Ο προσεκτικός πελάτης της τράπεζας, το πρώτο πράγμα που πρέπει να κοιτάξει στα συμβόλαια που του παρουσιάζουν είναι τα ψιλά γράμματα στο τέλος. Εκεί κρύβονται οι πραγματικοί σκοποί και η βαθύτερη λογική των αδυσώπητων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων. Αντιστοίχως, στις μακροσκελείς αναρτήσεις του Αλέξη Τσίπρα, ο σοφός πολίτης πρέπει να πετάξει τα περιττά και χιλιοειπωμένα για να ανακαλύπτει τι κρύβεται από κάτω. Πρέπει να ψάξει προσεκτικά πίσω από τις λέξεις και τα δήθεν αθώα παραδείγματα, για να εξορύξει τις μύχιες σκέψεις και τις ανομολόγητες προθέσεις του πρώην πρωθυπουργού, που ακόμα δεν μπορεί να χωνέψει ότι δεν είναι πια.

Σαν τυμβωρύχος λοιπόν καταβυθίστηκα στο κείμενο του αρχηγού της αντιπολίτευσης για τον έναν χρόνο από το τέλος των μνημονίων, ψάχνοντας όχι αυτά που ήταν υποχρεωμένος να πει αλλά αυτά που αρκούν για να καταδείξουν τα ενδότερα του εγκεφάλου και της ψυχής του. Βεβαίως, αυτό που απομένει ως αίσθηση από το σεντόνι που έγραψε, ήταν ο επίλογος του: «Ας μην θαρρούν πως η ιστορία τέλειωσε εδώ. Η ιστορία, ευτυχώς ή δυστυχώς, διαρκεί πολύ». Το πρώτο μέρος αποτελεί επαναφορά μιας παρωχημένης από την δεκαετία του ’90 συζήτησης περί του τέλους της Ιστορίας, που ούτε ο ίδιος ο Φουκουγιάμα που το ‘γραψε δεν το υποστηρίζει πια. Το δεύτερο μέρος πάλι, είναι μια σαχλαμάρα δίχως νόημα που απλώς δείχνει άνθρωπο απαίδευτο και μπαρουφολόγο.

Υπάρχουν όμως δυο μικρά αποσπασματάκια της ανάρτησης του, που δείχνουν ποιος είναι πώς σκέφτεται ο Αλέξης Τσίπρας. Για προσέξτε το πρώτο: «Ο ΣΥΡΙΖΑ στα τέσσερα χρόνια διακυβέρνησής του, κέρδισε σχεδόν όλα τα δύσκολα, για πολλούς ακατόρθωτα, πολιτικά και ιστορικά στοιχήματα, έχασε όμως τις εκλογές. Δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι ανάλογο στην ιστορία της χώρας». Αναρωτήθηκα σε ποια ιστορική περίοδο της χώρας αναφέρεται. Έσπασα το κεφάλι μου.

Στα μεταπολιτευτικά χρόνια δεν υπάρχει τέτοιο παράδειγμα, εκτός κι αν αναφερόταν στον Σαμαρά το ’15 αλλά το απέκλεισα αμέσως ως άτοπο. Ούτε στην προδικτατορική περίοδο υπάρχει τέτοιο τρανταχτό και εμφανές παράδειγμα. Και ξάφνου έλαμψε στο μυαλό μου η αλήθεια: αναφέρεται στις εκλογές του 1920, όταν ο Ελευθέριος Βενιζέλος πέτυχε την Ελλάδα των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών, αλλά έχασε τις εκλογές και τα πάντα καταστράφηκαν. Αυτό είναι λοιπόν: ο Αλέξης Τσίπρας παρομοιάζει τον εαυτό του με τον Ελευθέριο Βενιζέλο και (προφανώς) θεωρεί την πενταετία του Σύριζα ισότιμη με τα επιτεύγματα του εθνάρχη. Κατ’ επέκταση (έστω και τραβηγμένο απ’ τα μαλλιά) προφανώς θεωρεί ότι η σημερινή ΝΔ μας οδηγεί σε μια νέα Μικρασιατική Καταστροφή, την οποία αυτός έχει καθήκον να αποτρέψει.

Το δεύτερο σημείο που μου έκανε εντύπωση, είναι το ακόλουθο: «Οι μνηστήρες, πράγματι, είναι ακόμη εδώ και όχι μόνο απολαμβάνουν τους καρπούς των προσπαθειών του λαού μας, αλλά επιχειρούν και να γκρεμίσουν όσα με πολύ κόπο χτίσαμε».

Αν δεν κάνω λάθος, οι μνηστήρες της Οδύσσειας δεν έκλεβαν τον λαό της Ιθάκης. Ήταν καταχραστές της προσωπικής βασιλικής περιουσίας του Οδυσσέα, έμεναν στο σπίτι του, έτρωγαν τα αιγοπρόβατα του, έπιναν τα κρασιά του και παρενοχλούσαν την γυναίκα του. Έτσι τουλάχιστον μας τα μεταφέρει ο Όμηρος που καθιέρωσε και τον όρο «μνηστήρες».

Τι λοιπόν να καταλάβω εγώ από τον τρόπο που τον χρησιμοποιεί ο Αλέξης; Είμαι υπερβολικός αν σκεφτώ ότι θεωρεί τον εαυτό του προσωρινά εξόριστο πλην νόμιμο ιδιοκτήτη του Μαξίμου, της εξουσίας αυτής της χώρας και των αγαθών της; Τα οποία οι σημερινοί κυβερνώντες, καταχρώνται προσωρινά δίχως να έχουν κανένα δικαίωμα; Ώσπου να επιστρέψει Αυτός για να επιβάλει τη νομιμότητα; Σα να λέμε, ο Αλέξης είναι ο Οδυσσέας και ο Κυριάκος είναι ο Αντίνοος; Σαλτάραμε τελείως κύριοι;

Και μη μου πείτε αναγνώστες μου πως τα παραλέω στην αποκρυπτογράφηση του Τσιπρικού λόγου, διότι θα σας ζητήσω να βάλουμε στοίχημα και (αφού το ξανασκεφτείτε πιο σοβαρά) δεν θα το βάλετε τελικά…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News