Αδα Γιάννης. Υπάρχει σύνορο ανάσας ανάμεσα στα δυο ονόματα; Οσο τη γνωρίζω, το εντοπίζω με στιγμιαία ανακούφιση. Παίρνω μια χαρά! Μεγάλη χαρά. Να! Πρόσφατα είχε ταξιδέψει στην κόρη της στο Λονδίνο και τις είδα και τις δυο τόσο ευτυχισμένες! Ή όταν συμμετέχει σε μαραθώνιους στο εξωτερικό. Υποσυνείδητα ασυνείδητα, τότε με βλέπω να ακουμπάω το κεφάλι μου στο στήθος της και να ακούω-μετράω την ανάσα της. Και αυτό με καθησυχάζει. Τόσο που ενώθηκαν αυτοί οι δυο. Άδα Γιάννης. Τόσο που αφιέρωσε την οντότητά της στο παιδί της. Μονάδα ομοούσιος και αδιαχώριστος.

«Η ζωή μου με τον Γιάννη» η σελίδα που οργάνωσε στο FB εδώ και χρόνια. Ο Γιάννης αυτιστικός. Και αποτελεσματικά-έξυπνα αποφάσισε να μας βάλει στον κόσμο τους. Να δούμε, να μάθουμε, να καταλάβουμε, να αντιληφθούμε… Μέχρι και βιβλίο έγραψε για παιδιά. Σε σχολεία κάνει διαλέξεις…Αεικίνητη. Να μάθουμε, να γνωρίζουμε… Εντέλει να ήμαστε χρήσιμοι. Η Αδα μου/μας είχε μιλήσει και στο επεισόδιο-αφιέρωμα της τηλεοπτικής «Κεραίας» (διπλό επεισόδιο «Κεραία», Ertflix) για τον αυτισμό. Και έκτοτε τη νοιάζομαι ακόμα περισσότερο, σαν να την ξέρω περισσότερο από ό,τι την ξέρω.

Θυμάμαι πολλά, αλλά θυμάμαι και τα λάθη μου, που πλέον τα διόρθωσα. «Τι κάνεις εσύ;», με ρωτούσε στο τηλέφωνο. Κι εγώ λουζόμουν αμηχανία. Ολα τα δικά μου μού φαίνονταν ανούσια, λες και ήταν αναίδεια να της τα αναφέρω «Τι να σου πω, βρε Αδα, για τα δικά μου. Τι να είναι μπροστά στα δικά σου;». Και εκείνη διόρθωσε: «Αν το λες αυτό, είναι σαν να με αποκλείεις από τη ζωή. Σαν να με εξοβελίζεις, να με διαχωρίζεις από την κοινωνία. Να μου λες τα νέα σου όπως σου λέω εγώ τα δικά μου». Πόσο δίκιο είχε! Κοίτα κάτι μικρά πώς ανδρώνονται τεράστια!

Από τη μέρα που γνώρισα την Αδα έχουν περάσει τρία χρόνια. Ο Γιάννης της μεγάλωσε κατά τρία χρόνια. Σήμερα διάβασα ακόμα μια κοινοποίησή της στο FB. «Τελευταία μέρα του Γιάννη στο κέντρο ημέρας του ΣΟΣ ΑΥΤΙΣΜΟΣ… Το δεύτερό του σπίτι… η οικογένειά του για πάρα πολλά χρόνια. Ευχαριστώ θερμά τους φροντιστές του και τους εργαζόμενους που αγάπησαν τον Γιάννη μου. Η χαρά του κάθε πρωί που έβλεπε το σχολικό να έρχεται στο βάθος του δρόμου ήταν απερίγραπτη.

