Το κοινό στο σινεμά ανήκει σε δύο παράλληλους κόσμους. Είναι αυτοί που ήρθαν να δουν μια ταινία για τον Στέλιο Καζαντζίδη και είναι και οι άλλοι που ήρθαν να δουν τον Χρήστο Μάστορα να παίζει τον Καζαντζίδη.

Μέσα στην αίθουσα, ο ένας κόσμος μαθαίνει τον άλλο. Οι παλιοί γνωρίζουν το ποπ είδωλο των καιρών που υποδύεται το λαϊκό είδωλο άλλων καιρών, στους οποίους εκείνοι είναι πιο κοντά κι έχουν τη μυρωδιά τους. Περιεργάζονται τον πρωταγωνιστή με δυσπιστία, τους ξενίζει λίγο αυτό το baby face στην οθόνη. «Γιατί έβαλαν τον συγκεκριμένο να παίξει τον ένα, τον μοναδικό, τον μύθο;», σχολιάζουν. Τους λείπει η αρρενωπότητα του λαϊκού βάρδου, ένα αρσενικό παλαιάς κοπής που έγινε σύμβολο σε μια πατριαρχική κοινωνία αλλοτινών χρόνων, τραγουδώντας τα πάθη και τους καημούς της.

«Αγαπώ Χρήστο Μάστορα! » φωνάζουν τα παιδιά που είναι στην αίθουσα. Νέοι άνθρωποι που τον Καζαντζίδη τον έχουν μάθει μέσα από το «The Voice», όταν κάποιος υποψήφιος τραγουδάει τραγούδι του. Γι’ αυτούς δεν είναι παρά μια βαριά, χαρακτηριστική φωνή που έχουν ακούσει κατά κύριο λόγο σε οικογενειακά τραπέζια, όταν ο θείος και ο παππούς μερακλώνουν και βάζουν το «Υπάρχω», μεταξύ άλλων τραγουδιών από μια δισκοθήκη που στους νέους μυρίζει ναφθαλίνη.

«Υπάρχω! Γι’ αυτό ο τίτλος της ταινίας!» η αναλαμπή του εικοσάχρονου θεατή που κάνει τα κλικ στο κεφάλι του αποσπασματικά, κουμπώνοντας πληροφορίες και πραγματικότητα. Είπαμε, το δικό του κίνητρο για να κόψει το εισιτήριο είναι ο πρωταγωνιστής. Όπως για τον θαυμαστή της Αντζελίνα Τζολί που πήγε να δει το έργο «Μαρία» όχι για την Κάλλας αλλά για την χολιγουντιανή σταρ που την υποδύεται .

«Η βιογραφία που βλέπω στην ταινία δεν έχει σχέση με αυτό που ήταν ο Στέλιος», λέει κάποιος στο διάλειμμα. Ο φίλος του συμφωνεί ότι είναι γραμμική και ωραιοποιημένη. Ένας άλλος παραδίπλα, πάλι, επαινεί σκηνοθεσία και σενάριο: « Ωραία ταινία. Να μάθουν και οι νεότεροι το είδωλο».

Μαθαίνεις τις προσωπικότητες από τις ταινίες; Δεν τις μαθαίνεις, μια ιδέα παίρνεις, τις αφουγκράζεσαι επιδερμικά. Σα να διαβάζεις την περιγραφή ενός βιβλίου στο οπισθόφυλλο. Πώς να σου περιγράψουν έναν άνθρωπο οι άλλοι; Με την οπτική τους μόνο και την οπτική που έχει χτίσει ο χρόνος στη συλλογική μνήμη. Κι αν μιλήσουμε για βιογραφικές ταινίες, το ζητούμενο δεν είναι να εντρυφήσεις στην ιστορία αλλά να δεις μια καλή ταινία, που θα σε συνεπάρει, θα την απολαύσεις ή, έστω, δεν θα τη βαρεθείς μέχρι να τελειώσει.

Δεν ξέρω αν το «Υπάρχω» καταφέρνει να σε συνεπάρει, αλλά σίγουρα καταφέρνει να σε φέρει μπροστά στη μεγάλη οθόνη. Είτε αγαπάς τον Στέλιο Καζαντζίδη είτε τον Χρήστο Μάστορα, είτε είσαι περίεργος και θέλεις να δεις τί είναι τέλος πάντων αυτή η ταινία που έκανε τόσο ντόρο και γέμισε το διαδίκτυο με σχόλια πριν καν παιχτεί στις αίθουσες και έφερε ξανά στο επίκεντρο έναν τραγουδιστή που μεσουράνησε πριν μισό και βάλε αιώνα στη χώρα.

Όχι ότι δεν επιβιώνει και τώρα ο μύθος του Καζαντζίδη, αλλά επιβιώνει ως ένα μουσειακό κομμάτι πάνω στο οποίο έχει φορτωθεί η αναμενόμενη γραφικότητα που ρίχνει ο χρόνος στους μύθους, αλλά και εκατοντάδες απόψεις που προσπαθούν να αποκρυπτογραφήσουν τον άνθρωπο πίσω από το μύθο, επιπόλαια τις περισσότερες φορές και μάταια, γιατί δεν μπορούν να δούνε όλες τις πτυχές του.

Είναι αυτή η δυναμική που έκανε κάποιους να πούνε «Ας κάνουμε μια ταινία για τον Στέλιο Καζαντζίδη και ας βάλουμε έναν σταρ της εποχής να τον υποδυθεί». Και είναι αυτή η δυναμική που έφερε τον ντόρο και τον κόσμο στις αίθουσες και έκανε την ταινία εμπορική, ένα κινηματογραφικό θέαμα που ξεπερνά μέχρι στιγμής το μισό εκατομμύριο εισιτήρια και μπαίνει με τα μπούνια στο box office , ως μια αδιαμφισβήτητη επιτυχία του σύγχρονου ελληνικού κινηματογράφου.

Η μαρκίζα γράφει «Υπάρχω» και ο Καζαντζίδης θα γελούσε αν την έβλεπε. «Κοίτα να δεις που υπάρχω ακόμα», θα έλεγε και η αλήθεια είναι αυτή, ότι υπάρχει ακόμα και πουλάει τον μύθο του σε γενιές που ακούνε Melisses, Φουρέιρα και Snik. Τρύπωσε ανάμεσα τους, παίρνοντας τη μορφή των ειδώλων που αγαπούν, δίνοντας και σ’ αυτά τα είδωλα λίγη από τη δόξα του.

«Πού τραγουδάει ο Χρήστος Μάστορας; Να πάμε» λέει μια κυρία μεγάλης ηλικίας στον άντρα της στο τέλος της ταινίας και τους φαντάζομαι στα σύγχρονα μπουζούκια να βλέπουν τον Χρήστο Μάστορα να τραγουδά ποπ άσματα κι έναν Καζαντζίδη αφού τον υποδύεται κιόλας, μέσα σε κοστούμι με στρας, φώτα και μπαλέτα. Η εμπορικότητα των μύθων κάνει κύκλους υπέροχους, μοναδικούς, σουρεαλιστικούς. Και η ζωή μας επίσης.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News