευδοτακτοποιημένα. Δεν βαριέστε, πόλεμος είναι, θα περάσει σε δυο-τρεις μήνες, θα ξαναγυρίσουμε στα γνωστά μας…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News