Κάθε μέρα έτρεχε στη μέση του δρόμου για να σιγουρευτεί ότι θα τον δει ο οδηγός και θα σταματήσει να τον πάρει. Στον Γιώργο, τον οδηγό του σχολικού, έχει μεγάλη αγάπη και τον φιλάει κάθε μέρα πριν πάει να καθίσει στη θέση του. Γιώργο, σ’ ευχαριστώ για την αγάπη σου για το παιδί μου. Ξεκινάει ένα νέο κεφάλαιο για τη ζωή του Γιάννη από τον Σεπτέμβριο στο οικοτροφείο. Είναι μια εξαιρετικά δύσκολη ψυχολογικά περίοδος για εμένα και θα μου επιτρέψετε να απέχω για λίγους μήνες από τη σελίδα. Εύχομαι εσωτερική δύναμη σε όλες τις οικογένειες με βαριές αναπηρίες».

Ξεκίνησα το κείμενό μου με τα ονόματα Αδα Γιάννης με μια ανάσα στο κέντρο. Τελειώνοντας σήμερα την ανάγνωση της κοινοποίησής της, η ψυχή μου ξεπέταξε μια λέξη: Αδόγιαννος. Η Αδα μου βιώνει τον αποχωρισμό. Παλικαράκι. Το σπίτι του θα είναι πια το οικοτροφείο. Πώς θα γίνει αυτό; Πώς αυτή η μονάδα η ομοούσιος και αδιαχώριστος; Πέρασαν αποχωρισμοί σβέλτα από τα μάτια μου… Τα παιδιά μας τα μεγαλώνουμε για να πετάξουν.

Θυμάμαι έναν προς έναν τους αποχωρισμούς μας. Αν είχες προνοήσει μέρα τη μέρα, μήνα τον μήνα, χρόνο τον χρόνο… Ενιωθες μια συγκίνηση βαθιά και μια ησυχία. «Πάτε να τον τακτοποιήσετε;», σε ρωτούσαν. «Οχι. Θα τακτοποιηθεί μόνος του. Πηγαίνω για να τακτοποιήσω και αυτό το κεφάλαιο της ζωής μου. Να δω το παιδί μου να ανοίγει φτερά. Να πετάει. Να λέει “σπίτι μου” ένα άλλο σπίτι».

Σφίγγεται το στομάχι μου. Η Αδα μου βιώνει τον αποχωρισμό. Ετούτος ο αποχωρισμός… Αλλος αποχωρισμός. Ετούτες οι φτερούγες… Αλλες φτερούγες… Πουλάκι μου! Μυρμήγκια όλοι μας μπροστά  στη στιγμή της. Μυρμήγκια. Πάλεψε… Θεέ μου, πόσο πάλεψε για τις φτερούγες του Γιάννη της. Πόσες τιτάνιες αντοχές και πόσες ακόμα χρειάζεται! Και τι δεν έκανε! Χρόνια έπαιρνε κάθε μικροστήσιμο μικροφτερούγας του και πάντα ελλόχευε και ελλοχεύει ο κίνδυνος να πισωγυρίσει.

Πάνω από τα ανθρώπινα η υπομονή, η αντοχή, το πείσμα της, η δύναμή της. Και πάντα ένα βουητό, συνεχές βουητό, να παλεύει το μυαλό της… Πώς δεν τρελαίνονται αυτοί οι γονείς! «Αν κάτι μου συμβεί, ποιος;»… Προσευχή: «Να είμαι εν ζωή να τον τακτοποιήσω. Να τον παραδώσω σε υπεύθυνα χέρια». Η Άδα είναι εν ζωή. Και το πρόσταγμα δεν είναι «πέτα!» αλλά «ας σταθούμε ως κοινωνικές δομές και κοινωνία στο επόμενο βήμα τους». Ο Γιάννης από τον Σεπτέμβριο θα ζει σε οικοτροφείο. Μας τον έφτασε ολόκληρο παλικαράκι! Να της το χρωστάμε αιώνια.

Αν όχι δίπλα σε κάθε Αδα, τότε σε ποιον; Μάθετε, μελετήστε, σταθείτε με κάθε τρόπο. Και κυρίως διδάξτε στα παιδιά σας συμπερίληψη, κατανόηση.

Αντί υστερόγραφου:

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News