Δεν είναι καθόλου παράξενο που με την ανακοίνωση του θανάτου του Αλέν Ντελόν, τα σόσιαλ γέμισαν με 5-6 συγκεκριμένες φωτογραφίες του: Σε όλες αυτές είναι πολύ νέος, πολύ όμορφος, πολύ «μυστηριώδης» και πολύ απ’ όλα όσα τον έκαναν σταρ. 

Κάποιοι άνθρωποι είναι —πάνω και πέρα απ’ όλα τα άλλα— ταυτόσημοι με τους συμβολισμούς που κομίζουν ή δημιουργούν. Κανείς δεν νοιάζεται για την υπόλοιπη υπόστασή τους, αν δηλαδή είναι καλοί ή κακοί (αν θέλετε να το δούμε με στενά ηθικούς όρους), αν είναι φασίστες ή δημοκρατικοί, αν αγαπούν τα ζώα ή όχι. Κανείς δεν νοιάζεται αν έκλαψαν ένα βράδυ σ’ ένα άδειο μαξιλάρι για μια αγάπη που έχασαν, αν κοίταξαν με οδύνη τον εαυτό τους στον καθρέπτη γερνώντας, αν περπάτησαν επί ώρες σε σκοτεινά σοκάκια, συντετριμένοι στη συνειδητοποίηση ότι το ίδιο το σύμβολο στο οποίο μετετράπησαν κατάπιε τον πραγματικό άνθρωπο που θα μπορούσαν να είναι. 

Ο Αλέν Ντελόν συμβόλισε διάφορα πράγματα: Τον εαυτό του αρχικά, το αρχέτυπο του εξωφρενικά όμορφου άντρα, την κάθε είδους τόλμη του ευρωπαϊκού σινεμά στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα, την παγωμένη στο χρόνο νιότη (με την ακούσια βοήθεια της Ρόμι Σνάιντερ), τον εφήμερο έρωτα που πασχίζει εμμονικά να περάσει στην ψυχή, αλλά η τέλεια σάρκα δεν του το επιτρέπει… 

Συμβόλισε, αργότερα, ακόμη κι αυτά που του καταλογίζουν πολλοί, ενώ θα έπρεπε να τον ευχαριστούν γι αυτά: Την παρακμή ενός ειδώλου, που όσο παραμερίζει -σαν μια πολυκαιρισμένη αυλαία- η εξωτερική του εμφάνιση, έρχονται στην επιφάνεια οι εσωτερικές του αδυναμίες· η σκηνή έχει φθαρεί, τα φώτα τρεμοπαίζουν, οι ηθοποιοί στους β’ ρόλους είναι ατάλαντοι, η παραγωγή είναι φτηνιάρικη, η πλατεία μισοάδεια. Το έργο κακομεταφρασμένο. Ο σταρ παραμένει στο κέντρο, όμως, σαν μια ανάμνηση του παλιού του εαυτού. Αυτόν ήρθαν, εξάλλου, όλοι να δουν. 

Ή, μάλλον, αυτό που υπήρξε. 

Ο Αλέν Ντελόν «ευλογήθηκε» να ζήσει μέχρι τα 88 του χρόνια, ώστε η παρακμή να ολοκληρωθεί πριν την τελευταία υπόκλιση. Ο άνθρωπος που πέθανε στις 18 Αυγούστου 2024 δεν ήταν ο ίδιος που μνημόνευσαν πολλοί, λίγες ώρες αργότερα. Ηταν ένας γερασμένος, απαξιωμένος από πολλούς λόγω των πολιτικών του θέσεων, θυμωμένος με τον κόσμο και τοn χρόνο και τη ζωή, ένας γκρινιάρης 90χρονος, με άπειρους σκελετούς στις ντουλάπες του. 

Αυτό που υπήρξε, όμως, θα το φτάσουν ελάχιστοι. Δεν θα φθαρεί ποτέ. Θα παραμείνει στη συλλογική μνήμη ως υπενθύμιση μιας αναπόδραστης αλήθειας: Δεν είμαστε, όλοι, παρά μια ασπρόμαυρη, ελαφρώς καλλιτεχνική φωτογραφία της καλύτερης στιγμής μας. 

Οταν ο χρόνος τελειώσει, εκεί είμαστε καταδικασμένοι να ζήσουμε για πάντα, μέσα σ’ αυτήν τη φωτογραφία. 

Σε ότι έμεινε από εμάς στις συνειδήσεις και τις μνήμες. Οι μνήμες σπάνια είναι αντικειμενικές. Αν είναι και ποτέ. Καθένας τις φτιάχνει όπως θέλει. Αλλος θυμάται ένα ακροδεξιό πρώην ηλικιωμένο είδωλο. Αλλος τον ωραιότερο άντρα που περπάτησε ποτέ στη γη. 

Αλλος θυμάται μια ολόκληρη εποχή, στο λυκόφως της οποίας σβήνουμε σιγά-σιγά όλοι, καθώς κλείνει η φθαρμένη αυλαία και τα είδωλά της υποκλίνονται για τελευταία φορά, σκορπίζοντας στην πλατεία αστρόσκονη και ανθρώπινες αδυναμίες. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News