Διασκεδάζω λίγο με την αμηχανία των εκπροσώπων του ΣΥΡΙΖΑ στα τηλεοπτικά πάνελ. Δεν πειράζει, δεν βλάπτει να ξαναθυμηθούν για λίγο πώς νιώθει εκείνος που βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο, με τους απέναντι να τον βαράνε ανελέητα. Από το Μάτι και το κότερο των διακοπών του Τσίπρα έχουν να βρεθούν σε αυτή την θέση, πέρασε πολύς καιρός και είχαν ξανά-πολύ-συνηθίσει τον ρόλο του δημόσιου κατήγορου. Ας ξαναθυμηθούν λοιπόν πώς είναι να κάθεσαι και στο σκαμνί του κατηγορούμενου. Στην αρχαιότητα, όλο αυτό αποκαλούνταν «Νέμεσις». 

Η αρχαιοελληνική θεότητα Νέμεσις δεν ήταν μια τιμωρητική θεά όπως πιστεύουν οι περισσότεροι αδαείς συμπατριώτες μας. Η Νέμεσις ήταν η θεά της εξισορρόπησης, παρακαλώ. Ερχόταν για να αντιστρέψει το «πολύ», το «υπερβολικό», το «άδικο», την «ύβρη». (Η ύβρις με την αρχαιοελληνική της έννοια, ήταν η υπέρβαση των ορίων του ηθικού και θεϊκού νόμου.) Επενέβαινε δηλαδή αυτεπαγγέλτως όπου με τις ανθρώπινες πράξεις διασαλευόταν η νοητή ισορροπία των πραγμάτων, για να την επαναφέρει στο σημείο που έπρεπε. 

Οι Νεοέλληνες βέβαια εξέλαβαν την Νέμεση ως τιμωρό εγκλημάτων και κακών πράξεων, πλην στην πολύπλοκη αρχαιοελληνική σκέψη η θεά αυτή ήταν κάτι πολύ περισσότερο. Ταπείνωνε τον υπερόπτη, έβαζε τρικλοποδιά στον πολύ ευτυχισμένο, έφερνε ατυχία στον πολύ τυχερό, δικαιοσύνη στον αδικημένο, τιμωρία στον εγκληματία. Γενικώς η Νέμεση είχε μια αλλεργία στο «πολύ», στο «άδικο», στο υπερβολικό», όπως αντίστοιχη αλλεργία έχει και η πραγματική ζωή σε όλα όσα υπερβαίνουν ή παραβιάζουν το «μέτρο». Η Νέμεσις ήταν η θεά των εχεφρόνων, των μετρημένων, των προμηθέων.  

Αν μετά ταύτα, θεωρείτε ότι στην συνολική πολιτική συμπεριφορά του ΣΥΡΙΖΑ, στην αντιπολιτευτική του τακτική και στην επαναλαμβανόμενη αντικυβερνητική του ρητορεία ενυπήρχε το «πολύ», το «υπερβολικό», το «άδικο», η «ύβρις», τότε εύκολα θα μπορέσετε να καταλάβετε γιατί τους έσκασε ξαφνικά στα μούτρα η υπόθεση Γεωργούλη. Ήταν η Νέμεσις που επενέβη, εκνευρισμένη απ’ όσα άκουγε και έβλεπε. Και επήλθε ισορροπία…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News