Για φανταστείτε να έβγαιναν ξάφνου ο Ανδρουλάκης ή ο Φάμελλος ή ο Κουτσούμπας και να πρότειναν για Πρόεδρο της Δημοκρατίας τους πατεράδες τους. Ή ίσως τις μανάδες τους, γιατί όχι; Γυναίκα Πρόεδρο έχουμε, γυναίκα να την αντικαταστήσει. (Αναφέρομαι στους άλλους αρχηγούς και όχι στον Μητσοτάκη, καθότι ο Κυριάκος είναι… ορφανός, οπότε τη γλιτώνει.)
Θα πείτε, βέβαια, ότι μήτε οι γονείς του Ανδρουλάκη, μήτε του Φάμελλου και του Κουτσούμπα έχουν την πολιτική προϊστορία του Νίκου Κωνσταντόπουλου. Σωστό, αλλά και πάλι δεν φαντάζει κομματάκι παράταιρο (για να μη γράψω τίποτα βαρύτερο) η κόρη να προτείνει τον πατέρα της για το ανώτατο πολιτειακό αξίωμα της χώρας;
Εδώ θρησκεία, ψυχανάλυση και πολιτική γίνονται ένα αξεδιάλυτο κουβάρι. Βάζω κάτω τις πιθανότητες, δίχως να αποκλείω και τους συνδυασμούς αναμεταξύ τους.
Πρώτον, να πρόκειται για συμμόρφωση της Ζωής σε άνωθεν θεϊκές εντολές. Η 5η εντολή του Κυρίου, που μετέφερε ο Μωυσής προς τους ανθρώπους από το όρος Σινά γραμμένη πάνω στην πέτρα, δεν σηκώνει παρερμηνείες. «Τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου, ίνα εύ σοι γένηται, και ίνα μακροχρόνιος γένη επί της γης της αγαθής».
Δεύτερον, να πρόκειται για πολιτικοποίηση ενός πανάρχαιου παιδικού επιφωνήματος που συμπυκνώνεται στη φράση «εγώ έχω τον καλύτερο μπαμπά του κόσμου». Βεβαίως, όσο πιο τρυφερό και λογικό ακούγεται όταν εκφέρεται από παιδικά χείλη, τόσο πιο σόλοικο φαντάζει όταν μετατρέπεται σε θέση πολιτικού αρχηγού για την Προεδρία της Δημοκρατίας.
Τρίτον, να πρόκειται για απόπειρα ύστερης διόρθωσης μιας ιστορικο-οικογενειακής αδικίας. Το 2015, αντί ο Αλέξης Τσίπρας να προτείνει τον Νίκο Κωνσταντόπουλο για Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον πέταξε εκτός πεδιάς προτείνοντας τη θυγατέρα του για Πρόεδρο της Βουλής. Τώρα πια ξέρουμε γιατί το έκανε, ο Προκόπης ήταν η γέφυρα του Αλέξη προς τους καραμανλικούς, όμως μάλλον άφησε τον πατέρα Κωνσταντόπουλο με μια αίσθηση πικρίας για τη βίαιη πολιτική του αποστράτευση.
Και τώρα η θυγατέρα (που τότε απεδέχθη τη σιωπηρή ανταλλαγή, να τα λέμε κι αυτά) ανταποδίδει μέσω μιας πρότασης καθαρά συμβολικής, με την οποία πετά από πάνω της κάποιες υποδόριες τύψεις που την κατατρύχουν για το πώς φέρθηκε(αν) στον πατέρα της.
Δεν ξέρω ποιο από τα τρία αυτά (ή ποιος συνδυασμός τους) ισχύει και υπερισχύει, το τελικό αποτέλεσμα πάντως είναι ανεκδιήγητο. Η θυγατέρα, αρχηγός κόμματος, ψάχνει μέσα στον ελληνικό πληθυσμό για τον καλύτερο Πρόεδρο της Δημοκρατίας και καταλήγει στον… μπαμπά της. Δίχως μάλιστα να τον έχει ρωτήσει, όπως διατείνεται. Δίχως επίσης να έχει ρωτήσει τους υπόλοιπους του κόμματός της. Ωραίο αριστερό και δημοκρατικό κόμμα κι αυτό.
Σύμφωνοι, αλλά εφεξής, αν λόγω θεϊκής επιφοίτησης ή βαθιάς τρυφερότητας ή οικογενειακού τραύματος ή πατρογονικής υποχρέωσης οι υπόλοιποι πολιτικοί αρχηγοί προωθούν γιους, θυγατέρες, ανιψιούς και βαφτιστήρια στην πολιτική σκηνή και στα ανώτατα αξιώματα, καλά θα κάνει η Ζωή (και η κάθε αριστερή Ζωή) να μην εξανίσταται φωνάζοντας για οικογενειοκρατίες, για νεποτισμούς, για πολιτικές αριστοκρατίες και τα τοιαύτα. Συνεννοηθήκαμε;
Και μη μου πείτε ότι παραβλέπω την πολιτική διαδρομή και την αξία του Νίκου Κωνσταντόπουλου. Διότι δεν την παραβλέπω διόλου. Πέραν των φανταχτερών αγορεύσεών του στο ειδικό δικαστήριο κατά του Ανδρέα Παπανδρέου, δεν θυμάμαι να έχει και πολλές επιτυχίες ή νίκες στο ενεργητικό του.
Αλλά και όλα τα προτερήματα του κόσμου να είχε για να περάσει την πύλη του Προεδρικού Μεγάρου, και μόνο για λόγους τακτ, την πρόταση δεν την κάνει η θυγατέρα. Βάζει κάποιον άλλον να το πει…
Ακολουθήστε το Protagon στο Google News