«Πάντα μέσα από ένα διάτρητο παρόν, ο θάνατος πλήττει το μέλλον, όχι το παρελθόν. Ο νεκρός έζησε, αλλά δεν μπορεί να ξαναζήσει, ούτε να αλλάξει κάτι από τα όσα ήδη έχουν παρέλθει. Η ορφάνια του βίου του είναι ότι, ενώ άλλοτε συμπορευόταν με τη ζωή, ακολουθούσε τις καμπές του χρόνου, είχε την ελευθερία να αναμορφώνει κατά βούληση το νόημα του παρελθόντος, τώρα –νικημένη σκιά καθώς είναι– μένει αμέτοχος. Σαν αδέσποτη μνήμη, η ζωή του παραδίδεται στους άλλους ενώ το μέλλον του ξεριζώνεται τελεσίδικα. Κάθε άνθρωπος χωρίς μέλλον, ήτοι κάθε νεκρός, αποκεφαλίζεται, καταντάει ιστορία στα χείλη των άλλων, αφορμή για ατελεύτητες δηλώσεις και παρεξηγήσεις. Υπάρχει ένας άταφος βιωμένος χρόνος που κληροδοτείται εξ ολοκλήρου ή εξ αδιαιρέτου στους επιζώντες. Το απισχνασμένο κορμί μπορεί να σφαλίστηκε στο μνήμα, αλλά τα πεπραγμένα του βιωμένου χρόνου δεν περιχωρούνται».

–Κωστής Παπαγιώργης, «Ζώντες και τεθνεώτες»

Αυτή η ιστορία στα χείλη των άλλων, που θα έλεγε κι ο πιο γλυκός μισάνθρωπος, ενίοτε μετατρέπεται σε ένα εφήμερο online πάρτι επιβεβαίωσης των πιο μισαλλόδοξων και φοβικών ενστίκτων.

Κι έρχεται ένα κάποιο πρωινό όπου γίνεται μήνυμα στο messenger με μερικά ξερά links από λογής λογής sites με ελληνικές σημαίες, αγάλματα, περικεφαλαίες, βίντεο με καραμπινάτες θεωρίες συνωμοσίας και άλλα πολλά, όπου με απίθανα «στοιχεία» προσωπικών δεδομένων, η «είδηση» κραυγάζει με κεφαλαία ότι τα μέλη μιας οικογένειας –της δικής μου οικογένειας, της οικογένειας Κυρούση από τη Σπάρτη– έχασαν διαδοχικά τη ζωή τους από τον εμβολιασμό κατά της Covid-19 και των μεταλλάξεών της. Και η παράλληλη ερώτηση πηγαίνει ως εξής: Ισχύει;

Πάντοτε σε ένα παζλ συνωμοσίας, τα κομμάτια κόβονται έτσι ώστε να ταιριάξουν. Οπότε, λίγη σημασία έχει το ότι η γιαγιά μου κόντευε τα 94 και ησύχασε καιρό πριν ανακαλυφθεί το εμβόλιο. Λιγότερη έχει το ότι μερικούς μήνες μετά, ένας παρκινσονικός ασθενής, ο πατέρας μου εν προκειμένω, με δύο απανωτά ορθοπεδικά χειρουργεία και μια αλληλουχία άτυχων περιστατικών κακής ιατρικής διαχείρισης, παρατεταμένης κατάκλισης, έντονου στρες, κατέληξε πρόωρα με αιτία αυτό που γνωρίζουμε ως μαζική πνευμονική εμβολή.

Και ναι, στο πλαίσιο ενός μυθιστορηματικού ντεμαράζ κακοτυχίας, η θεία μου και αδελφή του έχασε τη μάχη με την Covid-19, μόνη σε έναν θάλαμο του 6ου ορόφου του «Ευαγγελισμού». Είχε εισαχθεί εξαιτίας διάτρησης στομάχου, αποτέλεσμα ενός επιθετικότατου καρκίνου. Σε όλη της τη ζωή δεν υπήρξε ιδιαιτέρως επιμελής με τη φροντίδα και τον έλεγχο της υγείας της. Δεν είχε προλάβει την τρίτη δόση, οπότε η δουλειά της όποιας μετάλλαξης του ιού έκανε εύκολη τη διατύπωση αυτού που μήνες ακούμε ως «υποκείμενα νοσήματα». Το ενδιαφέρον είναι ότι εκτέθηκε στον ιό εξαιτίας του ανεμβολίαστου συνοδού, της ανεμβολίαστης ασθενούς στο διπλανό κρεβάτι.

Α, ναι. Για να κλείσω και την τελευταία γωνία στο παζλ αυτής της απίθανης ιστορίας που, κακά τα ψέματα, γεμίζει με άνεση μερικά επεισόδια καθημερινής δραματικής σειράς: Πράγματι, ο σύντροφος της θείας μου έχασε και αυτός τη ζωή του μεταξύ των άνωθεν συμβάντων. Υπήρξε σκεπτικιστής αντιεμβολιαστής, ακάματος κοινωνιολόγος των sites, ενόσω κόντευε τα 80 έτη. Επεσε από μια καρέκλα και το αιμάτωμα στο κεφάλι του τον οδήγησε πιο γρήγορα στο τέλος.

On doit des égards aux vivants; on ne doit aux morts que la vérité.

Ορθώς ή μη, η φράση αποδίδεται στον Βολταίρο και στοχεύει στην ουσία.

Την αλήθεια και μόνο χρωστάμε στους νεκρούς, αυτό τους οφείλουμε, παρότι, όπως είπαμε, αυτή μπορεί να γίνει μια κακότεχνη ιστορία στα χείλη ενός τοξικού σύμπαντος.

Καμία σημασία δεν έχει η όποια παράθεση των links ή περαιτέρω λεπτομέρειες, ώστε να αντικρούσω την παράνοια αυτής της υπόθεσης. Αλλωστε, πάντα υπάρχει ο κίνδυνος εργαλειοποίησης κατά το δοκούν. Μονάχα μια λεπτομέρεια απομένει. Την ώρα που γράφω τα παραπάνω, έχουν περάσει μόλις δύο 24ωρα από την τρίτη δόση. Σχεδόν δεδομένα κι άμεσα, θα μου πέσει ένα πιάνο στο κεφάλι, ώστε κι επίσημα να μπορώ με τη σειρά μου να γίνω το επόμενο κομμάτι του παζλ.

Διότι από το εμβόλιο, ούτε ελαφρές παρενέργειες δεν έχω πια.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News