Καλό είναι οι πολιτικοί αρχηγοί να τα κόβουν νωρίς. Γιατί τα «μικρά», αλλά εξόχως προκλητικά, όπως η παρακράτηση του μισθού των κοινοβουλευτικών βοηθών στο Ευρωκοινοβούλιο, μπορεί να είναι η αρχή για τις βαλίτσες – μπορεί και να μην είναι, αλλά δεν μπορείς να το ρισκάρεις.

Στη ζωή ισχύει συχνά το «εξ όνυχος τον λέοντα». Στην πολιτική επικοινωνία αυτό έχει αντιστραφεί: όχι, δεν πρέπει να ισχύει συχνά το γνωμικό, το αντίθετο· πρόκειται για «μεμονωμένη περίπτωση», για έναν παρία που, δυστυχώς, διέφυγε της κρησάρας κομματικού ήθους και δεν πρέπει να αμαυρώνει μια ολόκληρη παράταξη που έχει αξίες, αγώνες κ.λπ. Ομως, υπάρχουν στιγμές που οι πολιτικοί αρχηγοί δεν έχουν αυτή την πολυτέλεια – η επικοινωνία δεν μπορεί πάντα να τα σώζει όλα, ιδίως όταν ο πολιτικός χρόνος πυκνώνει και η λαϊκή ετυμηγορία είναι κοντά.

Οταν λοιπόν διαπιστώνουν συμπεριφορές που δείχνουν έστω και την παραμικρή διάθεση να εκμεταλλευτεί κανείς τη θέση που του έδωσε η ψήφος των πολιτών, πρέπει να επεμβαίνουν. Αμεσα. 

«Αν έκανε ένα μικρό δώρο στον εαυτό του, ίσως το καταλαβαίνω, χωρίς φυσικά να τον απαλλάσσω από τις ευθύνες. Αλλά όχι και 500 εκατομμύρια δραχμές» φέρεται να είχε πει το 1986 ο Ανδρέας Παπανδρέου για επικεφαλής της ΔΕΗ τον οποίο και καρατόμησε – στην πολιτική μυθολογία των 80s η ρήση του Ανδρέα είχε αποδοθεί ακόμα πιο απλά: «Είπαμε να κάνει ένα δωράκι στον εαυτό του, αλλά όχι και 500 εκατομμύρια!».

Αν αυτό αποδεικνύει κάτι, πέρα από την παπανδρεϊκή largesse της εποχής, είναι ότι ένας πολιτικός αρχηγός –ούτε καν ένας πολιτικός αρχηγός με το δαιμονιώδες πνεύμα του αείμνηστου Ανδρέα– δεν είναι πάντα σε θέση να γνωρίζει πόσο γρήγορα μπορεί ένας συνεργάτης του να διανύσει τη διαδρομή από το «δωράκι» στα «500 εκατομμύρια». Αφήστε που υπό συνθήκες, ακόμη και το «δωράκι» αρκεί για να προκαλέσει μεγάλα προβλήματα. 

Η υπόθεση της Εύας Καϊλή υπήρξε βαριά και ασήκωτη για το Ευρωκοινοβούλιο, για την ενωμένη Ευρώπη στο σύνολό της, αλλά και για το πολιτικό σύστημα της χώρας μας. Μέσα σε αυτό το κλίμα, και μια καραμέλα να βάλεις στην τσέπη σου, χτυπάνε συναγερμοί. Και πολύ σωστά. 

Ακόμη περισσότερο, όταν έχουν διατυπωθεί και στο παρελθόν καταγγελίες όπως αυτές που ερεύνησε η Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Καταπολέμησης της Απάτης (OLAF) το 2018 για έλληνα ευρωβουλευτή που, σύμφωνα με την Υπηρεσία, αφορούσαν τις αμοιβές των κοινοβουλευτικών του βοηθών. Τότε, το Ευρωκοινοβούλιο είχε αποφασίσει να μην άρει την ασυλία του, με χείρα βοηθείας και από από την ευρωομάδα της Αριστεράς, που απείχε. Ετσι, η υπόθεση δεν είχε συνέχεια. Ομως, φαίνεται ότι πρόκειται για μια πρακτική με συνέχεια.  

Για όλους ισχύει ασφαλώς το τεκμήριο της αθωότητας, άρα και για κάθε πολιτικό εναντίον του οποίου γίνεται μια καταγγελία ή διεξάγεται μια έρευνα, όπως συνέβη τώρα με τη Μαρία Σπυράκη, ευρωβουλευτή της ΝΔ, η κομματική ιδιότητα της οποίας ανεστάλη μέχρι να ξεκαθαρίσει η υπόθεση.

Οι παρατηρήσεις πρέπει να είναι γενικές, όμως υπάρχει μια αίσθηση στην κοινή γνώμη ότι μερίδα των προσώπων που επιδιώκουν να γίνουν ευρωβουλευτές, από πρώην ηθοποιούς και δημοσιογράφους μέχρι ποδοσφαιριστές και γόνους επιχειρηματικών οικογενειών (από όλα τα κόμματα), βλέπει την Ευρωβουλή σαν μια μεγάλη και νωχελική αγελάδα που μπορεί κανείς να την αρμέξει κάνοντας το «αγροτικό» του στις Βρυξέλλες.

Και είναι ασφαλώς απαράδεκτο και προκλητικό ευρωβουλευτές να προσλαμβάνουν κοινοβουλευτικούς βοηθούς και να τσεπώνουν μέρος του μισθού τους. Λες και δεν αρκούν ο υψηλότατος μηνιαίος μισθός και οι πλείστες παροχές για τον ευρωβουλευτή. 

Πρόκειται για πρακτική ιδίου αρνητικού βάρους με όσα προκύπτουν από το Qatargate; Προφανώς και όχι. Είναι όμως προκλητική. Και δείχνει μια «χαλασμένη» νοοτροπία. Η απληστία, άλλωστε, ξεκινάει ενίοτε από τα λίγα και καλώς ή κακώς το «εξ όνυχος τον λέοντα» δύσκολα θα το αποφύγεις.

Οι τελευταίες εξελίξεις επαναφέρουν παράλληλα το ζήτημα της κατάργησης του σταυρού προτίμησης (διαβάστε εδώ στο Protagon). Διότι, «το να στέλνει ένα κόμμα στην Ευρωβουλή διασημότητες, κούφια σύμβολα ή και όσους μπορούν να χρηματοδοτήσουν την επικοινωνιακή υπερπροβολή τους ώστε να τους ξέρουν και να τους ψηφίσουν σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, αποδεικνύεται ότι δεν κάνει κακό μόνο στο κόμμα, αλλά και στη χώρα».   

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News