Οι φράσεις στην άτυπη ενημέρωση που έστειλε το Γραφείο Τύπου του Αλέξη Τσίπρα δεν ήταν αυτό που θα λέγαμε προσεκτικά διατυπωμένες. Στην πραγματικότητα θύμιζαν εκείνο το παλιό ανέκδοτο με τον άνδρα που πηγαίνει στο φαρμακείο και αφού ζητάει δυνατά διάφορα σκευάσματα, αποχωρεί φωνάζοντας τι τα ήθελε «για όποιον δεν το κατάλαβε». ‘Έτσι και οι συνεργάτες του πρώην πρωθυπουργού, δεν αρκέστηκαν στο να περιγράψουν το πρόγραμμά του στην Ιταλία, όπου θα συναντήσει κάθε εκδοχή της (μαραμένης όσο και η ελληνική) ιταλικής Αριστεράς –συμπεριλαμβανομένου του προέδρου των Πέντε Αστέρων, πάλαι ποτέ κόμμα του Μπέμπε Γκρίλο, που επανεμφανίστηκε στον δημόσιο λόγο με αφορμή την εκλογή Κασσελάκη. Πρόσθεσαν, «για όποιον δεν το κατάλαβε», ότι ο Αλέξης Τσίπρας «δίνει το μήνυμα για τη σημασία που έχει η ενότητα και η συνεργασία των προοδευτικών δυνάμεων απέναντι στη συμμαχία δεξιάς-ακροδεξιάς».

Εκκληση λοιπόν για ενότητα, η οποία απευθύνεται στους αποχωρήσαντες από τον ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι εμμέσως έτσι αποδοκιμάζονται; Μάλλον λάθος οπτική. Αφενός γιατί, πλάι στη γενική έκκληση για ενότητα και συνεργασία, ο Αλέξης Τσίπρας ανακοινώνει ότι θα συναντήσει στην Ιταλία προέδρους διαφορετικών κομμάτων. Το μήνυμα λοιπόν είναι ότι πάλαι ποτέ πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ αναγνωρίζει το γεγονός ότι υπάρχουν διαφορετικές προοδευτικές δυνάμεις και προσπαθεί να δείξει ότι ο ίδιος στέκει πάνω από αυτόν τον διαχωρισμό, χωρίς να ασπάζεται πλήρως ούτε τους μεν ούτε τους δε. Αφετέρου, γιατί ταξιδεύοντας στην Ιταλία και συναντώντας εκεί τον Λέττα, τον Κόντε και την Σλέιν, αποφεύγει ξανά, ανήμερα της ανακοίνωσης του ονόματος της νέας ΚΟ (και οσονούπω κόμματος) να το καταδικάσει έστω και διακριτικά. Κοντεύουν δύο εβδομάδες από τότε που μερικοί από τους στενότερους πρώην συνεργάτες του αποχώρησαν από το κόμμα του οποίου τη μοίρα ο ίδιος καθόρισε, κι ωστόσο δεν έχει υπάρξει καμία δημόσια δήλωση με την οποία να δηλώνει ότι διαφωνεί με αυτήν την κίνηση. Υπήρξε η εμφάνισή του στην ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ, 2-3 φωτογραφίες που τον δείχνουν μάλλον προβληματισμένο και ως εκεί.

Σημαίνει αυτό ότι διατηρείται κάποιος ανοιχτός δίαυλος ανάμεσα στον Τσίπρα και την ομάδα που αποχώρησε; Όχι, ούτε αυτό είναι ακριβές. Καταρχάς, επειδή οι σχέσεις του με κάποια βασικά στελέχη της νέας κίνησης είναι επιεικώς ψυχρές. Και αυτό δεν είναι κάτι που κρύβεται: αρκεί να συγκρίνει κανείς τις προσεκτικές διατυπώσεις που επιφυλάσσει για τον πρώην πρωθυπουργό ο Αλέξης Χαρίτσης, με την ψυχρή αναφορά περί «διαφορετικών επιλογών» που έκανε στην πρώτη δημόσια συνέντευξή της μετά την ήττα η Έφη Αχτσιόγλου. Και δεύτερον, γιατί ο Τσίπρας θεωρεί ειλικρινά ότι ήταν λάθος των στελεχών αυτών να φύγουν και δεν έχει διάθεση να εμπλακεί μαζί τους –αν υποθέσουμε ότι θα το επιθυμούσαν ακόμα εκείνοι.

