Για τι ακριβώς πράγμα κατηγορούσαν (ή προειδοποιούσαν) τον ΣΥΡΙΖΑ επί τριετία οι νουνεχείς άνθρωποι; Οτι ήδη από την επομένη των εκλογών του 2019,  τα ποσοστά του κόμματος παρέμεναν καθηλωμένα, δίχως η ηγεσία του να κάνει κάτι για να αλλάξει αυτή την εικόνα. Περνούσαν τα τρίμηνα και τα εξάμηνα, συμπληρώνονταν και δίπλωναν τα χρόνια, όμως οι έρευνες της κοινής γνώμης φωτογράφιζαν ακριβώς την ίδια εικόνα. Εναν ΣΥΡΙΖΑ ανήμπορο να πλησιάσει τη ΝΔ. 

Κάτι, προφανώς, πήγαινε λάθος στην τακτική και στη στρατηγική τους, πλην η ηγετική τους ομάδα αγρόν ηγόραζε και ζεύγη βοών πέντε, κατά τη ρήση της Καινής Διαθήκης. Συνέχιζαν να λένε ακριβώς τα ίδια πράγματα, να παίρνουν τις ίδιες πρωτοβουλίες, να βασίζονται στα ίδια ιδεολογήματα. Επί τρία και βάλε χρόνια, ο ΣΥΡΙΖΑ έμοιαζε με περιπατητή που, ενώ είχε χαθεί στο δάσος, συνέχιζε να παίρνει ακριβώς το ίδιο μονοπάτι ξανά και ξανά για να βρει την έξοδο. Κι έφθασαν τώρα στο προεκλογικό παραπέντε με μια διαφορά οκτώ μονάδων, η ανατροπή της οποίας εντός τριμήνου μοιάζει όνειρο απατηλό. 

Η ήττα τους βρίσκεται προ των πυλών διότι δεν έδειξαν την παραμικρή ευελιξία και προσαρμοστικότητα, ενώ τα πολιτικά δεδομένα ήταν ολοφάνερα. Η γραμμή τους και η πολιτική τους δεν έπειθε. Κι όμως, αρνήθηκαν πεισματικά να την αλλάξουν. Αντί να σηκώσουν τα μανίκια τους και να προχωρήσουν στις προσαρμογές που θα τους ξανάβαζαν στο παιχνίδι, χρησιμοποίησαν κάθε τερτίπι και κάθε δικαιολογία για να παραμείνουν στάσιμοι και κοκαλωμένοι σ’ αυτά που ήξεραν ανέκαθεν να λένε και να κάνουν.

Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει τώρα και με τον Νίκο Ανδρουλάκη. Μπήκε πριν έναν χρόνο φουριόζος στο πολιτικό σκηνικό, χτύπησε δημοσκοπικά μια οροφή στο 16-17% και στη συνέχεια, αργά και σταθερά, σχεδόν βασανιστικά, άρχισε να πέφτει από μήνα σε μήνα. Τώρα κινείται στην περιοχή του 10-11% δίχως καν να έχουμε μπει στην πόλωση της πραγματικής προεκλογικής περιόδου. Κανονικά αυτό θα έπρεπε να τον κινητοποιήσει, να τον αλαφιάσει, να τον τρομάξει, να τον προβληματίσει. Οπως το 16-17% ήταν το σημείο καμπής για να μπει στη χορεία του μεγάλου κόμματος που διεκδικεί την ηγεσία του δεύτερου πόλου, το σημερινό 10-11% είναι το κάτω σκαλοπάτι για να ξαναποκτήσει το ΠΑΣΟΚ την εικόνα του μικρού, τελειωμένου, αδιάφορου και αμελητέου κομματιδίου.

Κάτι, λοιπόν, πρέπει να κάνει ο Νίκος πάραυτα. Κάτι να αλλάξει, κάτι να σκεφτεί, κάτι να προσαρμόσει πριν να είναι αργά. Μη με ρωτήσετε τι, δικό του είναι το κόμμα, δική του δουλειά να βρει τις λύσεις. Οι δικαιολογίες και οι καταγγελίες αόρατων υπονομευτών, πάντως, δεν φτουράνε. Και δεν βλέπω καμιά τέτοια διάθεση εκεί στη Χαριλάου Τρκούπη. Ξανά και ξανά βαδίζουν στο ίδιο μονοπάτι που τους οδηγεί βαθύτερα στο αδιέξοδο τους. Κρίμα. Και δεύτερος ηττημένος ΣΥΡΙΖΑ διαγράφεται στον προσεχή μας ορίζοντα, μικρός αυτός. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News