688
Ο Τραμπ το βράδυ της ορκωμοσίας του, σε ένα μάλλον φροϋδικό στιγμιότυπο. Με ένα μεγάλο σπαθί κόβει τη μεγάλη τούρτα με το Air Force One να σηκώνεται | REUTERS/Carlos Barria

Ο δυστοπικός κόσμος του Ντόναλντ Τραμπ

Μαρία Δεδούση Μαρία Δεδούση 21 Ιανουαρίου 2025, 10:29
Ο Τραμπ το βράδυ της ορκωμοσίας του, σε ένα μάλλον φροϋδικό στιγμιότυπο. Με ένα μεγάλο σπαθί κόβει τη μεγάλη τούρτα με το Air Force One να σηκώνεται
|REUTERS/Carlos Barria

Ο δυστοπικός κόσμος του Ντόναλντ Τραμπ

Μαρία Δεδούση Μαρία Δεδούση 21 Ιανουαρίου 2025, 10:29

Αυτή την εποχή παίζεται στο Netflix μια πολύ ενδιαφέρουσα σειρά, το «American Primeval», που σημαίνει «Οι απαρχές της Αμερικής». Διηγείται την ιστορία των ανθρώπων που διέσχιζαν την Αμερική, στα μέσα του 19ου αιώνα, προκειμένου να βρουν την τύχη τους στα δυτικά, κατά προτίμηση στην Καλιφόρνια. Η σειρά διαδραματίζεται στη Γιούτα. Εκεί, με σοκαριστική ωμότητα, βλέπουμε τους πάντες να σφάζουν τους πάντες και την ανθρώπινη ζωή να έχει λιγότερη και από μηδενική αξία. 

Hardcore Μορμόνοι, Ινδιάνοι, ο στρατός των ΗΠΑ, τυχοδιώκτες, ληστές, κυνηγοί επικηρυγμένων, χρυσοθήρες και απλοί άποικοι κάθε εθνικότητας σκοτώνουν, ληστεύουν και βιάζουν αλλήλους, με πρωτοφανή σκληρότητα και χωρίς κανέναν ενδοιασμό και κανόνα, στο όνομα του Ιησού, στο όνομα του χρήματος, στο όνομα της πατρογονικής τους γης, ή απλώς στο όνομα της προσωπικής τους επιβίωσης. Την έβλεπα και σκεφτόμουν ότι αν συνειδητοποιήσει κανείς πώς φτιάχτηκε αυτή η χώρα, καταλαβαίνει πολύ καλά και τι είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. 

Η σειρά μού είχε κολλήσει στο μυαλό όσο παρακολουθούσα την ορκωμοσία του Ντόναλντ Τραμπ και του Τζέι Ντι Βανς. 

Ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ ορκίστηκε και μετά είπε στον κόσμο, μεταξύ πολλών άλλων, ότι θα πάρει πίσω με τη βία τη Διώρυγα του Παναμά (όπως το κατάλαβα εγώ, κήρυξε τον πόλεμο στη χώρα), έχοντας πίσω του ένα συνονθύλευμα από υπερπλούσιους της τεχνολογίας που δεν μιλιούνται μεταξύ τους, το σόι του, το τεράστιο καπέλο κάτω από το οποίο κρυβόταν η Μελάνια και κάτι άλλους δικούς του. Ολοι αυτοί χειροκροτούσαν με ενθουσιασμό κάθε φορά που έλεγε ότι ο Θεός τον έσωσε από την απόπειρα δολοφονίας για να κάνει την Αμερική μεγάλη ξανά, ότι θα απελάσει «εκατομμύρια» μετανάστες, ότι στέλνει σήμερα κιόλας τον στρατό στα σύνορα με το Μεξικό και ότι θα γεμίσει την Αμερική τρυπάνια για να βγάζουν πετρέλαιο. Και ότι θα καταργήσει τις πολιτικές ισότητας. 

