«Εγώ δεν έχω κανέναν λόγο να πάω σε ψυχοθεραπευτή. Τα λύνω μόνος μου», «Εγώ δεν είμαι τρελός να χρειάζομαι ψυχίατρο και τέτοιες βλακείες. Να πας εσύ που τον χρειάζεσαι». «Θα πάω όταν εγώ το αποφασίσω. Δεν τον χρειάζομαι ακόμα». Μανιέρες. Χρόνο με τον χρόνο καταρρίπτονται. Τις περισσότερες φορές, να το παραδεχτούμε, τα παιδιά «καθαρίζουν» για τους μεγάλους. Το τέλειο άλλοθι. «Για τα παιδιά μας πρέπει να πάμε». Ας είναι κι έτσι!.. Αν πρόκειται ένας άνθρωπος να αφυπνιστεί.

Αν πρόκειται να αξιωθεί το ταξίδι στη ζωή του. Ξέρετε πόσους «τόπους» κουβαλάει ο καθένας μας; Θα αφήσουμε αταξίδευτο το ταξίδι του εαυτού μας; Δεν «έχω» πιο συναρπαστικό από το να με βγάζει κάποιος από τη συνήθη διαδρομή μου. Πονάει στην αρχή. Πολύ πονάει. Συνδέσεις που δεν πιάνει ο νους σου. Φόβος, τρόμος. Μπορεί να σκεφτείς και να τα παρατήσεις. Μακάρι να μην το κάνεις. Να προχωρήσουμε, αγαπημένοι μου. Κατάκοποι φτάνουμε όλοι. «Από πού να αρχίσω» λέμε πρώτη κουβέντα. Από όπου θέλετε αρχίστε. Εμπιστευτείτε. Δεν μας το χρωστάμε;

Ντέμης Νικολαΐδης: «Πέρασα μια περίοδο που χρειάστηκα βοήθεια και πήγα σε ψυχοθεραπευτή… Πήγα στην ΑΕΚ στα 22 και είχα να διαχειριστώ όλη αυτή την επιτυχία, κάτι που δεν ήξερα πώς να το κάνω. Ο ποδοσφαιριστής κάθε Κυριακή αποδεικνύει στον εαυτό του και στους άλλους ποιος είναι. Βρίσκεσαι με δόξα και πολλά χρήματα από τη μια στιγμή στην άλλη, ωστόσο μπορεί να τραυματιστείς ή να χάσεις τη θέση σου στην ενδεκάδα.

»Πρέπει να μπορείς να διαχειριστείς την αποτυχία… Σταματάμε αυτό που κάνουμε όταν άλλοι ξεκινάνε την καριέρα τους. Δεν ξέρουμε κάτι άλλο να κάνουμε και ξαφνικά μια μέρα όλα τελειώνουν. Είναι σαν να χάνεις δικό σου άνθρωπο. Είναι πένθος. Νιώθουμε χαμένοι, δεν έχουμε εκπαιδευτεί για αυτή τη στιγμή. Τελειώνει η καριέρα μας και εμείς συνεχίζουμε να ζούμε πλούσια, ενώ το εισόδημά μας έχει τελειώσει και κινδυνεύουμε να χάσουμε την περιουσία μας. Είναι συχνό το φαινόμενο της κατάθλιψης».

Και πιο κάτω: «Πιο μετά όμως έχασα το νόημα. Πήρα κιλά, άρχισα να πίνω περισσότερο. Πέρασα μια περίοδο που έψαχνα να βρω νόημα για τη ζωή. Χρειάστηκα βοήθεια. Πήγα και σε ψυχοθεραπευτή». Πολύ με άγγιξε η γενναιόψυχη εξομολόγηση του Ντέμη Νικολαΐδη (δείτε το βίντεο από το 3′.15”). Ευλογημένα χρήσιμος συνάνθρωπος.

