Το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ ολοκληρώθηκε, λοιπόν, χωρίς να επιβεβαιωθεί το κλίμα των προηγούμενων ημερών για μεγάλες εντάσεις και δραματικές ρήξεις.

Από τη μία, οι αριστίνδην σύνεδροι, για τους οποίους οι διαξιφισμοί ήταν έντονοι, αποδέχθηκαν , όπως αναμενόταν την επιθυμία της Φώφης Γεννηματά να ταυτιστεί οργανωτικά και πολιτικά το ΠΑΣΟΚ με το Κίνημα Αλλαγής και, παρά τις κατανοητές συναισθηματικές εξάρσεις ιστορικών στελεχών όπως πχ. του Απόστολου Κακλαμάνη, υιοθέτησαν τις απαραίτητες καταστατικές προσαρμογές.

Από την άλλη η ευθεία αμφισβήτηση της ηγεσίας της κυρίας Γεννηματά από τον Παύλο Γερουλάνο μπορεί να υπήρξε επικοινωνιακά αβανταδόρικη όμως εντός του συνεδρίου αντιμετωπίστηκε χλιαρά: μπορεί να ικανοποίησε ορισμένους που θεωρούν την πρόεδρο υπεύθυνη της στασιμότητας της παράταξης, όμως άλλοι θεώρησαν απαξιωτικό τον τρόπο με τον οποίο αυτή η αμφισβήτηση διατυπώθηκε, ιδίως με τους χαρακτηρισμούς περί ενταφίασης του ΠΑΣΟΚ.

Πιο ενδιαφέρον εξάλλου είχε η διατύπωση συγκεκριμένης πολιτικής ατζέντας από τον Νίκο Ανδρουλάκη: υπό μορφή κριτικής προς την κυρία Γεννηματά διαμορφώνει άλλη δυναμική για την επόμενη μέρα.

Διότι αφού ξεμπερδέψαμε καλώς ή κακώς με το ΠΑΣΟΚ το ζήτημα είναι ποια είναι η επόμενη μέρα. Ποιος ο δρόμος που θα πρέπει να ακολουθήσει το Κίνημα Αλλαγής ώστε να αποκτήσει τη δυναμική που εμφανώς του λείπει για να διεκδικήσει από τον ΣΥΡΙΖΑ τον πρώτο λόγο στον προοδευτικό χώρο; Πώς θα απαντήσει στις αγωνίες των πολιτών που θέλουν μια παράταξη πρωταγωνιστή και όχι σε δεύτερο ρόλο;

Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα για την κυρία Γεννηματά. Διότι από εδώ και πέρα έχει μπροστά της έναν μονόδρομο: να προχωρήσει στο «άνοιγμα» του Κινήματος Αλλαγής τόσο στο επίπεδο της πολιτικής προγραμματικής ατζέντας όσο και σε πρόσωπα που, για διάφορους λόγους και με ποικίλες αιτίες, είτε αποστασιοποιήθηκαν είτε είναι επικριτικοί στη μέχρι τώρα πορεία του ΚΙΝΑΛ. Θα μπορέσει να φέρει πίσω τον Βαγγέλη Βενιζέλο, για παράδειγμα;

Η ανακοινωθείσα Συνδιάσκεψη για τους πρώτους μήνες του 2020 είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία προβληματισμού, αναστοχασμού και στοχοθεσίας για τη διαμόρφωση μιας προοδευτικής κυβερνητικής πρότασης. Μια ευκαιρία για πολιτικό restart, όπως λένε οι Αγγλοσάξονες.

Ο κ. Ανδρουλάκης έθεσε, στο συνέδριο, τα βασικά σημεία μιας τέτοιας ατζέντας που περιλαμβάνει από την επανατοποθέτηση της σύγχρονης ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας για τις παγκόσμιες εξελίξεις και τον ρόλο της ΕΕ, την ενίσχυση της Δημοκρατίας, την κλιματική αλλαγή , τις μεταρρυθμίσεις προς όφελος των κοινωνιών με τη θέσπιση κανόνων στη παγκόσμια οικονομική δραστηριότητα , τη μείωση των ανισοτήτων. Και σε εθνικό επίπεδο την θεσμική και οικονομική ανασυγκρότηση της Ελλάδας μετά την κρίση , την αναβάθμιση της δημοκρατικής λειτουργίας των θεσμών, το σύγχρονο κοινωνικό κράτος, τη βιώσιμη ανάπτυξη.

Προφανώς αυτή η ατζέντα είναι ανοικτή για τον προσδιορισμό της ιδεολογικής και προγραμματικής ταυτότητας του Κινήματος Αλλαγής. Επαφίεται στην ηγεσία του να προστρέξει για να μην επιβεβαιώσει την κριτική πως επιθυμεί ένα καθηλωμένο και ελεγχόμενο κόμμα.

Η κυρία Γεννηματά , όπως λένε πολλά στελέχη του ΚΙΝΑΛ, δεν έχει να χάσει από μία τέτοια εξέλιξη. Θα πιστωθεί αντιθέτως στον ηγετικό της ρόλο καθώς θα διαμορφώσει τους όρους μιας συντεταγμένης πορείας πολιτικής ηγεμονίας και αμφισβήτησης του ΣΥΡΙΖΑ. Πολύ περισσότερο στη παρούσα συγκυρία όπου το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης αποσυσπειρώνεται , σύμφωνα με τις πρόσφατες δημοσκοπήσεις.

Χρειάζονται ασφαλώς γενναίες αποφάσεις κυρίως για εμβληματικές προσωπικότητες του χώρου. Και αυτές βεβαίως να αποδεχθούν το ΚΙΝΑΛ ως τον πολιτικό κι οργανωτικό κορμό της Κεντροαριστεράς και να μην αναζητήσουν άλλα σχήματα.

Ιδού λοιπόν το στοίχημα για όλους!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News