«Δεν σου χρωστάω τίποτα / με χτύπησαν αλύπητα, / ζωή, οι κεραυνοί σου / μάνα και δεν ενοιάστηκες / σαν να το καταράστηκες / που λιώνει το παιδί σου…»

Σαν να ακούω ακόμη την παράξενη, άκαμπτη, αντρίκια φωνή του, όπως την πρωτοπρόσεξα στο ραδιόφωνο –παιδί ακόμη– από 45αράκι. Μετά την επιτυχία του τραγουδιού των Σταύρου Ξαρχάκου και Λευτέρη Παπαδόπουλου στην ταινία «Ο ζητιάνος μιας αγάπης» (1964) του Σπύρου Ζιάγκου.

Παράξενο; Μπορεί. Ομως, την ερμηνεία του Γρηγόρη Μπιθικώτση (σε ηχογράφηση επίσης του 1964, από τη θρυλική Columbia του Τάκη Λαμπρόπουλου) την πρόσεξα πολύ αργότερα!

Αυτό το τραγούδι, λοιπόν, και ειδικά το «με χτύπησαν αλύπητα, ζωή, οι κεραυνοί σου» ή «ζωή με καταράστηκες ποτέ να μη γελάσω», συνοψίζει, με έναν τρόπο, τον «ρόλο» ζωής –και μεγάλης οθόνης– του Νίκου Ξανθόπουλου.

Διαβάζετε ήδη πολλά για το «παιδί του λαού», τις ταινίες του, τους καημούς της ξενιτιάς, της φτώχιας, της προδομένης αγάπης, που υπηρέτησε ψυχή και σώματι – και φωνή, θα πρόσθετα εδώ. Ομως, εκείνο που σήμερα έχουμε ξεχάσει είναι ότι ο Νίκος Ξανθόπουλος ήταν πολυγραφότατος «τραγουδιστής» μεγάλων σουξέ. Σουξέ που απέρρεε κυρίως από το σταριλίκι που του είχαν χαρίσει οι μεγάλες κινηματογραφικές επιτυχίες του.

Διότι τη φωνή του θα την πουν πολλοί άχρωμη ή άχαρη, δίχως τις λεπτές αποχρώσεις και τις «φωτοσκιάσεις» των μεγάλων τραγουδιστών της ίδιας εποχής (πρώτα του μεγάλου Στέλιου Καζαντζίδη, που υπηρέτησε τραγουδιστικά τον ίδιο σχεδόν «ρόλο» με μια τεράστια, ανεπανάληπτη φωνή).

Ομως, ήταν άλλο να σού λέει το τραγούδι ακόμη και ο μέγας Μπιθικώτσης, που τότε ήταν στην ανηφόρα της καριέρας του, και άλλο ο σταρ της πιο λαϊκής τέχνης της εικόνας: του κινηματογράφου. Και αυτό το ήξεραν οι συνθέτες. Ακόμη και οι «φτασμένοι». Και έτρεχαν να δώσουν τα τραγούδια τους στον Νίκο Ξανθόπουλο για να τα πει σε κάποια ταινία του.

Με τη γραβάτα χαλαρή, με ύφος πάντα θλιμμένο ή με ένα μπουφάν «της εργατιάς» (εικόνα αντίστοιχη με κάποιες ταινίες και τραγούδια του αξέχαστου Δημήτρη Παπαμιχαήλ σε ρόλο λαϊκού «παιδιού» ή ήρωα). Και με ένα μπουζούκι ανά χείρας σε ρόλο… διακοσμητικό, ουσιαστικά. Δίχως να παίζει.

Δεν είναι κρυφό ότι ο Απόστολος Καλδάρας πίεζε την Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου (θυμάστε την πρόσφατη κινηματογραφική επιτυχία «Ευτυχία»;), που συνήθως έπαιρνε «τον χρόνο της», για να γράφει κι άλλα κι άλλα τραγούδια για τον Ξανθόπουλο και τις ταινίες του. Στιχάκια κατά παραγγελία και υπό πίεση.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News