Και κάπως έτσι έφερα ξανά στη μνήμη μου κάτι. Ηταν στο Μαρόκο πριν από άπειρα χρόνια. Ο μαροκινός ξεναγός μάς είχε υποδεχτεί γελώντας: «Από τον έναν Ελληνα στον άλλον πάω», καθώς, όπως μας είπε, μόλις είχε αποχαιρετίσει ένα ζευγάρι Ελλήνων που ο κύριος ήταν διάσημος ποδοσφαιριστής, ο Ντέμης Νικολαΐδης, και η κυρία «Νομίζω τραγουδίστρια», η Δέσποινα Βανδή στα πρώτα της βήματα. Πανέμορφο, φρεσκοερωτευμένο ζευγάρι. «Ηταν τόσο γενναιόδωρος!» μας είχε υπερτονίσει ο ξεναγός, σχεδόν καθοδηγώντας μας να φερθούμε ανάλογα.

Εκτοτε, αν και ποτέ δεν γνωριστήκαμε, παρακολουθούσα τη ζωή τους, έχοντας στο υποσυνείδητο καταγράψει ένα ζευγάρι, χαράς έρωτα. Ποτέ δεν έδιναν αφορμή για σκάνδαλα και κουτσομπολιά. Αφοσιωμένοι. Και εκείνη έντιμη σε δύο απαιτητικούς ρόλους. Ωστόσο… Μελετώντας τα λόγια του, σκέψου πόσους κλυδωνισμούς δέχεται ένα ζευγάρι σε μια μακρά διαδρομή ανεβοκατεβασμάτων. Αναφερόμαστε συχνά στον πάσχοντα από κατάθλιψη. Ο δίπλα στον καταθλιπτικό; Αυτός που παλεύει τα σκοτάδια, τη σιωπή του; Ποιος διασώζεται αν προσπαθήσει να σώσει πνιγμένο που δεν θέλει να σωθεί;

Εκείνη η γυναίκα, διάσημη σε όλη την Ελλάδα για χρόνια και χρόνια, διαχρονικά όμορφη, χόρευε έναν χορό υπερβολικά ηδονικό, θελκτικό, σέξι με μια ομάδα χορευτών. «Ρε παιδί μου, εντάξει, κούκλα αλλά… Σαν να το παράκανε» είπε η γυναίκα δίπλα μου. Στα δικά μου μάτια, η γυναίκα έμοιαζε σαν να έβγαζε χρόνων άχτι. Τόσο πολύ, που θαρρείς ήθελε με τον χορό να ξεκουνήσει τον εαυτό της για να τη δει πόσο ωραία είναι και πόσο αξίζει. Μπορεί να ήταν μια γυναίκα που είχε κάνει ό,τι περνούσε από το χέρι της για να σώσει άσωστα.

Με χαρά είδα τον Ντέμη Νικολαΐδη να μιλάει εκ βαθέων για τη διαδρομή του. Οχι αυτή που δήθεν γνωρίζουμε. Την άλλη, την εσωτερική. Τι διαδρομή επίπονη κλήθηκε η ψυχή του να διαβεί, ερασιτέχνης άνθρωπος! Μα κοίτα. Είναι ένας απολύτως χρήσιμος συνάνθρωπος. Μακάρι να εμπνεύσει κι άλλους… Οσους… Πολλούς… «Εγώ δεν έχω ανάγκη να πάω σε ψυχοθεραπευτή. Τα λύνω μόνος μου».

ΥΓ. Οντας επώνυμοι νομίζουμε ότι ξέρουμε… Τίποτα δεν ξέρουμε. Ακόμα κι αυτό που γράφω σήμερα… Πώς στην ευχή παίρνω τέτοιο θάρρος; Τα παραμύθια κάποτε τελείωναν με την εικόνα ενός ζευγαριού την ημέρα του γάμου τους. Τι αφελές! Μπορεί για τα σύγχρονα παραμύθια το καλύτερο τέλος (πριν από την επόμενη αρχή) να είναι ο καθένας να έχει βοηθηθεί μέσω ψυχοθεραπείας να εκφράσει την αλήθεια του. Και ο δίπλα να είναι επίσης ώριμος ώστε να εκλάβει την αλήθεια του ως πληροφορία. Κόπο που κάνουν τα ζευγάρια! Κοπιαστικές διαδρομές που καλούνται να διανύσουν οι άνθρωποι.

ΥΓ. 2 Αγαπητέ, άγνωστέ μου Ντέμη Νικολαΐδη, υποκλίνομαι. Καλή συνέχεια στη ζωή σου.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News