Ευτυχώς που η καραντίνα δημιούργησε μια νέα αίσθηση του χρόνου από την οποία δεν έχουμε αποτοξινωθεί ακόμη. Γιατί μόνο έτσι, έχοντας δηλαδή την αίσθηση ότι έχεις άπλετο χρόνο στη διάθεσή σου (κι ας μην ισχύει στ’ αλήθεια) και ζώντας ακόμα στη ζαλάδα των υποτονικών ρυθμών της καραντίνας, σου φαίνεται πιο υποφερτή η νέα πραγματικότητα της αναμονής σε ουρές, οι οποίες σχηματίζονται πλέον έξω από κάθε σχεδόν κατάστημα.

Θες καφέ; Στην ουρά. Ποτό; Στην ουρά και πάλι, για το take away ποτό, το σήμα κατατεθέν της φετινής καλοκαιρινής διασκέδασης. Στην εκκλησία για προσευχή; Κι εκεί απέξω ουρά και άγιος ο Θεός. Εχεις δουλειά σε τράπεζα ή δημόσιο οργανισμό; Εκεί κι αν θα περιμένεις. Να κάτι ουρές έξω από τράπεζες κι εφορίες, που σου κόβουν την ανάσα και σε κάνουν να λιγοθυμάς. Μεταφορικά και κυριολεκτικά λιγοθυμάς, μιας και παρά τις βροχερές μέρες, ο καλοκαιρινός ήλιος είναι εδώ και την ηλίαση την έχεις σίγουρη μέχρι να μπεις μέσα.

Και στα γνωστά πολυκαταστήματα με ρούχα, ουρά αξιοζήλευτη απέξω. Τι είναι λίγη αναμονή μπροστά στο shopping therapy, άλλωστε; Το βασίλειό σου δίνεις τώρα για μια βόλτα ανάμεσα σε κρεμάστρες με ρούχα, κι ας μην πάρεις τίποτα τελικά. Είναι θέμα ψυχολογίας. Αλίμονο κι αν χρειαστεί να πας σούπερ μάρκετ σε ώρα αιχμής ή σε μέρα πριν από αργία. Εγώ το τόλμησα ένα Σάββατο πριν από το Πάσχα και περπάτησα δύο τετράγωνα για να βρω το τέλος της ουράς. Τόσο μεγάλη ήταν, που φαινόταν και από δορυφόρο.

Μας βλέπω όμως και δεν το πιστεύω. Εμείς, οι ατίθασοι, οι βάρβαροι, οι απείθαρχοι της αναμονής, που άλλοτε κάναμε ουρές κουλουβάχατα, μέσα στις οποίες έχανε η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα, τώρα στηνόμαστε με τον χάρακα. Μα τι ωραίες ευθείες που κάνουμε, τι προσεκτικά δομημένες, ευάερες και ευήλιες, και μάλιστα με την απόσταση που πρέπει ο ένας από τον άλλο. Ξεχνιόμαστε καμία φορά, για να λέμε και την αλήθεια, κάπου κάπου ερχόμαστε πιο κοντά από όσο πρέπει, αλλά τι παράξενο, μόλις το αντιληφθούμε, χαμηλώνουμε το βλέμμα ένοχα και αραιώνουμε. Και ξανά προς τη δόξα τραβάμε, ήρωες της αναμονής που περιμένουν στωικά να βρεθούν ένα βήμα πριν από την είσοδο.

Μα και τι υπομονετικοί που είμαστε, εμείς οι άλλοτε ανυπόμονοι και θερμόαιμοι καβγατζήδες των ουρών. Οχι ότι λείπουν οι συρράξεις, αλλά παρατηρώ ότι είναι κάπως λιγότερες ή έστω λιγότερο έντονες από τις προ κορονοϊού εποχές. Βοηθάει και η μάσκα σε αυτό. Πώς να καβγαδίσεις με το μισό πρόσωπό σου καλυμμένο με ύφασμα; Ούτε να πεις πολλά μπορείς, ούτε να μουγκρίσεις, ούτε να φωνάξεις. Και να πεις δηλαδή, το πιθανότερο είναι ο άλλος να μην ακούσει ή να μην καταλάβει και να σου πει και παρακαλώ, οπότε χάνεται η μισή χαρά του καβγά, που είναι να εκνευρίσεις τον αντίπαλο. Είναι τέτοια η ειρηνική επίπτωση της μάσκας στην αναμονή, που προτείνω να συνεχίσουμε να τη φοράμε στις ουρές και μετά την πανδημία.

Σκέφτομαι καμιά φορά, κοίτα να δεις ειρωνεία: τώρα που οι ουρές περισσεύουν, γίναμε πιο υπομονετικοί και τυπικοί από ποτέ. Και χωρίς καθυστέρηση μάλιστα, μπήκαμε στο πνεύμα με τη μία, λες και την είχαμε μέσα μας και περίμενε την αρετή της αναμονής. Μέχρι και οι Times ανέφεραν το επίτευγμά μας, στην αρχή της πανδημίας: «Οι ουρές στις τράπεζες και τα σούπερ μάρκετ παρέμειναν σε μεγάλο βαθμό ήρεμες και κανονικές», έγραψαν.

Αγγλοι γίναμε, ή σχεδόν Αγγλοι, για να μην τα παραλέμε κιόλας. Οι Αγγλοι έχουν μεγαλύτερο ταλέντο στο περίμενε, τις αγαπάνε τις ουρές, και τρεις άνθρωποι να είναι, θα μπουν ο ένας πίσω από τον άλλο. Εμείς δεν τις αγαπάμε, δεν έχουμε καμία πρεμούρα με δαύτες, μας ήρθαν ουρανοκατέβατες μαζί με τον ιό. Και μαζί με δεκάδες ακόμα πράγματα, που δεν μας πολυαρέσουν. Προσαρμοστήκαμε όμως. Κουμπώσαμε την κατάσταση πάνω μας. Στοιχηθήκαμε ο ένας πίσω από τον άλλο και προχωράμε.

Μια μικρή περηφάνια που τα καταφέρνουμε τη νιώθεις όσο να πεις, ε;

ΥΓ. Στο take away ποτό, η αλήθεια είναι δεν τις σχηματίζουν και πολύ καλά τις ουρές και μας εκθέτουν. Υστερα από δυο-τρία ποτά όμως, πώς να κρατήσεις την ευθεία;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News