Ο Κώστας Ζαχαριάδης του ΣΥΡΙΖΑ δήλωσε ότι οι εξαγγελίες του 2014 περιελάμβαναν αυτά που ήθελαν να κάνουν και όχι εκείνα που, όπως αποδείχθηκε, μπορούσαν να υλοποιήσουν. Ε, τότε είναι κρίμα. Διότι αν ήταν έτσι, μπορούσαν να μας στέλνουν το Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης και να προσθέτει ο καθένας μας αυτό που θέλει. Εγώ θα τους ζητούσα να μου διαγράψουν ένα δάνειο.

Θυμάμαι, πάντως, τον Αλέξη Τσίπρα, στη ΔΕΘ του 2014, να μας λέει ότι το Πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι κοστολογημένο μέχρι το τελευταίο σεντ. Ακριβώς όπως ισχυρίζεται και τώρα, παρουσιάζοντας την προγραμματική πρόταση του κόμματος. Κοστολογημένο μέχρι το τελευταίο σεντ.

Ωστόσο υπάρχει ένα πρόβλημα με τις κοστολογήσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Εννοούν ότι γνωρίζουν πόσο κοστίζουν οι εξαγγελίες. Δεν εξηγούν όμως και από πού θα βρεθούν τα λεφτά για την υλοποίηση τους. Το 2014, ας πούμε, έφτιαξαν Πρόγραμμα με τα λεφτά που, υποτίθεται, θα διέθεταν οι δανειστές για να βγάλει ο Τσίπρας τη χώρα από την ανθρωπιστική κρίση. Τώρα δεν έχει σημασία από πού θα έρθουν τα λεφτά αφού δεν θα υπάρξει ποτέ κυβερνητικό Πρόγραμμα. Δεδομένων των συνθηκών, είναι εγκρατείς όταν ανακοινώνουν 500.000 νέες θέσεις εργασίας. Μπορούσαν να ανακοινώσουν και δύο εκατομμύρια. Κανένας δεν πρόκειται να τους ζητήσει λογαριασμό.

Το πρόβλημα δεν βρίσκεται μόνο στις κοστολογήσεις. Βρίσκεται και στις αντιφάσεις που πηγάζουν από τον πυρήνα του Προγράμματος. Δεν γίνεται να υπόσχεσαι παροχές και επιδόματα και ταυτοχρόνως να δίνεις ελαφρύνσεις στη μεσαία τάξη. Ποιος θα τα πληρώσει όλα αυτά; Η ελίτ, θα πουν. Εντάξει. Μόνο που αν είναι να υπερφορολογήσεις την ελίτ, πώς μπορείς να περιμένεις αύξηση των επενδύσεων με ταυτόχρονη άνοδο του κατώτατου μισθού; Επίσης είναι ελαφρώς σουρεαλιστικό να δεσμεύεσαι για άμεσο διπλασιασμό των ξένων επενδύσεων. Πρώτον, δεν μπορείς να δεσμεύεσαι για τα λεφτά και τις επενδύσεις κάποιων άλλων και δεύτερον καλό είναι να συγκρατήσεις τις προσδοκίες σου όταν δεν έχει μπει ούτε μία φαγάνα στο Ελληνικό. Τι θα αλλάξει ξαφνικά και θα αρχίσει να βρέχει επενδυτικά ευρώ;

Σε αυτές τις εκλογές εκδηλώνεται το εξής πρωτότυπο: η κυβέρνηση εμφανίζεται πιο γενναιόδωρη σε παροχές και μεγαλοστομίες από την αντιπολίτευση. Κάπως βέβαια πρέπει να εξυπηρετηθεί το σενάριο «Λαός και Κολωνάκι» αν και, όπως είδαμε στις τελευταίες κάλπες, δεν κάθισαν να το δουν οι πολλοί. Στις ευρωεκλογές το μόνο που κέρδισε ο Πρωθυπουργός είναι το δικαίωμα να λέει και να υπόσχεται ό,τι θέλει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News