Υπάρχουν στιγμές που ένα ζευγάρι περνάει κρίσεις, τσακωμούς, που η εσωτερική πυξίδα τού ενός σαν να αποσυντονίζεται και παύει να δείχνει στην κατεύθυνση που δείχνει του συντρόφου του. Οφείλουμε λοιπόν να υποκλιθούμε στο ζευγάρι του Αλέξη και της Μπέτυς. Υστερα από τόσα χρόνια κοινού βίου, ύστερα από παιδιά και απώλειες, θριάβους και απογοητεύσεις, αυτά τα δύο «high school sweethearts» σκέφτονται σαν ένας — αν είχαν ανεβεί και τα σκαλιά της εκκλησίας θα τους έκαναν ταινία στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο.

Το δε ενδιαφέρον είναι ότι συχνά ο Αλέξης είναι αυτός που ακολουθεί την Μπέτυ και όχι το αντίστροφο που θα ανέμενε κανείς. Και δεν είναι το απαρχαιωμένο και σεξιστικό αξίωμα ότι πίσω από τον επιτυχημένο άνδρα κρύβεται μια μεγάλη γυναίκα —στην περίπτωσή μας είναι η γυναίκα που δημιουργεί το πλαίσιο, βάζει τις ράγες πάνω στις οποίες θα κινηθεί ο καλός της.

Αυτά σκεφτόμουν όταν διάβασα την ομιλία του Αλέξη Τσίπρα στην Κεντρική Επιτροπή του Σαββάτου. Εντάξει, πολλοί στάθηκαν σε αυτόν τον ποταπό υπαινιγμό για τον ρόλο της ΝΔ και της αστυνομίας στο Μάτι, που το μόνο που κάνει είναι να δείχνει το μέγεθος του ανδρός και να μαρτυρά ότι ο κ. Τσίπρας, μετά από εκείνη την αξιοθρήνητη για τον ίδιο και τραγική για ολόκληρη τη χώρα νύχτα της 23ης Ιουλίου 2018, βρίσκεται σε σύγχυση διαρκείας. Αλλά το πολιτικά ενδιαφέρον ήταν αλλού.

Ο κ. Τσίπρας είπε ότι από το επικείμενο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να απαντηθεί το «πώς θα καταφέρει, τη δεύτερη φορά η Αριστερά, κερδίζοντας τις εκλογές, να αναλάβει την ευθύνη και τον έλεγχο όχι μόνο των κυβερνητικών θέσεων, αλλά και κρίσιμων αρμών της εξουσίας».

Κρίσιμοι. Αρμοί. Της εξουσίας. Με μία λέξη, ολοκληρωτισμός. Κερδίζεις τις εκλογές, αλλά δεν θέλεις μόνο τις κυβερνητικές θέσεις, το είπε ξεκάθαρα ο άνθρωπος. Θέλεις να ελέγχεις τα πάντα.

Θέλεις, για παράδειγμα, να ελέγχεις την Τράπεζα της Ελλάδος, που βέβαια υπάγεται στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα αλλά εσένα δεν σε ενδιαφέρουν τέτοιες λεπτομέρειες — «τι κάνουμε με την ΤτΕ, όταν συστηματικά και με σχέδιο υπονομεύει την ίδια την κυβέρνηση;», ρώτησε τους κομματικούς του συντρόφους. Κάποτε είχε πει ότι θα διώξει τον Στουρνάρα με τις κλωτσιές από την ΤτΕ, δεν τα κατάφερε, αλλά δεν το ξέχασε.

Θέλεις να ελέγχεις τα ΜΜΕ —«τι κάνουμε με του ολιγάρχες που κατέχουν μονοπωλιακές θέσεις στα μέσα ενημέρωσης;», ρώτησε το ίδιο στρατευμένο ακροατήριο που μαζεύτηκε σαββατιάτικα στο «Caravel». Κάποτε ήθελε να βάλει κομματικό επίτροπο στον ΔΟΛ για να επιτρέψει την οικονομική διάσωσή του, δεν τα κατάφερε, αλλά δεν το ξέχασε.

Θέλεις να ελέγχεις τη δημόσια διοίκηση —«τι κάνουμε με τη δημόσια διοίκηση και τους θύλακες δολιοφθοράς του κυβερνητικού έργου;» ξαναρώτησε. Προ μηνών το είχε πει ο Νίκος Βούτσης, όταν αναλύοντας τα αίτια της ήττας είχε διαμαρτυρηθεί ότι «δεν υπήρχε σε κανένα υπουργείο, καμία οργάνωση βάσης ή οργάνωση μελών», δεν ήταν δυνατή δηλαδή η ιδεολογική καθετοποίηση, από το Μαξίμου ως τους θυρωρούς των υπουργείων, αλλά τώρα ξέρουν τι θα κάνουν.

Θέλεις, με λίγα λόγια, να ελέγχεις τους θεσμούς, δηλαδή τους υπόλοιπους πυλώνες μιας Δημοκρατίας και ενός Κράτους Δικαίου, κατά τη διάκριση των εξουσιών του Μοντεσκιέ, κατηγορώντας όσους δεν συμπαρατάσσονται ως δολιοφθορείς, ως εχθρούς του λαού.

Και εδώ έρχεται η Μπέτυ. Ολα αυτά που είπε ο κ. Τσίπρας στην ΚΕ δεν ήταν παρά μια τεχνική ανάλυση του δόγματος που για πρώτη φορά είχε διατυπώσει η καλή του σε εκείνη την περιβόητη συνέντευξής της στην «Εφημερίδα των Συντακτών» πριν από δύο χρόνια. Ηταν Ιανουάριος του 2018, όταν η κυρία Μπαζιάνα είπε το περιβόητο «ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε την κυβέρνηση αλλά όχι την εξουσία». Εικοσιπέντε μήνες μετά, ο σύντροφός της, καλός μελετητής της Μπέτυς, μάς διευκρίνισε τι εννοούσε.

Χρήσιμο σε κάθε περίπτωση. Για να μη λέμε ότι δεν μας έχουν προειδοποιήσει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News