Εδώ στον Νότο, το χιόνι είναι σπάνιο. Σπάμε το μυαλό μας σαν γέροι και γριές για μακρινές χρονολογίες. «Πότε ήταν μωρέ η τελευταία φορά;».

Μπορεί «να μην αλλάζουμε την θάλασσα με τίποτα», όπως υπερτονίζουμε, αλλά όταν μας διηγούνται οι βόρειοι -κάθε χρόνο- για χιόνια κάπως αναστενάζουμε. Ωστόσο προχθές… Νύχτα άνοιξε ο ουρανός και έπεφταν άσπρα δώρα!

Κολλούσαμε το κεφάλι μας στα τζάμια, όπως τα παιδιά για τον Άη Βασίλη. Γέμισε η ψυχή μας θαυμαστικά! Και πάλι δεν μας έφτανε. Πώς να χορτάσεις τη χαρά; Θέλεις να την πιάσεις στα χέρια για να την πιστέψεις. Να την κάνεις μπάλα να την πετάξεις και στον άλλον κι εκείνος πάλι πίσω σε σένα. Και να διαμαρτυρηθείς άγρια και αστεία και να θυμώσεις άγρια και αστεία και να γελάσεις πολύ.

Ο άσπρος κόσμος είναι μαγικά ταχυδακτυλουργικός. Όλα «τα ίδια» μεταμορφώνονται σε «άλλα». Το ποδήλατο σου πασπαλισμένο με χιόνι είναι άλλο, και το κάγκελο του μπαλκονιού σου είναι άλλο, και το αυτοκίνητο σου με την άσπρη του σκεπή είναι άλλο, και η παραλία…Πού να δεις την παραλία! Με χιονένια άμμο είναι άλλη παραλία! Και έπεφτε και έπεφτε γενναιόδωρα χιόνι, όλη μέρα! Εισακούγοντας την επιθυμία μας να μη λιώσει με τη μια αφού μας το χρώσταγε τόσα χρόνια!

Και τα παιδιά έσπασαν τον «κλοιό» ενός διαχρονικά ελληνο-προστατευτικού «Θα κρυώσετε!» και πείσμωσαν «Δεν θα κρυώσουμε!». Και παρέσυραν τους μεγάλους στην επανάσταση της χαράς τους. Και τα σκυλιά είχαν χαρά και η «Ανιώ» και ο «Ποντικός», άκου όνομα σκύλου!… Και ένας άλλος που μια κυρία τον φώναξε «Περικλή». Αυτός να δεις!

Και τηλεφωνούσαμε ο ένας στον άλλον και μεταφέραμε τα άσπρα νέα ως σκυταλοδρομία χαράς «Εδώ να δεις!». Και ανταλλάσσαμε φωτογραφίες, όπως μικροί κάρτες από τις σοκολάτες «Μέλο». Θυμάστε;

Και καπνοί έβγαιναν από τη θάλασσα που ήταν άλλη θάλασσα. Και αργά το απόγευμα ο ουρανός… Τι ηλιοβασίλεμα! Ροζ και κίτρινο του φωτός. Σπουδαίο φινάλε μιας μεγάλης παράστασης «Μια άσπρη μέρα». Μετά από τόσες και τόσες γκρι.

Ξέρω, ξέρω. Σε ετοιμότητα να με πετροβολήσετε. Να μου επισημάνετε καταστροφές. Να μου καταμετρήσετε πόσοι έμειναν χωρίς ρεύμα. Δράματα. Φωνές. Απώλειες. Στέρεψε ποτέ ο κόσμος από δαύτα; Ας καταγράψει και κάποιος τη χαρά που μοιράζει στιγμιαία το χιόνι. Έστω στα κρυφά. Όπως στα κρυφά τραγουδούσαμε στη Μεταπολίτευση τα ερωτικά του Πάριου ενώ «στα έξω μας» απλώναμε τα επαναστατικά μας. ΣΣΣΣΣΣΣ!    

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News