Δεν υπάρχουν εκλογές χωρίς πόλωση ακόμα και αν πρόκειται για διαχειριστή πολυκατοικίας -εκεί, έτσι και υπάρχουν υποψήφιοι, μπορεί να στηθεί μικρογραφία του Εμφυλίου με πρωταγωνιστές καρτούν. Συνεπώς όλα όσα λέγονται από ανησυχούντες για την ένταση της πολιτικής αντιπαράθεσης δεν διατηρούν επαφή με την πραγματικότητα. Η εξουσία δεν κερδίζεται με τσάι σε καναπέδες, αλλά μέσα σε ρινγκ.

Το Μητσοτάκης-Τσίπρας είναι ένα δίδυμο που στο μέλλον θα θεωρείται κλασικό και θα συγκρίνεται μόνο με το Ανδρέας-Μητσοτάκης. Ας πούμε το Καραμανλής-Ανδρέας ήταν σαν να βλέπεις έναν πατέρα που τσακώνεται με τον γιό του. Το Κώστας Καραμανλής-Κώστας Σημίτης είχε ως πιο βαριά κουβέντα το «αρχιερέας της διαπλοκής». Το δε Κώστας Καραμανλής-ΓΑΠ δεν το θυμάται κανείς. Ακόμα και το Σαμαράς-Τσίπρας, παρά την ένταση, περισσότερο θύμιζε την εικόνα ενός καλοντυμένου κυρίου που προσπαθεί να χτυπήσει με την ομπρέλα τον πιτσιρικά που πετάει πέτρες.

Ωστόσο το Μητσοτάκης-Τσίπρας τείνει να αποκτήσει χαρακτηριστικά διδύμου με παροιμιώδη υφή όπου η παρουσία του ενός τροφοδοτεί τον άλλον. Οταν ο Μητσοτάκης ανέλαβε την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, το περιβάλλον Τσίπρα έλεγε ότι ο αντίπαλος ήταν τόσο βολικός, σαν να τον παρήγγειλαν. Βέβαια από τότε ο Μητσοτάκης στρίμωξε τον Τσίπρα στα σχοινιά και δεν έχασε ούτε γύρο στους μεταξύ τους αγώνες. Στον πρώτο χρόνο διακυβέρνησης της ΝΔ, όταν ακουγόταν έντονα το σενάριο των εκλογών προκειμένου να «καεί» η απλή αναλογική, από το Μαξίμου έλεγαν ότι αν ο Μητσοτάκης υποχρεώσει τον Τσίπρα σε ακόμα μία ήττα, τότε θα τον στείλει σπίτι του, χάνοντας το πλεονέκτημα ενός εύκολου αντιπάλου. Ηρθε η πανδημία και δεν μάθαμε ποτέ αν αυτή η σκέψη ήταν πράγματι στο μυαλό του Μητσοτάκη.

Μιλώντας στη ΔΕΘ, ο Τσίπρας, είπε ότι ο Μητσοτάκης οφείλει να παραιτηθεί. «Εμένα δεν με συμφέρει κάτι τέτοιο γιατί θα προτιμούσα να πάω στις εκλογές με αυτόν απέναντί μου», συμπλήρωσε. Προφανώς το ίδιο πιστεύει και ο Μητσοτάκης. Διότι έτσι όπως στήνεται το σκηνικό, ο ένας αποτελεί συστατικό της στρατηγικής του άλλου. Φανταστείτε να έβγαινε ο Μητσοτάκης από το παιχνίδι. Θα κατέρρεε η μισή ρητορική του Τσίπρα -η άλλη μίση έχει τις παροχές. Τώρα σκεφτείτε να αποχωρούσε ο Τσίπρας. Ο Μητσοτάκης θα έχανε το σκιάχτρο που τοποθέτησε στο εκλογικό του χωράφι.

Ναι, βέβαια, ανέκαθεν η αποδόμηση του αντιπάλου αποτελούσε βασική και αυτονόητη επιλογή μίας πολιτικής ρητορικής. Ομως στην προκειμένη περίπτωση αποτελεί συστατικό στοιχείο. Ο Μητσοτάκης προσπαθεί να συσπειρώσει όσους έχουν δυσανεξία στον Τσίπρα. Και ο Τσίπρας όσους εκδηλώνουν αλλεργία στον Μητσοτάκη και σε ό,τι, τέλος πάντων, αντιπροσωπεύει ιστορικά.

Μέχρι τις εκλογές θα έχουν ανταλλάξει τόσο βαριές κουβέντες και κατηγορίες, οδηγώντας τους πολίτες στην κάλπη για να επιλέξουν μόνο πρόσωπο, τον κυβερνήτη που λέει και ο Μητσοτάκης. Ποιον ευνοεί αυτή η συνθήκη; Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν τον Μητσοτάκη, βάσει των απαντήσεων στο ερώτημα για την καταλληλότητα στη δουλειά. Ομως και ο Τσίπρας δεν έχει πού αλλού να βάλει τις μάρκες του. Και έτσι θα πάμε σε μία αναμέτρηση κατά την οποία μεγάλος αριθμός πολιτών θα επιλέξει κάποιον μόνο και μόνο επειδή δεν είναι ο άλλος. Μέχρι ένα βαθμό αυτό είναι λογικό και θεμιτό. Ωστόσο από ένα σημείο και μετά η πολιτική υποχωρεί έναντι του προσωπικού στοιχείου. Αν συνεχίσουν έτσι, όταν εκλείψει ο ένας δεν θα υφίσταται λόγος ύπαρξης του άλλου.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News