Στην πράξη, ο πρώην πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ αρχίζει να συνειδητοποιεί ότι το κόμμα το οποίο συνδέθηκε με τον ίδιο δεν έχει μέλλον –όχι τέτοιο που να τον ενδιαφέρει τουλάχιστον. Προσπαθεί λοιπόν να παραμείνει το κατά το δυνατό αμέτοχος, ώστε η επόμενη μέρα να τον βρει με αυξημένο κύρος. Κάποιοι θεωρούν ότι θα ήθελε να επιστρέψει ξανά ως αρχηγός της Αριστεράς. Άλλοι, που συνομιλούν μαζί του, απαντούν ότι αναζητά κάτι εντελώς διαφορετικό, που να μην σχετίζεται διόλου με τα ζορίσματα των μηχανισμών. Και το περιβάλλον του τις τελευταίες ημέρες διέρεε ότι τον απασχολεί κυρίως το ινστιτούτο που θα φτιάξει –το οποίο πάντως δεν έχει για την ώρα κανέναν έτοιμο κορμό και κανείς δεν θυμάται πολιτικό να αφοσιώθηκε σε ινστιτούτο πριν κλείσει τα 50.

Στο μεταξύ όμως, η δημοτικότητά του –και στις δύο πλευρές της διάσπασης- μένει στάσιμη ή βαίνει μειούμενη. Σε πολλούς από αυτούς που αποχώρησαν, ο Αλέξης Τσίπρας μοιάζει πλέον με μέρος του προβλήματος το οποίο οδήγησε στη σημερινή κατάσταση. Και στο νέο καθεστώς, η εικόνα του πρόεδρου –καλή ή κακή- αρχίζει να φιλοτεχνείται πλέον ανεξάρτητη από αυτή του προκατόχου του. Αυτή τη στιγμή οι αντιμαχόμενες πλευρές των επικαλούνται με μεγαλύτερη φειδώ από όσο δύο μήνες πριν.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι τελευταίοι μήνες δεν ήταν οι καλύτεροι στη ζωή του Αλέξη Τσίπρα. Στην πραγματικότητα, θα μπορούσε να πει κανείς ότι ήταν από τους χειρότερους. Συνετρίβη στις εκλογές του Μαΐου, οι οποίες περίμενε ότι θα προετοιμάσουν την επιστροφή του, υπέστη νέα βαρύτερη ήττα σε αυτές του Ιουνίου, δεν βρήκε μεγάλη υποστήριξη στην αρχική του πρόθεση να παραμείνει πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, δεν εισακούστηκε από τα πολιτικά του παιδιά όταν τους ζήτησε να παραμείνουν στο κόμμα και τελικά βρέθηκε εγκλωβισμένος σε έναν οργανισμό που δεν έχει στις προτεραιότητές του να υπερασπιστεί το κυβερνητικό του έργο. Για ένα εξάμηνο είναι πολλά. Και ποιος δεν θα ήθελε ένα ταξίδι στη Ρώμη μετά από όλα αυτά;

Ωστόσο, αν ο πρώην Πρωθυπουργός φιλοδοξεί να καταστήσει την Αιώνια Πόλη βατήρα μιας άλλης στρατηγικής, θα πρέπει πρώτα να θυμηθεί κάτι. Σε όλον τον κόσμο, αν υπάρχει μια Αριστερά της οποίας η αποσύνθεση να υπήρξε ποιο εμφατική από όσο στην Ελλάδα, αυτή είναι η ιταλική.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News