Ακούω διάφορους να μεμψιμοιρούν για τα πάρτι στις πλατείες. «Μα καλά, χαζά είναι τα παιδάκια;» αναρωτιούνται. Για να καταλήξουν με το επικό του παλιού ελληνικού κινηματογράφου, «που μάμε ωρέ, που πάμε;» Σαχλαμάρες. Οι ίδιοι άνθρωποι έλεγαν ακριβώς τα ίδια πριν μερικά χρόνια, όταν έβλεπαν τις συγκεντρώσεις των αγαναχτισμένων, με τα μπουλούκια στην πάνω πλατεία να μουντζώνουν την Βουλή και στην κάτω πλατεία να κατασκευάζουν την αταξική κοινωνία. Και τότε οι νηφάλιοι άνθρωποι ψυλλιάζονταν ότι κάτι πολύ κακό κυοφορούνταν για την κοινωνία μας, όμως οι εξελίξεις πέρασαν πάνω από τα προαισθήματα τους χασκογελώντας, για να μας οδηγήσουν σε μια τραγική οκταετία.

Φυσικά, δεν βάζω στην ίδια μοίρα τη βιαιότητα των πλατειών του 2012 με τα σημερινά σαχλά παρτάκια στην πλατεία Βαρνάβα ή στην Αγία Παρασκευή. Ακόμα και αν η πρόθεση ορισμένων πιτσιρικάδων είναι να παρουσιάσουν ως πολιτικό ακτιβισμό την ανάγκη τους για ελευθεριότητα, πάλι η σύγκριση είναι συντριπτική. Τότε ένα σύννεφο αδιέξοδης οργής σκέπαζε την χώρα απ’ άκρου σ’ άκρο, τώρα μια γενιά εφήβων και μερικά πολιτικά γκρουπούσκουλα ψάχνουν τρόπο να αυτοπροσδιοριστούν μέσα στις αλλόκοτες συνθήκες μιας παγκόσμιας πανδημίας.

Αν ο κοινωνικός καθωσπρεπισμός σήμερα εκφράζεται με την πιστή τήρηση των κανόνων της αποστασιοποίησης, η εφηβική αντίσταση αναγκαστικά θα πάρει τον δρόμο προς την πλατεία Κυρίτση για να γεμίσει με άδεια κουτιά μπύρας τα μίζερα παρτέρια της. Όταν η ελληνίδα μάνα αντικαθιστά το «πάρε πουλόβερ» με το «πλύνε σχολαστικά τα χέρια σου», ο τσαντισμένος γιος θα χώσει την χερούκλα του μέσα στο καβάλο του παντελονιού του, μόνο και μόνο για να υπογραμμίσει την διαφορά του με την προηγούμενη γενιά. Όταν ο φοβισμένος εξηντάρης μετατρέπει σε Θεό τον Τσιόδρα, ο άτρωτος δεκαοκτάρης θα αντισταθεί εκνευρίζοντας τον Χαρδαλιά.

Θα πείτε ότι αυτή τη φορά παίζουν με την ζωή τους. Ενώ όταν καβαλάνε ένα μηχανάκι και παίρνουν την στροφή με εκατόν είκοσι χιλιόμετρα, με τι παίζουν; Θα πείτε ότι δεν παίζουν μόνο την δική τους ζωή κορώνα-γράμματα, αλλά και την ζωή των γονιών τους ή των παπουδογιαγιάδων τους. Συμπαθάτε με, αλλά αν μπορούσαν να σκεφτούν έτσι, θα ήταν ήδη πενηντάρηδες δίχως να το έχουν καταλάβει. Θα πείτε ότι μια ολόκληρη κοινωνία κινδυνεύει να χάσει όσα κέρδισε με τεράστιο κόστος, επειδή κάποια πιτσιρίκια θέλουν σώνει και καλά να φωνάζουν το ένα μέσα στα μούτρα του άλλου στην πλατεία Κυψέλης. Σύμφωνοι, αλλά η ζωή του ανθρώπου είναι μια αργή πορεία από τον κοινωνικό εμπρηστή στον πυροσβέστη. Τώρα θα το αλλάξουμε, επειδή το λένε στην συνέντευξη των έξι;

Θεωρώ την τηλεοπτική δημοσιότητα που δίνεται στα πάρτι της πλατείας, ανεγκέφαλη και λίαν επικίνδυνη τακτική. Ρίχνουμε βενζίνη στις μικρές φωτίτσες που ανάβουν οι έφηβοι εμπρηστές, μπας και δώσουν λίγο φως στην ύπαρξη τους. Η παρουσία των ΜΑΤ γύρω από τους γλεντζέδες με τις μπύρες είναι λίπασμα για τα πολιτικά γκρουπούσκουλα, στα μάτια των οποίων κάθε παρέα χαβαλέδων νεαρών μεταμορφώνεται σε μελλοντικό επαναστατικό πυρήνα. Όσο θα φρίττουμε δημοσίως με τα «αίσχη της νεολαίας», τόσο οι γιοί και οι ανιψιοί μας θα παίρνουν το βραδινό μετρό για το κέντρο. Εκεί είναι η ζωή γι αυτούς.

Τα πάρτι στις πλατείες θα κοπούν μαχαίρι μόλις ανοίξουν τα μπαρ και οι καφετέριες. Ως τότε, ας κάνουμε ότι δεν τα βλέπουμε. Αλλιώς θα φουντώνουν απεριόριστα κι έχουμε ακόμα τρεις βδομάδες ώσπου να ανοίξει η εστίαση. Όσο η τηλεοπτική κάμερα θα παριστάνει τον ρουφιάνο των «επικίνδυνων» νεανικών συγκεντρώσεων, τόσο η πιτσιρικαρία θα τρέχει να την συναντήσει για να της αντισταθεί. Κι όσο οι γέροι απ’ τα μπαλκόνια θα σουφρώνουν τα χείλη για αυτά που γίνονται στο πεζοδρόμιο τους, τόσο η πιτσιρικαρία από κάτω θα γελά με τις γκριμάτσες τους δικαιωμένη. Υπομονή. (Εξάλλου, είτε δίκιο τους δώσουμε είτε άδικο, σκασίλα τους για την γνώμη μας.)

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News