Κατά κοινή ομολογία όσων (εντός του κόμματός του) έχουν συναναστραφεί τον Νίκο Ανδρουλάκη, ο αρχηγός λατρεύει τους κλειστούς, ελεγχόμενους χώρους και τους στενούς ορίζοντες, όπου όλα είναι υπό πλήρη έλεγχο. Η κομματική λειτουργία πρέπει να κινείται άπαξ και διά παντός επάνω στις ράγες που θέτει η ηγεσία (δηλαδή ο αρχηγός), οι δε θέσεις ευθύνης πρέπει να καταλαμβάνονται από πρόσωπα φίλα προσκείμενα προς την ηγεσία. Μια μοναδική φορά αποτόλμησε έναν χαριτωμένο αυτοσχεδιασμό στην υποψηφιότητα για τον Δήμο της Αθήνας και του προέκυψε… Δούκας.

Κατά την αντίστοιχη κοινή ομολογία όσων έχουν συναναστραφεί από κοντά τον Χάρη Δούκα, ο αρχηγός διακατέχεται από μια ακατάβλητη υπεραισιοδοξία όσον αφορά τον ίδιο και τις επιλογές του. Κατά πάσα πιθανότητα πιστεύει σε εκείνο το αλλόκοτο δόγμα του Κοέλιο για το Σύμπαν που συνωμοτεί υπέρ εκείνων που θέλουν κάτι πάρα πολύ, αν και ποτέ δεν τον άκουσαν να το επικαλείται. Ο δήμαρχος έχει πατεντάρει τον τρόπο με τον οποίο νίκησε τον Μπακογιάννη, θεωρώντας ότι κάθε εκλογική αναμέτρηση καταλήγει τελικά στο ίδιο αποτέλεσμα με εκείνο του περασμένου Οκτωβρίου στην Αθήνα.

Αν στη μάχη των δύο κερδίσει ο Ανδρουλάκης, τότε το ΠΑΣΟΚ θα έχει έναν αρχηγό με μαοϊκή στρατηγική. Ξεκινά την εκστρατεία του από την ύπαιθρο και την επαρχία, με στόχο να περικυκλώσει τις πόλεις. Ακριβώς όπως έκανε κάποτε και ο Μεγάλος Τιμονιέρης και κυριάρχησε στην Κίνα. Αν, πάλι, κερδίσει ο Δούκας, θα έχουμε ένα ακόμα ελληνικό παράδοξο. Το δεύτερο κόμμα της χώρας θα έχει δήμαρχο πρωτεύουσας αλλά αρχηγό επαρχίας. Κανένας δεν μπορεί να προβλέψει αν αυτά τα δύο δεδομένα μπορούν να συνταιριαστούν αρμονικά ή αν θα τρακάρουν αναμεταξύ τους με τραγικά αποτελέσματα και για την πρωτεύουσα και για το κόμμα.

Το βέβαιο είναι ότι και στη μία και στην άλλη περίπτωση, τα μεγάλα αστικά κέντρα είναι εκτός ΠΑΣΟΚ. Η βαθιά ελληνική επαρχία στήριξε και τον Ανδρουλάκη και τον Δούκα. Τον Νίκο διότι το παλαιό Πασοκικό συναίσθημα διατηρείται ζωντανό στους χωματόδρομους της ξεχασμένης Ελλάδας, τον Χάρη διότι στα καφενεία των χωριών διείδαν μια επανάληψη της Τσιπρικής καρικατούρας που θα τα έπαιρνε από τους πλούσιους για να τα μοιράσει στους φτωχούς.

Οι πολυάνθρωπες πόλεις, πάλι, αρνήθηκαν εν έτει 2024 να συμβιώσουν είτε με το φάντασμα του Ανδρέα είτε με κάποιον που παριστάνει την φωτοτυπία του Αλέξη, αλλά μάλλον είναι αντιγραφή του Κασσελάκη. Εκαναν μια απόπειρα να ξεφύγουν προς τα εμπρός, πλην δεν τα κατάφεραν.

Τα κοινωνικά στρώματα που αντιλαμβάνονται τις ανάγκες των καιρών, συνεχίζουν να μη γοητεύονται από έναν εξπέρ των μηχανισμών ή από έναν που πριν κοιμηθεί διαβάζει τη βιογραφία του Βοναπάρτη. Αναρωτήθηκαν επ’ ολίγον μήπως μετοικήσουν ξανά προς τα πατρώα, αλλά επέστρεψαν βαρύθυμοι στον καναπέ τους. Ο επαναπατρισμός αναβλήθηκε…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News