Με τρόπο χαλαρό έγινε το κάλεσμα όπως γίνονται συνήθως αυτά τα καλέσματα. «Το απογευματάκι, έλα να τα πούμε γείτονα», ειπώθηκε φωναχτά, πάνω από το φράχτη.

Η ίδια σκηνή, έχει επαναληφθεί σε όλη την ελληνική επικράτεια. Αφορμή είναι ο νέος κανονισμός πυροπροστασίας, αυτός ο γρίφος δημιούργημα αντίθετο με κάθε αρχή του φτωχού μας λαού που λόγω ένδειας και έλλειψης παιδείας, αποτυγχάνει διαχρονικά στην πρόληψη.

Αυθαίρετα, πανωσηκώματα, ημιυπαίθριοι, καταπατήσεις! Έτσι ζούμε γιατί δεν βρήκαμε τρόπο να ζήσουμε αλλιώς. Όταν ο Έλληνας που εξαρτά την επιβίωση του από την ικανότητά του να παραβαίνει νόμους της πολεοδομίας, συναντά την πυροπροστασία, αρχίζουν τα ευτράπελα.

Ας επιστρέψουμε όμως στη σκηνή με τον γείτονα που εμφανίστηκε στο κάλεσμα του άλλου γείτονα, φορώντας βερμούδα λόγω ζέστης, υποτιμώντας την επισημότητα που συνάντησε.

Μέχρι και ο πρώην δήμαρχος της περιοχής, γνωστός για την κουτοπονηριά του χωρίς δικαιοδοσία πλέον, αλλά με την φιλοδοξία να την ξαναποκτήσει, ήταν εκεί, παρέα με κάμποσους προύχοντες της γειτονιάς λες και επρόκειτο για συμβούλιο τεράστιου κύρους.

«Τα δέντρα σου, κόψτα», είπε ο πρώην δήμαρχος στον απορημένο καλεσμένο, έκανε μάλιστα και μια κίνηση όπου το χέρι του, έκανε το τσεκούρι που έκοβε το πεύκο από τη βάση.

«Να κοπούν όλα, αλλιώς θα έχεις πρόβλημα, θα βάλει μεγάλα πρόστιμα ο Μητσοτάκης», επέμεινε και ο οικοδεσπότης της μάζωξης με θέμα την πυροπροστασία στη γειτονιά.

Η ατμόσφαιρα μύριζε φόβο για τις φωτιές που έρχονται αλλά και για τον κανονισμό θεριό.

Και ο γείτονας με τη βερμούδα, ένας φιλότιμος τύπος γύρω στα εξήντα, φοβήθηκε και σκέφτηκε να κατευνάσει τους παρευρισκόμενους δηλώνοντας σύμφωνος και έτοιμος. Πού όμως είχε αποθηκεύσει αυτό το παλιό αλυσοπρίονο που χρειαζόταν προκειμένου να κόψει από τη βάση τα 7 πεύκα που είχε πέριξ της παλιάς μεζονέτας του; Δεν θυμόταν. Ευτυχώς.

Μη φανταστείτε πως ο κήπος του ήταν πολυτελής, πως τον φρόντιζε εταιρία αρχιτεκτονικής κήπων, από αυτές με τους κηπουρούς που φυσάνε τα φύλλα με το φυσερό που σε τρελαίνει στη φασαρία. Ο ήρωας της ιστορίας μας ήταν ο  πρώτος που έκτισε νόμιμα στην περιοχή μια σεμνή μονοκατοικία, πριν σαράντα χρόνια, όταν υπήρχαν μόνο λύκοι και τα πεύκα του, τα είχε υπερασπιστεί σε τρεις μεγάλες φωτιές ολομόναχος, αν όμως ήταν ζήτημα πυρασφάλειας ίσως έπρεπε πια να τα σκοτώσει.

Στους δρόμους των προαστίων που αποτελούν τους τελευταίους πνεύμονες πρασίνου της Αθήνας, όπως λέει και το δημοσιογραφικό κλισέ, βλέπει κανείς το αποτέλεσμα της καταστροφής. Τα δέντρα που έχουν κοπεί τις τελευταίες ημέρες δεν είναι μόνο μέσα σε ιδιοκτησίες. Από υπερβάλλοντα ζήλο, τα αλυσοπρίονα κόβουν και τα ορφανά απροστάτευτα δέντρα των πεζοδρομίων ή μάλλον ό,τι απέμεινε από αυτά μετά τη μανία ορισμένων δήμων που από το φόβο των χιονοπτώσεων, θερίζουν δέντρα για να αποφύγουν όταν και αν ξαναχιονίσει, να πέσουν πάνω σε καλώδια της ΔΕΗ και να μείνουν τα σπίτια χωρίς ρεύμα , γεγονός που οδηγεί σε δυσαρέσκεια.

