Παρακολουθώντας το συγκλονιστικό ρεπορτάζ του Αλέξη Παπαχελά στην τηλεόραση του ΣΚΑΙ για το Μάτι, συνειδητοποιεί κανείς πόσο σημαντική είναι η στιγμή που ο πολίτης βρίσκεται πάνω από την κάλπη.

Πίσω από την κυβερνητική και διοικητική διάλυση που αποτυπώνει το καθηλωτικό τηλεοπτικό ρεπορτάζ, αναδεικνύεται πόσο καθοριστική είναι η ύπαρξη σοβαρής τοπικής αυτοδιοίκησης. Και αυτό συνήθως φαίνεται στα δύσκολα.

Για παράδειγμα, όταν ο Ψινάκης, την ώρα που καιγόταν ο Μαραθώνας, έβαζε μέσον στην Πυροσβεστική να του σώσουν το σπίτι, κάποιοι άλλοι δήμαρχοι προσπαθούσαν να σώσουν ζωές, με σχέδιο και υπευθυνότητα. Το έπρατταν με αυταπάρνηση δήμαρχοι της περιοχής, όπως ο δήμαρχος Ραφηνας Μπουρνούς, την ώρα που το δικό του σπίτι πραγματικά καιγόταν.

Δεκάδες χιλιόμετρα μακρύτερα, στο Δημαρχείο της Αθήνας είχε στηθεί ένα άτυπο κέντρο επιχειρήσεων, που, υπό την καθοδήγηση του δημάρχου της Αθήνας Γιώργου Καμίνη, σχεδίαζε μέχρι και στην τελευταία λεπτομέρεια την εκκένωση των δημοτικών παιδικών κατασκηνώσεων του Αγίου Ανδρέα και την ασφαλή επιστροφή 621 παιδιών στις οικογένειές τους. Άμεση εκκένωση, συγκέντρωση σε προκαθορισμένους χώρους, εξασφάλιση πούλμαν, σχέδιο επιστροφής με εναλλακτικές διαδρομές από τη Δημοτική Αστυνομία, φιλοξενία και παιδιών από άλλες κατασκηνώσεις, συνεχείς ανακοινώσεις από το ραδιόφωνο και το Twitter, δημιουργία χώρων υποδοχής στο Γκάζι.

Το κοντράστ είναι συντριπτικό. Ο Καμίνης κινήθηκε αθόρυβα και ουσιαστικά, όπως σε όλη του τη θητεία. Παρέδωσε ο ίδιος τα παιδιά ένα προς ένα στους γονείς τους, εκείνη τη μακριά νύχτα, στο Γκάζι. «Δεν κάναμε τίποτα περισσότερο από το καθήκον μας», είπε λίγες ώρες μετά.

Χθες ο Καμίνης παραιτήθηκε από το δημαρχιακό αξίωμα προκειμένου να είναι υποψήφιος στις ευρωεκλογές του Μαΐου με το Κίνημα Αλλαγής. Εξίσου ουσιαστικά και αθόρυβα, με τον τρόπο που οκτώμιση χρόνια (τα πιο δύσκολα για τη χώρα και την πόλη του) διοίκησε την Αθήνα.

Πολλοί του καταλογίζουν έλλειψη δυναμισμού, παραμέληση της καθημερινότητας της πόλης, τον κατηγορούν ότι δεν πήρε τις ντουντούκες για να ηγηθεί των κινητοποιήσεων διαμαρτυρίας των δημοτών. Ο Καμίνης, φύσει θεσμικός, επέλεξε έναν άλλο δρόμο: της ουσίας και των γεγονότων που αποδεικνύουν ότι κάθε άλλο παρά δεν συγκρούστηκε:

-Ζήτησε την παραίτηση Τόσκα για την ασφάλεια στην Αθήνα, δύο χρόνια πριν τον αποπέμψει, τελικά για το Μάτι, ο κ. Τσίπρας

– Συγκρούστηκε μετωπικά με την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ για την εταιρία Ανάπλαση Αθήνας ΑΕ, τον διαλυτικό για τους δήμους νόμο στις αυτοδιοικητικές εκλογές και την κωλυσιεργία στη δημιουργία Χώρων Εποπτευόμενης Χρήσης Ουσιών

-Κατάφερε την πρώτη καταδικαστική απόφαση για τη Χρυσή Αυγή με την ποινή φυλάκισης στον Γερμενή

-Πήρε τις καταλήψεις της Δημοτικής Αγοράς Κυψέλης και της Βίλας Αμαλίας και τις έκανε στολίδι για την περιοχή

-Για τους παραπάνω λόγους δέχθηκε επιθέσεις και από τους Χρυσαυγίτες και από τους μπαχαλάκηδες

-Καθαίρεσε το διεφθαρμένο καθεστώς που λυμαινόταν το Γηροκομείο Αθηνών

-Κατέθεσε πρόταση για τις διαδηλώσεις, πηγαίνοντας κόντρα στο ρεύμα

-Υπέγραψε το πρώτο σύμφωνο συμβίωσης μεταξύ ομόφυλου ζευγαριού

-Μεσολάβησε για να τα βρούν μεταξύ του τα δύο ιδρύματα -και ως εκ τούτου να βρεθεί και χρηματοδότηση- που σφάζονται και εξ αιτίας τους δεν μπορούν να επαναλειτουργήσουν οι κινηματογράφοι Απόλλων και Αττικόν

Η ψήφος είναι μία πολύ σοβαρή υπόθεση. Είτε σε τοπικό, είτε σε εθνικό, είτε σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Τις δήθεν αντισυμβατικές υποψηφιότητες, με φαντεζί σελέμπριτι, ανήσυχους καλλιτέχνες και λάιφ στάιλ περσόνες, υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να τις πληρώσουμε στο ταμείο. Και όπως έδειξε το Μάτι, με τον χειρότερο τρόπο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News