Η αλληγορική φράση «Είμαι με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ» περιγράφει τη συμπεριφορά των ανθρώπων που δεν παίρνουν σαφή θέση σε συγκεκριμένα ερωτήματα. Κατά τις διαδοχικές προεκλογικές εκστρατείες, αυτή η στάση επικράτησε από την πλευρά των κομμάτων. Ελπίζουμε η νέα κυβέρνηση που προέκυψε μετά την καθαρή και σημαντική νίκη της ΝΔ να απαντήσει με ευθύτητα στα μεγάλα και αυτονόητα προβλήματά μας. Πάντως, είναι – δεν είναι με τον αστυφύλακα και με τον χωροφύλακα, στη σύνθεσή της διαθέτει και τους δύο. Στα χρόνια του ΠΑΣΟΚ, ως δίδυμο, Χρυσοχοΐδης και Φλωρίδης είχαν τις προσωνυμίες ο «αστυφύλαξ» και ο «χωροφύλαξ».

Σαν δίδυμο χαρακτηρίστηκαν από τη διαδοχή στο υπουργείο Δημόσιας Τάξης το 2003, αλλά δεν είναι μόνον αυτό που συνδέει τους δύο πολιτικούς. Πόντιοι, από τους όμορους Νομούς της Ημαθίας και του Κιλκίς, σχεδόν συμφοιτητές στη Νομική του ΑΠΘ, με έναν χρόνο διαφορά, τη δεκαετία του ’70.

Μέλη μιας ιδιαίτερης ομάδας, φαινόμενο της Μεταπολίτευσης, που αποτελούν οι «υπουργοί του ΠΑΣΟΚ». Αποστολή τους η άσκηση της εξουσίας με οδηγό το μείγμα από τα δόγματα του Κώστα Σημίτη «οι υπουργοί δεν είναι υπάλληλοι» και του Αλέκου Παπαδόπουλου «δεν κάνουν τα υπουργεία τους υπουργούς, αλλά οι υπουργοί τα υπουργεία τους». Η εφαρμογή δογμάτων επέφερε τόσα καλά και τόσα κακά.

Ανήκουν, επιπλέον, σε μια χαρακτηριστική υποομάδα στελεχών: των νομαρχών του ’80 που έγιναν υφυπουργοί και υπουργοί του Ανδρέα και του Σημίτη το ’90 και το 2000. Το χαρακτηριστικό τους είναι ότι δεν μετείχαν ενεργά στο φοιτητικό κίνημα της δεκαετίας του 1970. Πέρασαν κατευθείαν στα κομματικά όργανα και στη διοίκηση. Ετσι, δεν απέκτησαν τον αέρα της άλλης υποομάδας των συνδικαλιστών των αμφιθεάτρων ή των καθοδηγητών που έφτιαξαν τον τότε νέο πολιτικό φορέα.

Σε όλη τη διαδρομή τους υπήρξαν διακριτές πολιτικές προσωπικότητες. Στον Χρυσοχοΐδη ταιριάζει ο ρόλος του υπάτου, στον Φλωρίδη ο ρόλος του τιμητή. Σήμερα, πλέον, συνάδελφοι στο υπουργικό συμβούλιο της ΝΔ και του Κυριάκου Μητσοτάκη, μεταφέρουν άλλοτε κοινά και άλλοτε διαφορετικά  φορτία.

Ο Χρυσοχοΐδης το 2019 ήταν το εμφατικό σύμβολο των τεχνοκρατών της εξουσίας που στελέχωσαν την κυβέρνηση της ΝΔ ενώ προέρχονταν από το ΠΑΣΟΚ, έχοντας αποκτήσει με τη μακροχρόνια θητεία και την πείρα τους σχεδόν τα χαρακτηριστικά τού μόνιμου κρατικού λειτουργού. Ταυτόχρονα, ήταν η αναγνώριση ενός statesman, του αξιοσέβαστου πολιτικού, έστω και αν ήταν αντίπαλος, και του προδρόμου που πέρασε τη γέφυρα που στήθηκε από το Κέντρο προς τα δεξιά. Η σχέση δεν ήταν άριστη, ίσως ούτε καν καλή. Ομως η βασική αρετή του Χρυσοχοΐδη είναι η στοχοπροσήλωση.

Εχει το πείσμα και την εργατικότητα, την ορμή και την αντοχή του Πόντιου όταν διεκδικεί την ψήφο. Δεν είναι ο συμβατικός κοινοβουλευτικός πολιτικός, δεν είναι ο κομματικός ηγέτης. Είναι πολιτικός με τη μακιαβελική έννοια, ασκεί την εξουσία αποτελεσματικά προς όφελος του δημοσίου συμφέροντος. Είναι ο επαγγελματίας βουλευτής ή υπουργός που ενίοτε η συγκυρία της Δημοκρατίας τού επιβάλλει διαλείμματα.

Επιστρέφει γιατί έτσι είναι η φύση του, αλλά με ένα συγκλονιστικό τρόπο. Μεταξύ 2015 και 2023 ένα 10%-12% των πολιτών μετακινήθηκε απευθείας από τον ΣΥΡΙΖΑ στη ΝΔ. Δεν τους άσκησαν έλξη η αντιδεξιά ρητορική, η προοδευτικότητα, η επίκληση των ανισοτήτων, οι αξίες του παρελθόντος της Αριστεράς και του ΠΑΣΟΚ, οι ιδρυτικοί μύθοι.