Από τον φόβο που σκόρπισε ο νέος κανονισμός πυροπροστασίας έχει μεγαλώσει και η μπίζνα της κοπής δέντρων. Πολλοί πολίτες, έσπευσαν να απευθυνθούν ακόμη και σε άσχετους, χασάπηδες δέντρων, φθηνούς «ειδικούς» στο βάναυσο κλάδεμα, με την επίφαση καθαρίσματος, από το οποίο πολύ συχνά δέντρα που προσέφεραν σκιά και οξυγόνο για δεκαετίες, δεν επιβιώνουν.

Το θλιβερό φαινόμενο της πρόσφατης εκτεταμένης σφαγής, οφείλεται σε μια σειρά παρεξηγήσεων που ξεκινά από το ποια σπίτια βρίσκονται πραγματικά δίπλα σε δασικές εκτάσεις και όχι σε αλσύλλια και φτάνει στο ότι ο σκοπός, δεν ήταν ποτέ να κοπούν υγιή δέντρα αλλά να υλοτομηθούν τα ξερά και τα σπασμένα ενώ πρωτίστως να αναλάβουν οι ιδιοκτήτες την ευθύνη που τους αναλογεί βάσει της υπόδειξης ενός ειδικού μηχανικού ή δασολόγου. Στην πράξη βέβαια δεν είναι όλα εύκολα και από την αρχή δεν διατυπώθηκαν με μεγάλη σαφήνεια .

Το να αποκτήσουμε συνείδηση πυροπροστασίας, αποδεικνύεται μια προσπάθεια που προσέκρουσε σε κάμποσα κουσούρια του έλληνα πολίτη.

Δεν αγαπάμε το πράσινο και για αυτό οι πρόγονοι μας δεν φύτεψαν δέντρα για να τα απολαμβάνουμε εμείς όπως συνέβη σε όλες τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Η κακή μας σχέση με το πράσινο, είναι υπεύθυνη και για το ότι αργήσαμε πολύ να το αγαπήσουμε. Οι πολυκατοικίες των αστικών κέντρων τις περασμένες δεκαετίες κτίστηκαν χωρίς ίχνος κήπου και η σχέση μας με το κράτος είναι παραδοσιακά τόσο κακή που έχουμε μάθει να το εχθρευόμαστε, θεωρώντας τις αποφάσεις του, πριν ακόμα τις καταλάβουμε, τιμωρητικές.

Όσο για την αίσθηση κοινότητας; Δεν έχουμε μέχρι σήμερα εδραιώσει καλά και παντού αυτό που διεθνώς αποκαλείται κουλτούρα της μεσοαστικής ζωής στα προάστια. Στις δικιές μας κάπως πιο πράσινες περιοχές πέριξ των πόλεων, ο νεοπλουτισμός πάει σύννεφο και έτσι αντί για κοινότητες με ομοιογενή σπίτια και ομοιογενή νοοτροπία, δεν σπανίζουν συγκρούσεις, ζήλιες και ανωριμότητα επειδή ο γείτονας με το μίνιμαλ μέγαρο, ενοχλείται που δίπλα του στέκει το πιο ρουστίκ ταπεινό σπιτάκι- αυτά πρέπει να τα έχεις ζήσει για να τα ξέρεις…

Για να επιστρέψω όμως στο γείτονα με τη βερμούδα που πιέστηκε από τους υπόλοιπους στη γειτονιά να σφάξει τα πεύκα του, θα σας μεταφέρω πως τα γλίτωσε κατά τύχη. Έτυχε, να κάνει ο υπουργός τις διευκρινήσεις πάνω που θα βρισκόταν και το αλυσοπρίονο. Στη πραγματικότητα, ο οικοδεσπότης της μάζωξης πιθανώς δεν ήθελε τα πεύκα να του κόβουν πλέον τη θέα και να ρίχνουν σκιά στο γκαζόν του, ο νέος κανονισμός ήταν η μάλλον η πρόφαση και η παραπληροφόρηση έκανε όλα τα υπόλοιπα. Δέντρα ψηλά και όμορφα θυσιάστηκαν και αρκετά θα ξεραθούν στο άμεσο μέλλον γιατί κλαδευτήκαν σε σημείο ακρωτηριασμού τώρα που ο καιρός είναι ζεστός και ξηρός…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News