Μετά, ένας ραβίνος είπε για το μεγάλο κράτος του Ισραήλ, ένας μαύρος πάστορας –που φιλοδοξεί να γίνει Μάρτιν Λούθερ Κινγκ– έκανε ένα σουρεαλιστικά θεατρικό κήρυγμα και ένας λευκός ιερέας μάς είπε ότι πρέπει όλοι να είμαστε ευγνώμονες στους γονείς του Τραμπ που τον έφεραν στον κόσμο, πριν αγκαλιαστεί θερμά με τον Βανς. 

Θα μπορούσαν και όλα αυτά να είναι μέρος της σειράς του Netflix. 

Στην ίδια λογική κινούνται: Η επιβίωση του ισχυρότερου, η πλήρης απαξίωση, ή και εξόντωση, του αδύναμου και «ξένου», η περιχαράκωση σε κάποια σύνορα (υπαρκτά ή και φαντασιωσικά), η επιθετικότητα απέναντι σε όποιον δεν εξυπηρετεί τους σκοπούς μας και άρα εκλαμβάνεται ως εχθρός, το χρήμα, η δύναμη, η συντεχνία των «δικών μας», η απόρριψη της διαφορετικότητας και της επιλογής, και ένας θεός που προσαρμόζεται στις προσωπικές φιλοδοξίες μας, ακόμη και αν αυτές δεν έχουν καμία σχέση με τα ιερά και τα όσια. 

Ετσι κι αλλιώς, ιερό και όσιο είναι μόνο αυτό που ο Τραμπ εκλαμβάνει ως συμφέρον των ΗΠΑ. 

Στην απέναντι πλευρά βρίσκονταν τέσσερις πρώην πρόεδροι των ΗΠΑ (μαζί με τον απερχόμενο Μπάιντεν), τρεις εκ των οποίων Δημοκρατικοί. Δεν φτάνει που τους είχαν μισή ώρα όρθιους –και δεν είναι στην πρώτη νιότη οι περισσότεροι– έπρεπε να ακούνε και τον Τραμπ να λέει ότι διέλυσαν την Αμερική. 

Κατά μία έννοια το έκαναν, αφού την έριξαν ξανά στα χέρια του. Και μαζί της έριξαν και όλον τον πλανήτη. 

Η ορκωμοσία του Τραμπ, ως εικόνα αλλά και ως ουσία, ήταν το επίσημο τέλος μιας εποχής. Αυτής των ψευδαισθήσεων ότι ο κόσμος προχωράει προς ένα μέλλον πιο προοδευτικό, με περισσότερη ελευθερία, ισότητα και συμπερίληψη, περισσότερη Δημοκρατία εν τέλει. 

Ο κόσμος προχωράει προς ένα μέλλον που θα στενεύει όλο και περισσότερο, με επίκεντρο τους λευκούς, πλούσιους και συντηρητικούς άντρες φίλους του Τραμπ, τα φύλα θα είναι αυστηρά δύο (ή αν θέλει αυτός, ίσως και μόνο ένα, το άλλο διακοσμητικό το θεωρεί έτσι κι αλλιώς) και ο Θεός θα ευλογεί την Αμερική ό,τι κι αν αυτή θέλει να κάνει. 

Και κάπου στο βάθος θα περιμένεις να εμφανιστούν οι Μορμόνοι με τις άμαξες και το ιππικό με τις καραμπίνες. Ινδιάνους δεν έχει πια το έργο. Και αν έχει, θα τους στείλει ο Τραμπ πίσω στο Μεξικό. Μέχρι να αποφασίσει ότι θα το καταλάβει κι αυτό, να τελειώνουμε. 

God bless America και να φροντίσει να φυσάει λιγότερο στο μέλλον, για να μην παίρνει ο αέρας την καπελαδούρα της Μελάνια. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News

Διαβάστε ακόμη...

Διαβάστε ακόμη...