Για να ακριβολογώ, δεν το βαρέθηκα απλώς, αλλά το σιχάθηκα εντελώς. Πρωί, μεσημέρι, βράδυ, η ίδια μονότονη συζήτηση σε τηλεοράσεις και ραδιόφωνα. Ο Νεοδημοκράτης να λέει για την ανομία που καταπολεμάται επιτέλους, ο Συριζαίος να λέει για την αστυνομοκρατία που ετοιμάζεται να εισβάσλει στις πανεπιστημιακές αίθουσες και με τον Κιναλίτη να μην ξέρει τι λέει, μια από δω μια από κει.

Ίσως φταίει η αυγουστιάτικη έλλειψη θεμάτων, πάντως  όλη αυτή η διαρκής επανάληψη των ίδιων (ο Θεός να τα κάνει) επιχειρημάτων, έχει καταντήσει αηδία. Αν το καλοσκεφτούμε κρατά ήδη τρεις βδομάδες αυτή η συζήτηση, κουραστήκαμε πια, έχει και η υπομονή τα όρια της. Στο κάτω-κάτω δεν είμαστε όλοι φοιτητές του Πολυτεχνείου και της Νομικής, ούτε κάτοικοι των Εξαρχείων. Η χώρα έχει κι άλλους ανθρώπους, αγρότες, υπαλλήλους, συνταξιούχους, μπετατζήδες, μοδίστρες και κουλουρτζήδες, δεν περιφερόμαστε όλοι στο οικοδομικό τετράγωνο της παλιάς ΑΣΟΕΕ.

Και εν πάσει περιπτώσει, ό,τι ήταν να ακουστεί ακούστηκε και ξανακούστηκε. Δεν πρόκειται δα για κανένα μέγα φιλοσοφικό ζήτημα που αφορά το επέκεινα της ύπαρξης μας, για την δυνατότητα της αστυνομίας να μπαίνει μέσα στον περίβολο του Πολυτεχνείου πρόκειται. Οπότε τα λογικά επιχειρήματα ένθεν κακείθεν εξαντλούνται στο πρώτο πεντάλεπτο, με αποτέλεσμα δημοσιογράφοι και συνεντευξιαζόμενοι να ψάχνουν μαλλιά για να πιαστούν ώστε να συνεχιστεί η κουβέντα. Και τότε αρχίζουν οι υπερβολές και οι ανοησίες.

Οι μεν θεοποιούν την κατάργηση του ασύλου ως την απόλυτη και ακαριαία λύση στο θέμα των αντιεξουσιαστών και των μπαχαλάκηδων, οι δε αρχίζουν να ψειρίζουν την υπόθεση με χαζές εικασίες που περιέχουν άκακα φοιτητικά τζαρτζαρίσματα ή κάποιο γιαούρτι που ενδέχεται να εκτοξευτεί, προκαλώντας αστυνομικές επελάσεις και χημικό πόλεμο στους πανεπιστημιακούς διαδρόμους. Υπερβολές και σαχλαμάρες, που όταν τις ακούει ένας λογικός άνθρωπος από τον καναπέ του αρχίζει να αμφιβάλλει για την ποιότητα της σκέψης των ομιλητών.

Στην πραγματικότητα, όλοι ξέρουν ότι η νομική κατάργηση του ασύλου θα επιφέρει σταδιακά μια νέα ισορροπία ανάμεσα στο κράτος και τους μπαχαλάκηδες, που θα γέρνει περισσότερο προς την ευταξία στο εσωτερικό των πανεπιστημιακών χώρων. Ούτε Χάρβαρντ θα κάνει την Νομική, ούτε όμως το Πολυτεχνείο θα συνεχίσει να είναι βιοτεχνία κατασκευής μολότωφ. Κοντολογίς, σε δυο χρόνια από σήμερα και οι υποστηρικτές και οι επικριτές της κατάργησης θα έχουν κάτι να πουν που θα επιβεβαιώνει την σημερινή τους θέση. Οπότε ας μην εξαντλούνται από σήμερα με ασυνάρτητες υπερβολές που εκνευρίζουν όσους επιμένουν να σκέφτονται απλώς λογικά.

Και τέλος πάντων η κατάργηση πέρασε, η συζήτηση για το αν έπρεπε είναι πια παρωχημένη. Από δω κι ύστερα έρχεται η εφαρμογή, η πράξη. Που εδώ θα είμαστε, δεν θα δικαιώσει κανέναν στο 100%. Ούτε οι δυνάμεις καταστολής θα ισοπεδώσουν την πολιτική ζωή των φοιτητικών χώρων, ούτε το αυτόνομο αναρχικό κρατίδιο θα διατηρήσει τα σημερινά του σύνορα. Η ζωή θα δώσει καινούρια ισορροπία, ελπίζω λίγο καλύτερη από το σημερινό χάλι.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News