Συνθλιμμένος ανάμεσα στην είδηση του θανάτου του Γιώργου Τράγκα και στο σκάνδαλο με το βίντεο του Στάθη Παναγιωτόπουλου, ο θάνατος της Ροζίτας Σώκου πήρε λιγότερη δημοσιότητα από όση άξιζε. Πολύ λιγότερο από την αξία της στην ιστορία της ελληνικής δημοσιογραφίας και στις κινηματογραφικές  κριτικές της που, στην παλιά «Μεσημβρινή», σε μεγάλο ποσοστό, δημιούργησαν τη σινεφίλ γενιά του ’60.

Κάποια μέρα θα πρέπει να γραφτεί αναλυτικά η σημασία της «Μεσημβρινής» στην αλλαγή της μεταπολεμικής Ελλάδας. Μέχρι τότε, όμως, ας σημειωθεί ότι η απογευματινή εφημερίδα της Ελένης Βλάχου με τα άρθρα ελλήνων και ξένων αρθρογράφων, τη σελίδα του αθλητισμού, τις αναφορές στην ξένη μουσική και τους Beatles, τα καρτούν του Αντι Καπ και της Μπλόντι έφερε την Ελλάδα πλησιέστερα στην δυτικοευρωπαϊκή κουλτούρα από όσο όλο τα άλλα Μέσα συνολικά. Κάθε Τρίτη όμως οι κινηματογραφικές κριτικές της Ροζίτα Σώκου και της  Ειρήνης Καλκάνη ήταν οι αγαπημένες στήλες της παλιάς «Μεσημβρινής».

Γεννημένη το 1923 στην Πλάκα, μεγαλωμένη στο Ψυχικό, κόρη του θεατρικού συγγραφέα και εκδότη Γεωργίου Σώκου και της Τιτίκας Μιχαηλίδου, με πτυχίο από την Σχολή Καλών Τεχνών, φίλη του Αργυράκη, του Τσαρούχη και του Βολανάκη, με την κριτική κινηματογράφου να την έχει «κληρονομήσει» από την Ελένη Βλάχου από την «Καθημερινή», η Ροζίτα Σώκου μπορούσε εύκολα να πέσει στο πρώτο αμάρτημα της κινηματογραφικής κριτικής: στην παγίδα του σνομπισμού, όπου ο κριτικός γράφει για αυτόν και τους φίλους του (αν υπάρχει τέτοιο πράγμα) προσπαθώντας να ψαρώσει το ευρύτερο κοινό. Δεν το έκανε. Η Σώκου είχε την ικανότητα να κάνει τον αναγνώστη συμμέτοχο στις γνώσεις της. Να του απευθύνει τον λόγο σαν να είχαν τις ίδιες γνώσεις.

Ετσι ο γυμνασιόπαις Αντώνης Πανούτσος ξεκινούσε από την Καλλίπολη Πειραιώς για να φτάσει στην Λαμπρινή με τρεις συγκοινωνίες για να δει τον «Λευκό Σεΐχη» του Φελίνι ή να γεμίζει τετράδια με τις ταινίες που έχει δει, όπου εκτός από τα ονόματα των ηθοποιών υπήρχε και το όνομα του σκηνοθέτη.

Σε ζωή 98 ετών και μια καριέρα 60 ετών, η Ροζίτα Σώκου υπήρξε πολλά πράγματα σε πολλούς ανθρώπους. Επαγγελματικά, για τους περισσότερους η αυστηρή αλλά ευγενική κριτικός στο τηλεοπτικό «Να η ευκαιρία». Για κάποιους όμως από εμάς που ενηλικιωθήκαμε τη δεκαετία του ’60, η Ροζίτα Σώκου ήταν η κινηματογραφική κριτικός που εμπιστευθήκαμε να μας οδηγήσει στην επόμενη μέρα – και ταινία. Εκείνη που τιμήθηκε με τη μεγαλύτερη διάκριση που μπορεί να δώσει αναγνώστης στον χώρο της. «Να το δούμε. Η Σώκου το έγραψε για “καλό”».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News