Oταν ο Δραγασάκης μιλά για νέα φορολογική πολιτική, ο μικρομεσαίος Eλληνας κουμπώνεται. Μια ολόκληρη τετραετία αντιπολίτευσης δεν στάθηκε ικανή να πετάξει από τους συριζαϊκούς ώμους τη ρετσινιά του μανιακού και συνειδητού υπερφορολογητή. Μόνη της η κυβερνώσα Αριστερά του 2015-19 φιλοτέχνησε αυτή την προσωπογραφία της, ζωγραφισμένη με ιδεολογικές αποχρώσεις ανακατανομής του πλούτου. Λήστευαν τους μεσαιοφτωχούς για να τα μοιράσουν ψηφοθηρικά στους εντελώς φτωχούς. Οταν κατάλαβαν ότι ο διαμοιρασμός φτώχειας καταστρέφει, ήταν αργά.

Ο Μητσοτάκης κάλπασε προς την πρωθυπουργία σαν άλλος Αϊ-Γιώργης, εντεταλμένος από τη μεσαία τάξη να εξοντώσει το τέρας της αριστερής υπερφορολόγησης. Τα χρόνια της δεξιάς διακυβέρνησης κύλησαν, η ΝΔ σε πολλά βρέθηκε μπόσικη αλλά στο θέμα της φορολογίας η πρωθυπουργική ηγεμονία παρέμεινε αδιαμφισβήτητη. Ο Μητσοτάκης μείωνε φόρους, ο Τσίπρας απέφευγε όπως ο διάολος το λιβάνι να ασκήσει κριτική για φορολογικά θέματα. Προτιμούσε να κατακεραυνώνει την κυβέρνηση εκεί που τον έπαιρνε. Στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σκοινί.

Κι έρχεται ξάφνου ο Δραγασάκης να υποσχεθεί νέα αριστερή φορολογική μεταρρύθμιση, που θα φέρει η «προοδευτική κυβέρνησή» τους. Για να τρίψει τα χέρια του ικανοποιημένος ο Μητσοτάκης που επανεμφανίστηκε η συγκολλητική ουσία του αντι-ΣΥΡΙΖΑ μετώπου. Επί της ουσίας, όμως, ο γκουρού Δραγασάκης δεν είπε και τίποτα τρομερό. (Σιγά τον γκουρού δηλαδή, αυτός δεν άφησε τον Γιάνη να κάνει εκείνο το καταστροφικό παιχνίδι το 2015;) Είπε ότι η φορολόγηση των μερισμάτων με 5% είναι πολύ μικρή και ότι το ανώτατο όριο στις γονικές παροχές πρέπει να μειωθεί δραστικά.

Για τα μερίσματα έχει άδικο. Η σκέψη του κινείται πάνω στις ράγες της αριστερής αντιεπενδυτικής και αντιαναπτυξιακής ιδεοληψίας που τους κατατρύχει: Η Τζάκρη βάζει πλαφόν κέρδους στις ιδιωτικές επιχειρήσεις (τι σαχλαμάρα), ο Σκουρλέτης επανακρατικοποιεί τη ΔΕΗ και ο Τσίπρας την Εθνική Τράπεζα, βάζει και ο Δραγασάκης παραπάνω φόρο στα μερίσματα. Αλλά εκλογικά, το θέμα των μερισμάτων είναι ανύπαρκτο. Αμφιβάλλω αν το 3% των Ελλήνων ξέρει τι σημαίνει φόρος επί των μερισμάτων.

Οι γονικές παροχές όμως είναι άλλο πράγμα. Ο έλληνας γονιός θέλει να αφήσει στο παιδί του την περιουσία του, δίχως σε αυτή τη μεταβίβαση να πάρει τα μισά το κράτος. Ακόμα και αν προς το παρόν δεν έχει κάτι να κληροδοτήσει, θέλει να ελπίζει ότι κάτι θα καταφέρει να μαζέψει πριν κλείσει τα μάτια του. Από την άλλη, όμως, 800.000 ευρώ αφορολόγητο ανά γονιό για κάθε παιδί είναι τεράστιο νούμερο. Δεν είναι απλή περιουσία, είναι κανονικός πλούτος. Πρέπει, λοιπόν, αυτός ο πλούτος να φορολογείται ή όχι; Ας πούμε, να υπάρχει αφορολόγητο ως 250.000 ευρώ και πάνω από ’κεί η φορολόγηση να πηγαίνει κλιμακωτά;

Να ένα καλό θέμα για συζήτηση. Ο συσσωρευμένος πλούτος, εφόσον είναι ήδη νόμιμος και φορολογημένος, θα πρέπει να ξαναφορολογείται όταν μεταβιβάζεται από τη μία ηλικιακή γενιά στην επόμενη; Οι οπαδοί της φορολόγησης (κρατιστές κατά βάθος) λένε ότι η αφορολόγητη μεταβίβαση μεγάλων περιουσιών από τους γονείς στα παιδιά απλώς διαιωνίζει τις ανισότητες και στερεί από το κράτος πόρους. Το όριο των 800.000 ευρώ είναι προκλητικό για κάποιον που δεν έχει στον ήλιο μοίρα. Οι εκατομμυριούχοι πρέπει να πληρώνουν παραπάνω από τη φτωχολογιά.

Οι σκεπτικιστές της φορολόγησης (πιο φιλελεύθεροι) λένε ότι δεν είναι επιτρεπτό να φορολογείται το εισόδημα ξανά και ξανά και ξανά, με μοναδικό κριτήριο το ύψος του. Φορολογείται κάποιος με 30%-40% σε όλη του τη ζωή και μόλις πεθάνει, να ξαναφορολογούνται όσα του περίσσεψαν με άλλο ένα 30%; Γιατί; Αυτό είναι κρατική ληστεία, ισοπέδωση προς τα κάτω και απόλυτη αφαίρεση κινήτρου για να προκόψει κάποιος. Γιατί ο Ελληνας να παλέψει να κάνει περιουσία, αν δεν μπορεί να την αφήσει στα παιδιά του, επειδή του τη ροκανίζει σταδιακά το κράτος;

Ενδιαφέρον θέμα, ζήτημα ουσίας. Αλλά συγγνώμη, το ξέχασα, στην Ελλάδα προεκλογικά δεν συζητάμε θέματα ουσίας…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News