Επιζήτησαν σταθερότητα, ασφάλεια, κανονικότητα, αξιοπιστία. Αυτό επικοινώνησε ή υποσχέθηκε, ή μερικώς πραγμάτωσε ο Μητσοτάκης. Αυτό προσωποποίησε, ενδεχομένως αυτοτελώς, ο Χρυσοχοΐδης. Τόλμησε να εκτεθεί με άλλο κόμμα στην ίδια περιφέρεια και έλαβε τον Μάιο 29.215 σταυρούς, έναντι 21.302 ψήφων του συνόλου του ΠΑΣΟΚ!

Αν ο Χρυσοχοΐδης διαθέτει τη νομιμοποίηση μιας μεγάλης εκλογικής νίκης, ο Φλωρίδης είναι ο σημαιοφόρος του αντι-ΣΥΡΙΖΑ μετώπου. Ο ήρωας των κοινωνικών μέσων, των τηλεοπτικών πάνελ και της επιθετικής αρθρογραφίας. Εξέλιξε τόσο αυτή την αντιπαράθεση και συντονίστηκε τόσο καλά με το Μέγαρο Μαξίμου, ώστε και οι πλέον ενήμεροι να δυσκολεύονται να καταλάβουν ποιος δίνει τον τόνο.

Οι δύο πολιτικοί δεν είναι φλύαροι, αλλά ενώ ο Χρυσοχοΐδης είναι κοφτός και ήρεμος, ο Φλωρίδης είναι χειμαρρώδης και συγκρουσιακός (θα ζήσουμε σκηνές απείρου κάλλους μεταξύ ενός κορυφαίου αντιλαϊκιστή με μια ακραία λαϊκίστρια, την Ζωή Κωνσταντοπούλου). Υπήρξε άτεγκτος στις αρχές του, έφθασε στα άκρα τη σύγκρουσή με την «παράγκα» του ποδοσφαίρου και επέλεξε την κορυφαίας αξιοπρέπειας στάση με την παραίτησή του από το βουλευτικό αξίωμα, με ταυτόχρονη παράδοση της έδρας όταν, το 2011, διαφώνησε από ορθολογική σκοπιά.

Εγραφε: «Από το περασμένο φθινόπωρο, αντιλαμβανόμενος ότι η κυβερνητική προσπάθεια για το έργο ανόρθωσης και βαθιάς αλλαγής της χώρας παρουσίαζε εμφανή σημάδια κάμψης, διατύπωσα δημόσια την άποψη ότι χρειαζόταν επειγόντως η συγκρότηση Εθνικού Μετώπου Ευθύνης με Συναίνεση, προκειμένου να συνεχιστεί με την απαιτούμενη δύναμη το αναγκαίο μεταρρυθμιστικό έργο. Είχα επανειλημμένα εκφράσει με έμφαση την άποψη ότι “η λύση ή θα είναι εθνική ή δεν θα υπάρξει”… Οι ηγεσίες των δύο κομμάτων εξουσίας δεν θέλησαν να ασχοληθούν σοβαρά με αυτή την πτυχή του εθνικού ζητήματος».

Και οι δύο με τον τρόπο τους ταλανίστηκαν μέχρι να βρουν την τελική ρότα τους προς το ΠΑΣΟΚ του Μητσοτάκη. Ο ένας με περιόδους απόσυρσης και σιωπής, ο άλλος με ενεργό συμμετοχή στις περισσότερες από τις προσπάθειες ίδρυσης κόμματος με μεταρρυθμιστικά χαρακτηριστικά. Ο πολιτικός χρόνος ήταν μακρύς, κάποιος μπορεί να τους χρεώσει οπορτουνισμό απαριθμώντας τις πρόσκαιρες αποφάσεις και συμπεριφορές.

Φλωρίδης και Χρυσοχοΐδης είναι μεταρρυθμιστές. Με ισχυρή άποψη και αξιόλογους συνομιλητές. Στη μετεκλογική συγκυρία, η Δικαιοσύνη, η Υγεία και η Παιδεία χρειάζονται επιτακτικά τις ευρύτερες και βαθύτερες μεταρρυθμίσεις. Το ΠΑΣΟΚ του Μητσοτάκη επιφορτίζεται με το βαρύτερο έργο μετασχηματισμού κρατικών δομών στη Μεταπολίτευση.

Αν δεν σπάσεις αυγά, ομελέτα δεν φτιάχνεις. Πώς μπορείς να κάνεις μεταρρυθμίσεις με τη στήριξη ενός συντηρητικού κόμματος;

Το πολιτικό τρίγωνο: ΠΑΣΟΚ του Μητσοτάκη – Ανέστιοι Κεντρώοι – ΠΑΣΟΚ του ΠΑΣΟΚ θα είναι ο πιο ενδιαφέρων πολιτικός χώρος τα προσεχή χρόνια. Εκεί θα παιχθεί η πολιτική κυριαρχία. Αν επιχειρηθούν βαθιές τομές, τότε το ΠΑΣΟΚ, για να μην περιθωριοποιηθεί, πρέπει να υποστεί μια μορφωτική και πολιτισμική επανάσταση και το ΠΑΣΟΚ του Μητσοτάκη θα αναγκαστεί να εμπλακεί σε εσωκομματικές συγκρούσεις στη ΝΔ, γιατί μοιραία το αντιπολιτευτικό κενό θα καλυφθεί από ένα δισυπόστατο ρόλο του κυριαρχικού κόμματος που δρα ταυτόχρονα ως κυβέρνηση και αντιπολίτευση, έργο που έχουμε δει στο ΠΑΣΟΚ του 1993 έως το 2004. Οψόμεθα!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News